Robert Badinter

Robert Badinter
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1928
Paryż

Minister sprawiedliwości Francji
Okres

od 23 czerwca 1981
do 19 lutego 1986

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Poprzednik

Maurice Faure

Następca

Michel Crépeau

Odznaczenia
Order Tomáša Garrigue Masaryka I Klasy

Robert Badinter (ur. 30 marca 1928 w Paryżu[1]) – francuski polityk, prawnik i nauczyciel akademicki. Działacz przeciwko karze śmierci. W latach 1981–1986 minister sprawiedliwości, od 1986 do 1995 przewodniczący Rady Konstytucyjnej, senator.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Paryskim, magisterium uzyskał na nowojorskim Uniwersytecie Columbia. Doktoryzował się w 1952 na paryskiej uczelni[1]. W 1951 podjął praktykę w zawodzie adwokata, który wykonywał przez 30 lat[2][3]. Od połowy lat 60. zajmował się także działalnością dydaktyczną, obejmował stanowiska profesorskie m.in. na Université de Picardie (1969) i na Université Panthéon-Sorbonne (1974)[2]. W 1994 uzyskał status profesora emeritus[4].

Zdeklarowany przeciwnik kary śmierci, występował przeciwko niej zwłaszcza od czasu egzekucji jego klienta Rogera Bontemsa w 1972. W 1977 bronił Patricka Henry’ego oskarżonego o morderstwo małego chłopca. W procesie tym koncentrował się na sprzeciwie wobec kary śmierci, jego klient został wówczas skazany na dożywotnie pozbawienie wolności[3].

Jako polityk był związany z Partią Socjalistyczną[5]. W czerwcu 1981 dołączył do drugiego rządu Pierre’ Mauroy, obejmując w nim urząd ministra sprawiedliwości. Sprawował go także w trzecim gabinecie tego premiera i w rządzie Laurenta Fabiusa, pełniąc tę funkcję do lutego 1986[6]. Przy wsparciu socjalistycznego prezydenta François Mitterranda w pierwszym roku urzędowania doprowadził do zmian w prawie karnym, które znosiły karę śmierci[3].

W marcu 1986 powołany na stanowisko przewodniczącego Rady Konstytucyjnej, które zajmował do marca 1995[2]. W latach 1995–2011 wchodził w skład Senatu[5].

Życie prywatne

Urodził się jako syn Simona Badintera i Charlotte Rosenberg. Jego ojciec był żydowskim imigrantem, w trakcie II wojny światowej został w 1943 zatrzymany w Lyonie. Następnie deportowano go do niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady w Sobiborze, w którym zginął[1][7]. Robert Badinter wraz z matką i bratem do czasu wyzwolenia w 1944 ukrywali się na wsi w Sabaudii[1].

W 1957 zawarł związek małżeński z aktorką Anne Vernon[8]. Małżeństwo w połowie lat 60. zakończyło się rozwodem. W 1966 jego drugą żoną została pisarka i filozofka Élisabeth Badinter[4].

Odznaczenia

W 2001 został odznaczony Orderem Tomáša Garrigue Masaryka I klasy[9].

Wybrane publikacje

  • Robert Badinter: L’Exécution. Paryż: Grasset, 1973, s. 211. ISBN 2-213-59544-5.
  • Robert Badinter: L’Abolition. Paryż: Fayard, 2000, s. 326. ISBN 2-213-60706-0.
  • Robert Badinter: Les épines et les roses. Paryż: Fayard, 2011, s. 396. ISBN 978-2-213-66259-6.
  • Robert Badinter: Contre la peine de mort. Paryż: Fayard, 2006, s. 330. ISBN 978-2-213-63052-6.
  • Robert Badinter: Idiss. Paryż: Fayard, 2018, s. 236. ISBN 978-2-213-71010-5.

Przypisy

  1. a b c d Robert Badinter. munzinger.de. [dostęp 2021-08-01]. (niem.).
  2. a b c Robert Badinter. conseil-constitutionnel.fr. [dostęp 2021-08-01]. (fr.).
  3. a b c Robert Badinter. franceculture.fr. [dostęp 2021-08-01]. (fr.).
  4. a b Curriculum vitae of Robert Badinter. un.org. [dostęp 2021-08-01]. (ang.).
  5. a b Robert Badinter. senat.fr. [dostęp 2021-08-01]. (fr.).
  6. Tous les gouvernements depuis 1958. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2021-08-01]. (fr.).
  7. Robert Badinter: Idiss. Paryż: Fayard, 2018, s. 217. ISBN 978-2-213-71010-5. (fr.).
  8. Anne Vernon: L’élégance… A touch of France. lesgensducinema.com. [dostęp 2021-08-01]. (fr.).
  9. Seznam vyznamenaných. hrad.cz. [dostęp 2022-02-18]. (cz.).

Media użyte na tej stronie

CZE Rad T-G-Masaryka 1tr (1994) BAR.svg
Baretka: Order Tomáša Garrigue Masaryka I Klasy – Republika Czeska (od 1994).
Robert Badinter, 2013.jpg
Autor: iBooCREATION, Licencja: CC BY-SA 3.0
Robert Badinter, le 31 janvier 2013 à Poitiers.
Mauroy2.jpg
Autor: Oryginalnym przesyłającym był Olivier2000 z francuskiej Wikipedii, Licencja: CC BY-SA 1.0
Pierre Mauroy, président de la communauté urbaine de Lille, ancien premier ministre. Je suis l'auteur du cliché pris en novembre 2005 aux Assises des Communautés Urbaines de France au Creusot (Saône-et-Loire)