Robert Guiscard

Robert Guiscard

książę Apulii, Kalabrii, Sycylii i Amalfitów
Robert Guiscard
Hrabia Apulii i Kalabrii
Okres	od 1057 do 1059
Poprzednik	Onufry
Książę Apulii i Kalabrii
Okres	od 1059 do 1085
Następca	Roger Trzos
Książę Amalfi
Okres	od listopad 1073 do 17 lipca 1085
Poprzednik	Jan III
Następca	Roger Trzos
Dane biograficzne
Dynastia	Hauteville
Data urodzenia	ok. 1016
Data śmierci	17 lipca 1085
Ojciec	Tankred
Matka	Fressenda
Żona	Aubrée de Buonalbergo Siszelgajta
Dzieci	Boemund I Emma de Hauteville Roger Trzos Gwidon Robert Scalio Wilhelm Héria de Hauteville Sybilla de Hauteville Matylda de Hauteville

herb rodu Hauteville

moneta z wyobrażeniem Roberta Guiscarda

Robert Guiscard (ur. ok. 1016 w Normandii, zm. 17 lipca 1085 w Kefalinii) – książę Apulii, Kalabrii, Sycylii i Amalfi.

Życiorys

Syn normańskiego rycerza Tankreda z rodu Hauteville i jego drugiej żony – Fressendy.

W 1046 r. dołączył do swoich starszych braci – Wilhelma, Drago i Onufrego – walczących na żołdzie lombardzkich książąt w południowej Italii przeciwko Bizancjum. Po zdobyciu przez Drago Kalabrii, Robert opanował zamek San Marco, górujący nad doliną Crati, który stał się bazą wypadową dla jego rozbójniczych wypraw. W 1049 roku został oskarżony o herezję, jednak dzięki znajomości z biskupem Lotaryngii nie zostały postawione mu zarzuty. Dopiero małżeństwo z Aubrée (Alberada z Buonalbergo), młodą córką hrabiego Burgundii Reginalda I, znanego też jako Girard z Buonalbergo, który widząc w Robercie utalentowanego dowódcę zamiast posagu ofiarował mu 200 normańskich rycerzy. Dzięki temu Robert z awanturnika stał się wpływowym możnowładcą. Dodatkowo Girard oceniając szybką decyzję młodego rycerza nadał^[1] mu przydomek guiscard – chytry, sprytny.

W 1057 r. po śmierci brata Onufrego, który po zamordowanym Drago został przywódcą Normanów w Italii, Robert wyrósł na lidera normańskich wojowników w południowych Włoszech, którzy już otwarcie dążyli do opanowania tej krainy. W 1058 r. Robert osadził swojego młodszego brata Rogera na książęcym tronie w Kalabrii. W 1059 r. wszedł w przymierze z papieżem Mikołajem II i na synodzie w Melfi ogłosił się wasalem papieża oraz zobowiązał się przestrzegać zasad soborowych, za co otrzymał tytuł księcia wraz z inwestyturą Apulii, Kalabrii i Sycylii. W następnych latach Robert zajął Reggio i Brindisi, by w 1071 po trzyletnim oblężeniu zdobyć Bari, stolicę bizantyjskiej Italii. W tym samym czasie Roger podbijał Sycylię, która po zdobyciu Palermo wpadła w ręce Normanów, a Roger ogłosił się wasalem Roberta.

Następne lata upłynęły Robertowi na konsolidowaniu wszystkich zdobytych ziem. Do 1073 r. zmusił do uległości wszystkich normańskich buntowników. W tym czasie został ekskomunikowany przez papieża Grzegorza VII, który w ten sposób chronił papieskie włości w południowej Italii. Jednak gdy po kolejnym buncie Robert stał się jeszcze silniejszy (władał całym Południem bez Kapui i Neapolu), a papież miał kłopoty z intrygami cesarza Henryka IV, Grzegorz VII poszedł w 1080 r. na ugodę. Robert doszedłszy do szczytu potęgi i uważając się za pretendenta do tronu w Konstantynopolu (na pieczęciach przedstawiał się w stroju imperatora), podjął wyprawę na posiadłości bizantyjskie. W 1081 zdobył Durrazo a następnie wraz ze swym synem Boemundem zdobył Korfu. Cesarz Aleksy I Komnen sprzymierzył się z Wenecją, której flota pokonała flotę normańską. Cesarz ruszył na Durazzo, któremu zagrażali Normanowie, lecz w bitwie pod tym miastem poniósł klęskę. Robert kontrolował via Egnatia, szlak biegnący do Konstantynopola. Wobec porażki Aleksy I Komnen wszedł w sojusz z cesarzem Henrykiem IV, który wszedł do Italii. Zagrożony Grzegorz VII przywołał Roberta na półwysep. W Tesalii pozostał Boemund, który jednak zrezygnował z marszu na Konstantynopol.

W 1084 30 tys. Normanów stanęło pod murami Rzymu, by 27 maja zdobyć Flaminia Porta i wydać bitwę na Campo Mania. Rzymianie zniechęceni grabieżczymi rządami Normanów zbuntowali się przeciwko nim, jednak zostali pokonani, a miasto splądrowane. 27 czerwca Robert opuścił Rzym i poprowadził uwolnionego Grzegorza VII do Salerno, w którym papież w 1085 r. zmarł. Robert nie zrezygnował z planów podbicia Bizancjum. Odbudował flotę i ponownie zajął Korfu, wylądował na kontynencie, lecz w czasie przygotowań do oblężenia Kefalonii zmarł po krótkiej chorobie 17 lipca 1085 r.

Małżeństwa i potomstwo

Pierwszą żoną Roberta była Aubrée de Buonalbergo, miał on z nią:

• Boemunda I, księcia Antiochii, męża Konstancji - córki Filipa I, króla Francji,
• Emmę de Hauteville, żonę Odona "Dobrego Margrabiego", matkę Tankreda, regenta Antiochii.

Drugą żoną Roberta była Siszelgajta z Salerno, miał z nią:

• Rogera zw. Trzosem, księcia Apulii i Kalabrii oraz Amalfi, męża Adeli - córki Roberta, hrabiego Flandrii,
• Gwidona, księcia Amalfii,
• Roberta Scalio,
• Wilhelma,
• Hérię de Hauteville, żonę Hugona V z Maine,
• Sybillę de Hauteville, żonę Eblesa II de Roucy,
• Matyldę de Hauteville, żonę najpierw Rajmunda II, hrabiego Barcelony, później Aimery'ego I, hrabiego Narbonne.

Znaczenie przydomka

Słowo guiscard (fr.) lub viscard (norm.) bywa różnie interpretowane: "rozważny", "chytry", "przebiegły" lub "zręczny".

Przypisy

Bibliografia

• Anna Komnena, Aleksjada t. I-II, z języka greckiego przeł. wstępem i komentarzem opatrzył Oktawiusz Jurewicz, z serii: „Arcydzieła Kultury Antycznej”, Ossolineum, De Agostini Polska, Wrocław-Warszawa 2005, ISBN 83-04-04760-8
• DariuszD. Piwowarczyk DariuszD., Normanowie i Bizancjum w XI stuleciu, Warszawa: Bellona, 2006, ISBN 83-11-10566-9, ISBN 978-83-11-10566-9, OCLC 749641547 .
• Praca zbiorowa: Wielka encyklopedia PWN. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004. ISBN 83-01-13357-0.