Robert Grzywna

Robert Grzywna

major pilot
Data i miejsce urodzenia	8 lutego 1974 Jelenia Góra
Data i miejsce śmierci	10 kwietnia 2010 Smoleńsk
Przebieg służby
Lata służby	1997–2010
Siły zbrojne	Siły Powietrzne
Jednostki	36 Specjalny Pułk Lotnictwa Transportowego
Stanowiska	pilot, dowódca załogi
Odznaczenia

Grób Roberta Grzywny na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Robert Marek Grzywna (ur. 8 lutego 1974 w Jeleniej Górze, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski lotnik, major pilot Wojska Polskiego, pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika. Był drugim pilotem podczas lotu PLF 101, który uległ katastrofie w Smoleńsku.

Życiorys

Urodził się 8 lutego 1974 w Jeleniej Górze^[1]; do ukończenia szkoły podstawowej mieszkał w Chocianowie^[2].

W 1993 ukończył Liceum Lotnicze w Dęblinie^[1]. Ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Sił Powietrznych w Dęblinie. 28 czerwca 1997 został promowany na pierwszy stopień oficerski podporucznika. Od tego samego roku pełnił służbę w 36 Specjalnym Pułku Lotnictwa Transportowego, od 2009 jako dowódca załogi^[3]. W 2003 ukończył studia magisterskie w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie^[1].

Posiadał pierwszą klasę pilota wojskowego, a także uprawnienia do wykonywania lotów w dzień i w nocy przy warunkach IMC w charakterze drugiego pilota oraz uprawnienia do wykonywania lotów w dzień i w nocy w warunkach IMC w charakterze dowódcy załogi na samolocie Jak-40^[4]. W 2009 przeszedł specjalistyczne szkolenie w procedurach precyzyjnego i nieprecyzyjnego podejścia na embraerach 175 organizowane przez Swiss AviationTraining Ltd. z Zurychu. Treningi związane były z niezrealizowanym ostatecznie projektem zakupu samolotów do przewozu VIP-ów^[5]. W 2008 przeszedł szkolenie na stanowisku nawigatora, natomiast w latach 2008–2009 na stanowisku drugiego pilota^[6]. Jego ogólny nalot wynosił 1939 godzin, na Tu-154M 506 godzin^[7], w tym 160 godzin na stanowisku drugiego pilota^[8]. Na stanowisku nawigatora spędził 346 godzin^[6].

12 sierpnia 2008 był nawigatorem lotu z prezydentem Lechem Kaczyńskim udającym się do Gruzji, w trakcie którego piloci odmówili zmiany miejsca lądowania z Gandży, w Azerbejdżanie, na Tbilisi^[9].

Na początku 2010 brał udział w akcji pomocy humanitarnej dla ofiar trzęsienia ziemi na Haiti, za co 4 lutego 2010 wraz z pozostałymi członkami personelu 36 SPLT został wyróżniony przez dowódcę Sił Powietrznych RP gen. broni pil. Andrzeja Błasika^[10].

Zginął w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej^[3][11]. W trakcie lotu pełnił funkcję drugiego pilota w załodze samolotu^[1].

25 kwietnia 2010 został pochowany z honorami wojskowymi w Kwaterze Smoleńskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, wraz z trzema innymi członkami załogi samolotu: ppor. Andrzejem Michalakiem oraz stewardesami Barbarą Maciejczyk i Natalią Januszko^[12][13]. Jego nagrobek na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, wraz z nagrobkami 27 innych pochowanych tam osób, stał się integralną częścią pomnika ku czci ofiar katastrofy w Smoleńsku^[14], odsłoniętego 10 listopada 2010^[15].

Pośmiertnie, decyzją ministra obrony narodowej Bogdana Klicha z 13 kwietnia 2010, został awansowany do stopnia podpułkownika^[16].

Miał żonę Agnieszkę i córkę Martynę^[1].

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2010, pośmiertnie^[17]
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” – 2003^[1]
• Tytuł honorowego obywatela Dolnego Śląska Civi Honorario – 2010, pośmiertnie^[18]

Przypisy