Robert M. Solovay

Robert M. Solovay (ur. 1938 w Brooklynie) – amerykański matematyk specjalizujący się w logice matematycznej. Emerytowany profesor matematyki na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Znany głównie za wkład w teorię mnogości. Członek Amerykańskiej Akademii Sztuki i Nauki (ang. American Academy of Arts and Sciences).

Doktoryzował się w 1964 na Uniwersytecie Chicagowskim pod kierunkiem Saundersa Mac Lane’a. Wypromował kilkunastu doktorów, wśród jego wychowanków są m.in. Matthew Foreman i William Woodin[1].

Ważniejsze osiągnięcia

  • Około roku 1965, Robert Solovay i Stanley Tennenbaum rozwinęli metodę forsingu wprowadzając forsing iterowany, aby udowodnić niezależność hipotezy Suslina[2]. We współczesnej terminologii metoda wprowadzona przez Solovaya i Tennenbauma to forsing iterowany z nośnikami skończonymi.
  • W 1970, Solovay udowodnił, że zakładając niesprzeczność istnienia liczby nieosiągalnej, istnieje model teorii mnogości, tzw. model Solovaya, w którym wszystkie rzutowe podzbiory prostej są mierzalne w sensie Lebesgue’a i mają własność Baire’a. Następnie udowodnił, że przy tym samym założeniu teoria
ZF + każdy podzbiór prostej jest mierzalny w sensie Lebesgue’a i ma własność Baire’a[3]
też jest niesprzeczna.
  • Solovay razem z niemieckim matematykiem Volkerem Strassenem podali tzw. test Solovaya-Strassena na bycie liczbą pierwszą (inna nazwa: test pierwszości Solovaya-Strassena). Była to jedna z pierwszych efektywnych metod ustalania z dużym prawdopodobieństwem że dana (w założeniu bardzo duża) liczba naturalna jest pierwsza[4].

Przypisy

  1. ↑ Robert Solovay - The Mathematics Genealogy Project, www.genealogy.math.ndsu.nodak.edu [dostęp 2022-09-18].
  2. ↑ Solovay, Robert M.; Tennenbaum, S.: Iterated Cohen extensions and Souslin's problem. „Ann. of Math.” (2) 94 (1971), s. 201-245.
  3. ↑ Solovay, Robert M.: A model of set-theory in which every set of reals is Lebesgue measurable. „Ann. of Math.” 92 (1970), s. 1-56
  4. ↑ Solovay, Robert M. i Volker Strassen: A fast Monte-Carlo test for primality. „SIAM Journal on Computing” 6 (1977), s. 84-85.