Rodzina Colombo

Rodzina Colombo
Joe Profaci, boss w latach 1928–1962
Data założenia	1928
Miejsce założenia	Nowy Jork
Lata aktywności	od 1928
Terytorium	Dzielnice Nowego Jorku
Pochodzenie etniczne	Włosi, Włoscy Amerykanie, Sycylijczycy, Sycylijscy Amerykanie
Liczba członków	40-50 (aktywnych) mafiozów (2011)[1] nieznana liczba współpracowników
Działalność przestępcza	handel bronią, podpalenia, napady, wymuszanie haraczy, przekupstwo, włamania, przemyt papierosów, obrót skradzionymi pojazdami, fałszowanie pieniędzy, paserstwo, handel narkotykami, lichwa, prostytucja, pornografia, pranie brudnych pieniędzy
Sprzymierzeńcy	rodzina Genovese, rodzina Gambino, rodzina Bonanno, rodzina Lucchese, rodzina detroicka
Wrogowie	Różne gangi działające na terenie Nowego Jorku

Rodzina Colombo – jedna z „Pięciu Rodzin” przestępczych działająca w Nowym Jorku, należąca do ogólnokrajowego amerykańskiego Syndykatu znanego jako Mafia lub La Cosa Nostra. Poprzednio znana jako rodzina Profaci.

Historia

Joseph Colombo

Pierwszym, a zarazem historycznym szefem organizacji, która później przyjęła nazwę rodziny Colombo był Joe Profaci. Stanął on na czele jeden z pięciu nowojorskich rodzin mafijnych (obok Charlesa Luciany, Vincenta Mangany, Josepha Bonanny i Tommy’ego Gagliany). Profaci piastował stanowisko przez ponad 30 lat; słynął z chciwości – od podwładnych wymagał comiesięcznego podatku w wysokości 25 dolarów. Domagał się coraz to wyższych udziałów w zyskach z prowadzonych interesów (m.in. Carmine „Wąż” Persico musiał zapłacić szefowi haracz 1800 dolarów od skradzionych ciężarówek z towarem). Jego niepohamowana chciwość spowodowała wybuch niezadowolenia w szeregach rodziny. Bracia Gallo (Joe „Wariat”, Larry i Albert) oraz Carmine Persico i Jiggs Forlano postanowili razem się mu przeciwstawić. Doprowadziło to do wybuchu starć między zwaśnionymi frakcjami, w czasie których zginęło kilkanaście osób. Niezadowoleni gangsterzy liczyli, że Profaci ustąpi wobec ich żądań (większy udział w zyskach, mniejsze „mafijne podatki”). Szef jednak nie uległ naciskom tylko skłócił buntowników. Zaoferował nagrody tym, którzy wrócą na jego stronę. I tak Persico i Forlano wrócili do rodziny zaś bracia Gallo zostali sami.

Profaci umarł w 1962 roku. Szefem został jego zastępca Joe Magliocco. W kręgach mafijnych nie cieszył się jednak dobrą opinią. W tym czasie dwaj inni nowojorscy bossowie Carlo Gambino i Tommy Lucchese próbowali stopniowo przejmować interesy należące do rodziny Profaci/Magliocco. Nowy boss sprzeciwiał się, ale jedyne na co mógł liczyć to wsparcie Josepha Bonanny, mającego własne plany co do kontroli nad całym nowojorskim światem przestępczym. Bonanno wtajemniczył Magliokę w plany likwidacji Gambiny i Lucchesego i kilku innych szefów z różnych części USA. Magliocco plany te przekazał dalej swojemu zaufanemu capo – Joemu Colombie. Ten z kolei wiedział, że obaj (tj. Bonanno i Magliocco) nie mają szans w tym starciu i postanowił poinformować niedoszłe ofiary. Konflikt ten przeszedł do historii jako wojna bananowa. Ostatecznie Magliocco stanął przed Komisją Syndykatu, przyznał się do winy i swojego udziału w tym konflikcie. Ocalił życie, ale został pozbawiony przywództwa w rodzinie. Zmarł kilka miesięcy później, 28 grudnia 1963 roku na niewydolność serca.

Gambino dopilnował, aby Colombo stanął na czele rodziny, którą odtąd nazywano Colombo. Z upływem czasu Gambino zaczął żałować swojej decyzji. Colombo postanowił powołać do życia „Włosko-Amerykańską Ligę Praw Obywatelskich” (ang. Italian-American Civil Rights League), której celem była obrona praw Amerykanów pochodzenia włoskiego, rzekomo niesłusznie podejrzewanych przez władze amerykańskie o przynależność do zorganizowanej przestępczości. Przez rok Colombo i jego ludzie pikietowali pod nowojorską siedzibą FBI. Gambino nie mógł znieść kolejnych relacji telewizyjnych i niepotrzebnego rozgłosu. Dodatkowo służby federalne i stanowe doprowadzały do postawienia zarzutów kolejnym członkom rodziny Colombo. Carlo obawiał się, że może to spotkać niebawem i jego ludzi. 28 czerwca 1971 roku czarnoskóry przestępca Jerome Johnson, podczas kolejnej pikiety IACRL trzykrotnie postrzelił Colombę w głowę. Ofiara odniosła poważne uszkodzenia mózgu, zapadła w śpiączkę i zmarła po siedmiu latach. Zamachowiec został na miejscu zastrzelony przez ochroniarzy. Po śmierci Colomby nieoficjalnym szefem został Thomas DiBella. Ten były doker, z jednym wyrokiem na koncie (w 1932 roku za nielegalny handel alkoholem) przez 3 lata, tj. do 1974 roku, pomimo ciągłej obserwacji i podsłuchu prowadzonych przez agencje federalne i stanowe, pozostawał anonimowym bossem. Sądzono, że nie odgrywa znaczącej roli w strukturach mafii, w rzeczywistości był w niej od 1932 roku.

Z uwagi na podeszły wiek DiBella przekazał przywództwo nad rodziną byłemu buntownikowi Carminemu Persice i został jego doradcą w pierwszej połowie lat 70. O ile Persice udało się zażegnać konflikt z braćmi Gallo (Joe „Wariat” został zamordowany 7 kwietnia 1972 roku w dniu swoich 43 urodzin, a Larry zmarł na nowotwór w 1968 roku) o tyle musiał się borykać z wymiarem sprawiedliwości. Z trzynastu lat, od chwili nominacji na szefa do 1985 roku, dziesięć spędził w różnych więzieniach pod wieloma zarzutami (m.in. uprowadzenia, włoskiej loterii, lichwy). Jerry Langella postanowił wystąpić przeciwko szefowi, ale w 1986 roku razem z nim trafił do więzienia. Wówczas na czele rodziny stanął Victor Orena, krewny Persiki. Obecnie rodzina Colombo liczy około 40-50 członków i kilkuset współpracowników.

Przypisy

Bibliografia

• Colombo crime family. W: Carl Sifakis: The Mafia Encyclopedia. Wyd. 3. Nowy Jork: Facts On File, Inc., 2005, s. 110–111. ISBN 0-8160-5694-3. (ang.)