Robert Beill

Robert Beill

pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1902 Bolechów (ob.Ukraina)
Data i miejsce śmierci	16 sierpnia 1970 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1918–1948
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	40 pułk piechoty V baon balonowy 64 eskadra bombowa dywizjon 304 dywizjon 305
Stanowiska	d-ca dywizjonu 305
Główne wojny i bitwy	Obrona Lwowa II wojna światowa, Kampania wrześniowa RAF Bomber Command
Późniejsza praca	na emigracji w Londynie
Odznaczenia

Robert Beill (ur. 2 stycznia 1902 w Bolechowie, zm. 16 sierpnia 1970 w Londynie) – pułkownik, pilot kompanii balonowej, pilot pułku lotniczego we Lwowie; dowódca dywizjonu 305 Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, od 1942 dowódca baz lotniczych RAF; od 1968 Prezes Stowarzyszenia Lotników Polskich.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Mieczysława i Laury z Rotterów^[1]. W latach 1912–1916 uczęszczał do Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Łobzowie. 14 grudnia 1918 wstąpił ochotniczo do Legii Oficerskiej w Przemyślu i od 20 grudnia służył w 1 Podolskim pułku piechoty. Uczestniczył w obronie Lwowa. W dniu 1 lutego 1919 powrócił do Szkoły Podchorążych w Krakowie. 5 maja 1919 zdał egzamin dojrzałości. Od 3 lipca do 1 listopada tego roku był uczniem 15. klasy Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie^[2]. 1 stycznia 1920 został mianowany podporucznikiem w piechocie i przydzielony do Obozu Szkół Podoficerskich^[3].

Od 26 maja 1920 służył w baonie zapasowym 40 pułku piechoty we Lwowie. W sierpniu został dowódcą kompanii i ponownie brał udział w obronie Lwowa. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 566. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był nadal 40 pp^[4]. 12 lutego 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go z dniem 1 stycznia 1923 roku na porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1921 roku i 107. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5].

W 1922 ukończył Centralną Szkołę Aerostatyczną i został dowódcą kompanii balonowej w V baonie balonowym w Brześciu nad Bugiem. 1 marca 1924 został odkomenderowany do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, w charakterze ucznia pilota^[6]. Szkolenie ukończył 19 czerwca 1925.

Otrzymał skierowanie do 6 pułku lotniczego we Lwowie, na stanowisko oficera technicznego eskadry. W kwietniu 1926 został oddelegowany na kurs instruktorski pilotażu przy Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Grudziądzu, która od 14 kwietnia 1927 została przeniesiona do Dęblina. Od lipca 1926 kolejno pełnił obowiązki: szefa pilotażu w eskadrze treningowej, oficera materiałowego i d-cy 4 eskadry ćwiczebnej. Od 1 grudnia 1928 do połowy roku 1929 dowodził 3 eskadrą ćwiczebną, następnie ukończył III kurs d-ców eskadr^[7].

W 1930 powrócił do 6 pułku lotniczego, gdzie pełnił obowiązki na stanowisku oficera taktycznego. 12 marca 1933 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 14. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych^[8]. Od lutego 1935 do 3 listopada 1937 był dowódcą 64 eskadry liniowej. Od końca 1937 został dowódcą dywizjonu ćwiczebnego w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1 w Dęblinie. Obowiązki te pełnił do wybuchu II wojny światowej^[9][10]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 17. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa^[11].

Dnia 17 września 1939 przekroczył granicę z Rumunią w Zaleszczykach. Rumunię opuścił 5 listopada i na statku Patria 12 listopada 1939 przybył do Francji. Otrzymał nominację na d-cę I dywizjonu podoficerskiego w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa Lyon-Bron. Od 4 marca 1940 na lotnisku Blida w Algierze dowodził Szkołą Strzelania i Bombardowania dla polskich lotników. W 1940 po upadku Francji został ewakuowany do Anglii^[9].

