Roberto Baggio

Roberto Baggio

Data i miejsce urodzenia	18 lutego 1967 Caldogno
Wzrost	174 cm
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1980–1982 Caldogno
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1981–1985 Vicenza Calcio 36 (13) 1985–1990 ACF Fiorentina 94 (39) 1990–1995 Juventus 141 (78) 1995–1997 A.C. Milan 51 (12) 1997–1998 Bologna FC 30 (22) 1998–2000 Inter Mediolan 41 (9) 2000–2004 Brescia Calcio 95 (45) W sumie: 488 (218)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1988–2004  Włochy 56 (27)
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata III miejsce Włochy 1990 piłka nożna II miejsce USA 1994 piłka nożna

Roberto Baggio (ur. 18 lutego 1967 w Caldogno) – włoski piłkarz grający na pozycji napastnika. Wicemistrz świata 1994 i brązowy medalista mistrzostw świata 1990. Uważany za jednego z najlepszych zawodników w historii piłki nożnej^{[1][2][3][4][5]}. Znany ze swoich precyzyjnych rzutów wolnych, licznych dryblingów, dynamicznej gry i świetnej kontrolującej piłki^[6]. W 1993 został uznany za piłkarza roku FIFA i zdobył Złotą Piłkę dla najlepszego gracza Europy.

Kariera klubowa

Vicenza oraz Fiorentina

Karierę rozpoczynał w Vicenzie w 1981 roku. W sezonie 1984/1985 jego zespół awansował do Serie B, a Baggio strzelił 12 bramek w 29 spotkaniach. Następnie przeniósł się do Fiorentiny. 21 września 1986 roku zadebiutował w Serie A w meczu z Sampdorią. Pierwszą bramkę w Serie A uzyskał w meczu przeciwko Napoli 10 maja 1987. W sezonie 1987/1988 Baggio strzelił 9 bramek. W listopadzie 1988 roku otrzymał powołanie na mecz reprezentacji przeciwko Holandii. W kolejnym sezonie Baggio doszedł do finału Pucharu UEFA gdzie jego zespół przegrał z Juventusem.

Juventus

W roku 1990 Baggio podpisał kontrakt z drużyną Juventusu. W sezonie 1990/1991 strzelił 14 bramek w 33 występach, a w kolejnym sezonie zdobył 18 bramek. W sezonie 1992/1993 Baggio z drużyną Juventusu wygrał Puchar UEFA strzelając w 9 meczach 6 bramek. W lidze zdobył 21 goli w 27 meczach. Swoją setną bramkę w Serie A uzyskał w sezonie 1993/94 przeciwko Genui.

W 1995 roku zdobył swoje pierwsze scudetto z Juventusem. Jednak z powodu kontuzji nie był w tym sezonie wiodącą postacią swego zespołu. Po pojawieniu się w klubie Alessandro del Piero, Baggio przeszedł do A.C. Milan (otrzymał również ofertę od Interu Mediolan), z którym również zdobył Mistrzostwo Włoch.

Bolonia oraz Inter Mediolan

W 1997 przeniósł się do Bolonii. W barwach tego klubu strzelił w lidze 22 gole.

W 1998 roku przeniósł się do Interu, gdzie grał dwa lata. W meczu w Lidze Mistrzów pomiędzy Interem a Realem Madryt, Baggio wszedł z ławki rezerwowych i strzelił dwie bramki. Inter odpadł w ćwierćfinale LM, a sezon ligowy zakończył na 8. miejscu. W swoim ostatnim meczu dla Nerazzurich przeciwko Parmie zdobył dwa gole. Całe spotkanie zakończyło się wynikiem 1:3 tym samym rezultat dał możliwość gry w eliminacjach Ligi Mistrzów klubowi z Mediolanu.

Brescia

W 2000 roku został zawodnikiem Brescii, gdzie grał do końca kariery w 2004 roku. Po pierwszym sezonie zespół Baggio zajął 7. miejsce w Serie A, zyskując tym samym możliwość gry w Pucharze Intertoto, gdzie Brescia w finale przegrała z Paris Saint Germain. W drugim sezonie Baggio odniósł ciężką kontuzję w starciu z zawodnikiem Vincenzy – Antonio Marasco, w wyniku czego pauzował przez 76 dni. Po wyleczeniu kontuzji wystąpił w meczu z Fiorentiną i strzelił dwa gole. Swój pożegnalny mecz w barwach Bresci zagrał przeciwko Milanowi, w ostatniej kolejce sezonu 2003/2004. Milan świętował wtedy swoje 17-te Scudetto.

Kariera reprezentacyjna

Baggio wystąpił w kadrze Włoch na mundialu 3 razy: w roku 1990, 1994 oraz 1998.

W 1990 roku na mundialu nie wystąpił w pierwszych dwóch spotkaniach – zagrał w trzecim meczu kadry (z Czechosłowacją.) Włosi odpadli w półfinale z reprezentacją Argentyny i ostatecznie zajęli 3. miejsce.

W roku 1994 na Mistrzostwach Świata w USA był jednym z lepszych piłkarzy włoskiej reprezentacji – Zdobył w turnieju 5 bramek (jedną z Hiszpanią i po dwie z Nigerią i Bułgarią). Włosi dotarli do finału, gdzie przegrali z Brazylią. Zarówno w regulaminowym czasie gry, jak i dogrywce nie padła żadna bramka. W serii rzutów karnych, po pudle Franco Baresiego oraz Daniele Massaro, przy prowadzeniu Brazylii Baggio przestrzelił decydującą jedenastkę.

Na Mundialu we Francji w 1998 roku strzelił dwa gole (w meczu z Chile oraz z Austrią.) W ćwierćfinale reprezentacja Włoch zagrała z późniejszymi mistrzami świata Francuzami. Po regulaminowym czasie gry był remis. W trakcie dogrywki Baggio nie wykorzystał stuprocentowej sytuacji, oddając strzał z woleja obok słupka. Włosi odpadli po serii rzutów karnych.

Ostatni mecz przed pięcioletnią przerwą w grze w reprezentacji rozegrał 10 lutego 1999 z Norwegią, gdzie Włosi w tym meczu bezbramkowo zremisowali. Z powodu mieszanych występów w ekipie "Nerazzurrich" nie został powołany przez Dino Zoffa na Euro 2000. Nie został też powołany przez innego trenera włoskiej reprezentacji Giovanniego Trapattoniego na Mistrzostwa Świata 2002 pomimo dobrych występów w Brescii.

Ostatni pożegnalny występ w reprezentacji zaliczył 28 kwietnia 2004 w meczu z Hiszpanią.

Osiągnięcia

Był trzykrotnym wicekrólem strzelców włoskiej Serie A. W lutym 2005, już po zakończeniu profesjonalnej kariery piłkarskiej zagrał w meczu charytatywnym na rzecz ofiar tsunami w Azji na Camp Nou. W marcu 2004 znalazł się na liście „FIFA 100” Pelégo.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona o Roberto Baggio. robertobaggio.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-04-10)].
• Roberto Baggio, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [online] [dostęp 2022-09-17] .