Robert Lindstedt
_(35793579940).jpg) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 19 marca 1977 |
| Wzrost | 193 cm |
| Gra | praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny | 1998 |
| Zakończenie kariery | aktywny |
| Trener | Peter Englund |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 0 |
| Najwyżej w rankingu | 309 (26 kwietnia 2004) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 23 |
| Najwyżej w rankingu | 3 (20 maja 2013) |
| Australian Open | W (2014) |
| Roland Garros | QF (2011, 2014) |
| Wimbledon | F (2010–2012) |
| US Open | SF (2015) |
Robert Lindstedt (ur. 19 marca 1977 w Sundbybergu) – szwedzki tenisista, zwycięzca Australian Open 2014 w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Londynu (2012).
Kariera zawodowa
Jako zawodowy tenisista zaczął występować od 1998 roku.
Sukcesy Lindstedt odnosi głównie w grze podwójnej, w której został mistrzem w sezonie 2014 Australian Open, gdzie tworzył parę z Łukaszem Kubotem. W finale pokonali 6:3, 6:3 Erika Butoraka i Ravena Klaasena. Szwed jest również finalistą Wimbledonu z lat 2010, 2011 i 2012 startując w każdej edycji turnieju z Horią Tecău. W 2015 roku Lindstedt osiągnął półfinał US Open, partnerując Dominikowi Inglotowi. Na French Open tenisista szwedzki najdalej doszedł do ćwierćfinału, podczas edycji 2011 i 2014, występując wspólnie z Horią Tecău, a potem z Łukaszem Kubotem. Łącznie w deblu Lindstedt jest zwycięzcą 23 turniejów rangi ATP World Tour z 48 rozegranych finałów.
W lipcu 2019 Szwed został finalistą miksta Wimbledonu u boku Jeļeny Ostapenko, z którą decydujący mecz przegrał 2:6, 3:6 z parą Latisha Chan–Ivan Dodig.
Od kwietnia 2007 roku Lindstedt reprezentuje Szwecję w Pucharze Davisa.
W 2012 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Londynie. W deblu odpadł w 2 rundzie, grając razem z Johanem Brunströmem, a w grze mieszanej w 1 rundzie, partnerując Sofii Arvidsson.
W rankingu gry pojedynczej Lindstedt najwyżej był na 309. miejscu (26 kwietnia 2004), a w klasyfikacji gry podwójnej na 3. pozycji (20 maja 2013).
Finały w turniejach ATP Tour
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra podwójna (23–25)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 2 października 2005 | Ho Chi Minh | Dywanowa (hala) |  Ashley Fisher |  Lars Burgsmüller Philipp Kohlschreiber | 7:5(3), 4:6, 2:6 |
| Finalista | 2. | 6 marca 2006 | Las Vegas | Twarda |  Jaroslav Levinský |  Bob Bryan Mike Bryan | 3:6, 2:6 |
| Finalista | 3. | 23 lipca 2006 | Stuttgart | Ceglana |  Yves Allegro |  Gastón Gaudio Maks Mirny | 5:7, 7:6, 10–12 |
| Zwycięzca | 1. | 30 września 2007 | Mumbaj | Twarda |  Jarkko Nieminen |  Rohan Bopanna Aisam-ul-Haq Qureshi | 7:6(3), 7:6(5) |
| Zwycięzca | 2. | 7 października 2007 | Tokio | Twarda | Jordan Kerr |  Frank Dancevic Stephen Huss | 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 3. | 17 sierpnia 2008 | Waszyngton | Twarda |  Marc Gicquel |  Bruno Soares Kevin Ullyett | 7:6(6), 6:3 |
| Zwycięzca | 4. | 17 stycznia 2009 | Auckland | Twarda | Martin Damm | Scott Lipsky Leander Paes | 7:5, 6:4 |
| Zwycięzca | 5. | 8 lutego 2009 | Zagrzeb | Twarda (hala) | Martin Damm | Christopher Kas Rogier Wassen | 6:4, 6:3 |
| Finalista | 4. | 1 marca 2009 | Dubaj | Twarda | Martin Damm |  Rik de Voest Dmitrij Tursunow | 6:4, 3:6, 5–10 |
| Finalista | 5. | 10 maja 2009 | Estoril | Ceglana | Martin Damm | Eric Butorac Scott Lipsky | 3:6, 2:6 |
| Finalista | 6. | 19 lipca 2009 | Båstad | Ceglana |  Robin Söderling | Jaroslav Levinský Filip Polášek | 6:1, 3:6, 7–10 |
| Zwycięzca | 6. | 9 sierpnia 2009 | Waszyngton | Twarda | Martin Damm |  Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski | 7:5, 7:6(3) |
| Finalista | 7. | 21 lutego 2010 | Marsylia | Twarda (hala) |  Julian Knowle | Julien Benneteau Michaël Llodra | 4:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 7. | 11 kwietnia 2010 | Casablanca | Ceglana |  Horia Tecău | Rohan Bopanna Aisam-ul-Haq Qureshi | 6:2, 3:6, 10–7 |
| Zwycięzca | 8. | 19 kwietnia 2010 | ’s-Hertogenbosch | Trawiasta | Horia Tecău | Lukáš Dlouhý Leander Paes | 1:6, 7:5, 10–7 |