Przybył do Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Blackpool, gdzie został zarejestrowany z numerem P-1018 w Polskich Siłach Powietrznych. W Jednostce Szkolenia Operacyjnego (OTU – Operation Training Unit) w Benson odbył przeszkolenie lotnicze i przygotowanie do lotów bojowych^[12].

W 1941 rozpoczął służbę w 304 dywizjonie bombowym „Ziemi Śląskiej". Od 10 sierpnia 1941 do 20 kwietnia 1942 był d-cą 305 dywizjonu bombowego „Ziemi Wielkopolskiej", a następnie został szefem szkolenia w powietrzu w 18 OTU w RAF Bramcote^[13]. W latach 1942–1943 był komendantem bazy lotniczej RAF Hemswell. Od 27 sierpnia 1943 do 16 kwietnia 1944 był oficerem łącznikowym przy sztabie RAF Bomber Command^[9].

W kwietniu 1944 został wysłany drogą lotniczą do Włoch w celu przekazania w imieniu gen. Mateusza Iżyckiego grupie cichociemnych w składzie: ppłk pil. Jan Biały, kpt. pil. Jerzy Iszkowski, kpt. pil. Bronisław Lewkowicz oraz por. technik Edmund Marynowski, bardzo wymowną, ale też lakoniczną instrukcję: Powiadomić dowódcę Armii Krajowej, że powstanie nie będzie wspierane lotnictwem...^[14]. Beill od stycznia 1945 do 1946 był komendantem bazy RAF Faldingworth^[9]. Po demobilizacji w 1946 został na emigracji w Wielkiej Brytanii. W okresie od 7 czerwca 1968 do 6 stycznia 1969 Prezesem Stowarzyszenia Lotników Polskich w Wielkiej Brytanii^[15].

Był żonaty z Zofią (1902–1991). Zmarł w Londynie 16 sierpnia 1970. Pochowany na South Ealing Cemetery w Londynie^[16].

Awanse

• major – od 10 sierpnia 1941
• podpułkownik – w 1943
• pułkownik – w 1944

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 09184^[17]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[17]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[18]
• Medal Lotniczy (czterokrotnie)^[17]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]

• Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego (CBE)^[17]
• Krzyż Wybitnej Służby Lotniczej (DFC)^[17]
• Gwiazda za Wojnę 1939–1945
• Gwiazda Lotniczych Załóg w Europie
• Medal Wojny 1939–1945

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• WacławW. Król WacławW., Zarys działań polskiego lotnictwa w Wielkiej Brytanii 1940–1945, WKŁ .
• Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830–29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
• JerzyJ. Płoszajski JerzyJ., Technicy Lotnictwa Polskiego na Zachodzie 1939–1946 .
• Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925–1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
• JerzyJ. Iszkowski JerzyJ., Dywizjon 304: Bomber Command, Coastal Command, Polskie Skrzydła nad Atlantykiem, t. 3, Życie będzie biegło dalej aż kark skręci, Warszawa: Wacław Iszkowski, 2018b, ISBN 978-83-947963-4-1 .
• JerzyJ. Iszkowski JerzyJ., Powrót: Cichociemny, t. 4, Życie będzie biegło dalej aż kark skręci, Warszawa: Wacław Iszkowski, 2018c, ISBN 978-83-947963-5-8 .
• Jerzy R. Konieczny, Tadeusz Malinowski: Mała encyklopedia lotników polskich. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1983. ISBN 83-206-0337-4. OCLC 830230270.
• KrzysztofK. Mroczkowski KrzysztofK., AndrzejA. Olejko AndrzejA., Nocnych Lotów Świadectwa, Polskie Dywizjony Bombowe w latach drugiej wojny światowej we wspomnieniach, Kraków: Acta Aeronautica, Muzeum Lotnictwa w Krakowie, 2011, ISBN 978-83-931259-1-3 .