| Finalista | 8. | 4 lipca 2010 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Horia Tecău | Jürgen Melzer Philipp Petzschner | 1:6, 5:7, 5:7 |
| Zwycięzca | 9. | 18 lipca 2010 | Båstad | Ceglana | Horia Tecău |  Andreas Seppi Simone Vagnozzi | 6:4, 7:5 |
| Zwycięzca | 10. | 29 sierpnia 2010 | New Haven | Twarda | Horia Tecău | Rohan Bopanna Aisam-ul-Haq Qureshi | 6:4, 7:5 |
| Finalista | 9. | 9 stycznia 2011 | Brisbane | Twarda | Horia Tecău | Lukáš Dlouhý Paul Hanley | 4:6, krecz |
| Zwycięzca | 11. | 10 kwietnia 2011 | Casablanca | Ceglana | Horia Tecău |  Colin Fleming Igor Zelenay | 6:2, 6:1 |
| Finalista | 10. | 19 czerwca 2011 | ’s-Hertogenbosch | Trawiasta | Horia Tecău | Daniele Bracciali František Čermák | 3:6, 6:2, 8–10 |
| Finalista | 11. | 2 lipca 2011 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Horia Tecău | Bob Bryan Mike Bryan | 3:6, 4:6, 6:7(2) |
| Zwycięzca | 12. | 17 lipca 2011 | Båstad | Ceglana | Horia Tecău | Simon Aspelin Andreas Siljeström | 6:3, 6:3 |
| Finalista | 12. | 7 sierpnia 2011 | Waszyngton | Twarda | Horia Tecău | Michaël Llodra Nenad Zimonjić | 7:6(3), 6:7(6), 7–10 |
| Finalista | 13. | 9 października 2011 | Pekin | Twarda | Horia Tecău | Michaël Llodra Nenad Zimonjić | 6:7(2), 6:7(4) |
| Finalista | 14. | 19 lutego 2012 | Rotterdam | Twarda (hala) | Horia Tecău | Michaël Llodra Nenad Zimonjić | 6:4, 5:7, 14–16 |
| Zwycięzca | 13. | 28 kwietnia 2012 | Bukareszt | Ceglana | Horia Tecău | Jérémy Chardy Łukasz Kubot | 7:6(2), 6:3 |
| Finalista | 15. | 13 maja 2012 | Madryt | Ceglana | Horia Tecău | Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski | 3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 14. | 23 czerwca 2012 | ’s-Hertogenbosch | Trawiasta | Horia Tecău |  Juan Sebastián Cabal Dmitrij Tursunow | 6:3, 7:6(1) |
| Finalista | 16. | 7 lipca 2012 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Horia Tecău | Jonathan Marray Frederik Nielsen | 6:4, 4:6, 6:7(5), 7:6(5), 3:6 |
| Zwycięzca | 15. | 15 lipca 2012 | Båstad | Ceglana | Horia Tecău | Alexander Peya Bruno Soares | 6:3, 7:6(5) |
| Zwycięzca | 16. | 19 sierpnia 2012 | Cincinnati | Twarda | Horia Tecău | Mahesh Bhupathi Rohan Bopanna | 6:4, 6:4 |
| Finalista | 17. | 21 października 2012 | Sztokholm | Twarda (hala) | Nenad Zimonjić | Marcelo Melo Bruno Soares | 7:6(4), 5:7, 6–10 |
| Zwycięzca | 17. | 17 lutego 2013 | Rotterdam | Twarda (hala) | Nenad Zimonjić | Thiemo de Bakker Jesse Huta Galung | 5:7, 6:3, 10–8 |
| Finalista | 18. | 2 marca 2013 | Dubaj | Twarda | Nenad Zimonjić | Mahesh Bhupathi Michaël Llodra | 6:7(6), 6:7(6) |
| Finalista | 19. | 28 kwietnia 2013 | Barcelona | Twarda | Daniel Nestor | Alexander Peya Bruno Soares | 7:5, 6:7(7), 4–10 |
| Finalista | 20. | 20 października 2013 | Sztokholm | Twarda (hala) | Jonas Björkman | Aisam-ul-Haq Qureshi Jean-Julien Rojer | 2:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 18. | 25 stycznia 2014 | Australian Open, Melbourne | Twarda | Łukasz Kubot | Eric Butorac Raven Klaasen | 6:3, 6:3 |
| Finalista | 21. | 3 maja 2015 | Stambuł | Ceglana | Jürgen Melzer |  Radu Albot Dušan Lajović | 4:6, 6:7(2) |
| Zwycięzca | 19. | 29 sierpnia 2015 | Winston-Salem | Twarda | Dominic Inglot | Eric Butorac Scott Lipsky | 6:2, 6:4 |
| Zwycięzca | 20. | 2 października 2016 | Shenzhen | Twarda | Fabio Fognini | Oliver Marach Fabrice Martin | 7:6(3), 6:3 |
| Finalista | 22. | 30 października 2016 | Bazylea | Twarda (hala) |  Michael Venus |  Marcel Granollers Jack Sock | 3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 21. | 1 lipca 2017 | Antalya | Trawiasta | Aisam-ul-Haq Qureshi | Oliver Marach Mate Pavić | 7:5, 4:1 krecz |
| Zwycięzca | 22. | 6 maja 2018 | Stambuł | Ceglana | Dominic Inglot |  Ben McLachlan Nicholas Monroe | 3:6, 6:3, 10–8 |
| Finalista | 23. | 17 czerwca 2018 | Stuttgart | Trawiasta | Marcin Matkowski | Philipp Petzschner Tim Pütz | 6:7(5), 3:6 |
| Finalista | 24. | 30 września 2018 | Shenzhen | Twarda | Rajeev Ram | Ben McLachlan Joe Salisbury | 6:7(5), 6:7(4) |
| Finalista | 25. | 25 maja 2019 | Genewa | Ceglana | Matthew Ebden | Oliver Marach Mate Pavić | 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 23. | 22 września 2019 | Metz | Twarda (hala) | Jan-Lennard Struff | Nicolas Mahut Édouard Roger-Vasselin | 2:6, 7:6(1), 10–4 |
Gra mieszana (0–1)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 13 lipca 2019 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Jeļena Ostapenko |  Latisha Chan Ivan Dodig | 2:6, 3:6 |
Starty wielkoszlemowe (gra podwójna)
| Turniej | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | Wygrane turnieje |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | – | – | 2R | 1R | 2R | 2R | 1R | 1R | SF | 2R | W | 2R | 3R | 2R | 2R | 1R | 1R | 1 / 15 |
| French Open | – | 1R | 1R | – | 2R | 1R | 1R | QF | 2R | 2R | QF | 2R | – | 3R | 1R | 1R | 2R | 0 / 14 |
| Wimbledon | 2R | 2R | 1R | 2R | QF | 3R | F | F | F | QF | 2R | 2R | 3R | 3R | QF | 2R | NH | 0 / 16 |
| US Open | 1R | 2R | 2R | 2R | QF | 3R | 3R | QF | 3R | 2R | 2R | SF | QF | 3R | 1R | 1R | – | 0 / 16 |
| Wygrane turnieje | 0 / 2 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 1 / 4 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 2 | 1 / 61 |
Bibliografia
- Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-30] (ang.).
- Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-08-30] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2013-08-30] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Tennis pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii
Flaga Finlandii
Flag of India.svg
The Flag of India. The colours are saffron, white and green. The navy blue wheel in the center of the flag has a diameter approximately the width of the white band and is called Ashoka's Dharma Chakra, with 24 spokes (after Ashoka, the Great). Each spoke depicts one hour of the day, portraying the prevalence of righteousness all 24 hours of it.
The Flag of India. The colours are saffron, white and green. The navy blue wheel in the center of the flag has a diameter approximately the width of the white band and is called Ashoka's Dharma Chakra, with 24 spokes (after Ashoka, the Great). Each spoke depicts one hour of the day, portraying the prevalence of righteousness all 24 hours of it.
.svg)
Flag of New Zealand.svg
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
Flag of Spain.svg
Autor: Pedro A. Gracia Fajardo, escudo de Manual de Imagen Institucional de la Administración General del Estado, Licencja: CC0
Flaga Hiszpanii
Autor: Pedro A. Gracia Fajardo, escudo de Manual de Imagen Institucional de la Administración General del Estado, Licencja: CC0
Flaga Hiszpanii
Flag of Croatia.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of Chinese Taipei for Olympic games.svg
Chinese Taipei Olympic Flag. According to the official website of Chinese Taipei Olympic Committee, Blue Sky(circle) & White Sun(triangles) above the Olympic rings is neither the National Emblem of the Republic of China, nor the Party Emblem of Kuomintang (KMT), but a design in between, where the triangles do not extend to the edge of the blue circle, as registered at International Olympic Committee in 1981 and digitally rendered in 2013. Besides, the blue outline of the five-petaled plum blossom is broader than the red one. Moreover, the CMYK code of the blue one and the Blue Sky & White Sun is "C100-M100-Y0-K0", and different from the Olympic rings (C100-M25-Y0-K0). Note that it's the only version recognized by IOC.
Chinese Taipei Olympic Flag. According to the official website of Chinese Taipei Olympic Committee, Blue Sky(circle) & White Sun(triangles) above the Olympic rings is neither the National Emblem of the Republic of China, nor the Party Emblem of Kuomintang (KMT), but a design in between, where the triangles do not extend to the edge of the blue circle, as registered at International Olympic Committee in 1981 and digitally rendered in 2013. Besides, the blue outline of the five-petaled plum blossom is broader than the red one. Moreover, the CMYK code of the blue one and the Blue Sky & White Sun is "C100-M100-Y0-K0", and different from the Olympic rings (C100-M25-Y0-K0). Note that it's the only version recognized by IOC.
