Rohan (Śródziemie)

Rohan

Riddermark

Flaga
Język urzędowy	język rohirricki
Stolica	Edoras
Ustrój polityczny	monarchia
Pierwszy król	Eorl
wydzielenie z	Gondoru 2510 Trzeciej Ery

Krajobraz Rohanu w ekranizacji Władcy Pierścieni

Rohan (sind. Kraj koni^[1]) – państwo ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia zamieszkiwane przez Rohirrimów, zwanych także „Władcami koni”.

Poprzez nigdy nie złamany sojusz dzieje Rohanu są związane z Gondorem, stojącym na wyższym poziomie cywilizacyjnym. Jednak krytyka literacka mówi o Rohirrimach, że Tolkien darzył ich największym uczuciem i że w pewnym sensie zajmują centralne miejsce w utworze. Język rohirricki jest bowiem kalką mercjańskiej odmiany staroangielskiego, a rohirricka nazwa Mark oznaczająca państwo Rohanu to dawne określenie obszaru centralnej Anglii^[2].

Geografia

Granice i krajobraz

Granice Rohanu wyznaczały: na zachodzie Adorn wypływająca z Ered Nimrais na północny zachód do miejsca, gdzie łączyła się z Angren (Iseną), dalej na północny wschód do fortecy Angrenostu (Isengardu), który w momencie tworzenia Rohanu pozostawiono pod komendą Gondoru. Następnie na północny wschód Góry Mgliste, Fangorn, na północy Limlight płynąca na wschód do Anduiny, na wschodzie Anduina i zachodni skraj Emyn Muil do trzęsawisk ujścia Rzeki Entów, następnie Mering na południowym wschodzie i Ered Nimrais na południu wraz z dolinami otwartymi w kierunku północnym do miejsca, skąd wypływała Adorn^[3]. W gestii Rohirrimów pozostawiono utrzymywanie odcinka Wielkiego Gościńca Zachodniego znajdującego się w granicach Rohanu^[4].

Rohan dzielił się na Wschodnią i Zachodnią Bruzdę (ang. Folds, w przekładzie Radosława Kota – Fałdy)^[5]. Ich granicę wyznaczał Śnieżny Potok^[6]. Rzeka Entów dzieliła zaś kraj na Wschodni i Zachodni Emnet (stang. Emnett, Równina^[7]). Militarnie Rohan był podzielony na Marchię Wschodnią i Zachodnią, które – tak jak Bruzdy – dzielił Śnieżny Potok^[5].

Królestwo to leżało w stepowym Calenardhonie, krainie, w której dominowała bujna, wysoka trawa, w niektórych miejscach było wiele łąk, stawów i sitowi^[8]. W taki sposób Legolas opisał Rohan: „gdzieniegdzie bujny i rozkołysany, gdzieniegdzie surowy i poważny jak góry”^[9].

Osadnictwo

Głównym ośrodkiem i stolicą Rohanu w czasie pokoju było Edoras (stang. Dziedzińce^[10]), zbudowane na północnym końcu doliny Harrowdale^[11], na wzgórzu u stóp Ered Nimrais, przez drugiego króla Rohanu, Brego^[12]. Było otoczone fosą, wałem i cierniowym żywopłotem. Na przedpolach Edoras płynął Śnieżny Potok, dopływ Rzeki Entów^[13]. Przed twierdzą znajdowały się kopce grobowe królów Rohanu, na których rosły simbelmynë. W Edoras znajdowała się siedziba królów Rohanu, Meduseld (stang. Maeduselde, Dwór^[14][15]). Był to duży dwór z dachem błyszczącym z oddali na złoto, stąd też nazwa Złoty Dwór. Wewnątrz znajdowała się długa sień z paleniskami i tronem królów Rohanu. Ściany były bogato zdobione arrasami przedstawiającymi historię i legendy Rohirrimów^[16]. Meduseld służył za dom, a także jako miejsce zgromadzeń i przyjmowania gości. Jego opis był zainspirowany poezją anglosaską. T.A. Shippey nazywa rozdział „Król ze Złotego Dworu” kalką z Beowulfa^[14]. W ekranizacji Władcy Pierścieni Petera Jacksona Meduseld zbudowano na wzgórzu Sunday, w dolinie Rangitata w Nowej Zelandii^[17].

Przed powstaniem Edoras rolę stolicy pełnił warowny Aldburg (stang. Stary gród^[18]). W 2569 roku, gdy Brego przeniósł się do Edoras, pozostawił Aldburg swemu najmłodszemu synowi, Eoforowi. Odtąd była to siedziba jego potomków aż do Éomunda i Éomera^[19].

Zachodnia Bruzda (ang. Westfold) była położona wzdłuż Ered Nimrais, bezpośrednio na wschód od Wrót Calenardhonu (Wrót Rohanu), jedynej, szerokiej przełęczy pomiędzy Ered Nimrais a Górami Mglistymi, przez którą płynęły Isena i Adorn, tworzące granicę Zachodniej Bruzdy. O tę krainę Rohirrimowie toczyli spory z Dunlendingami^[20]. Na jej terenie znajdowało się Dol Baran (sin. Złoto-brązowe wzgórze), porośnięte wrzosem, najdalej na południe wysunięte wzgórze z pasma Gór Mglistych^[21], i Helmowy Jar (ang. Helm's Deep), kręty wąwóz, w którym znajdowała się jedna z głównych twierdz kraju, Rogaty Gród.

Helmowy Jar znajdował się wśród Ered Nimrais, 75 mil na północny wschód od Edoras. U jego stóp płynęły źródła Helmowego Potoku, który wyrzeźbił pod Jarem Błyszczące Jaskinie. Następnie wypływał przez mały przepust w centralnej części muru, by w Dolinie Zachodniej Bruzdy, razem z Rzeką Entów, tworzyć jeden z dopływów Anduiny. Od strony północnego zachodu wejścia do Jaru bronił Helmowy Szaniec (ang. Helm's Dike), długi mur obronny, wysoki na 20 stóp, częściowo zniszczony w czasie Wojny o Pierścień^[22].

Między Iseną a Adorn, na wschód od Wrót Rohanu leżały Dzikie Ziemie (ang. Wild Lands, także Dzikie Kraje Rohańskie^[23]). Tamtejsi mieszkańcy byli mieszanego pochodzenia, wielu miało w żyłach krew Dunlendingów. W późniejszych latach przewodził im Freca. W 2758 roku podczas wielkiego najazdu na Rohan ziemie te zajęli Dunlendingowie. Mimo ich odparcia Rohirrimowie przez dłuższy czas nie byli w stanie odbić tego obszaru. Dokonał tego król Folcwine. Tamtejsi ludzie nie byli lojalni wobec kolejnych władców Rohanu i podczas Wojny o Pierścień niektórzy z ich przyłączyli się do armii Sarumana.

Historia

Rohirrimowie pochodzili od potomków Nortów, Éothéodów, zgromadzonych wokół wodza Marhwiniego. Pierwotnie zamieszkiwali tereny między Samotną Skałą a Gladden. Po ok. sześciuset latach, wobec wzrostu liczebności Éothéodów i wzrostu zagrożenia z Dol Guldur, teren ten okazał się zbyt mały i niebezpieczny. Tak więc za panowania Frumgara (w roku 1977 Trzeciej Ery) na wieść o upadku Angmaru (który nastąpił dwa lata wcześniej), wyemigrowali na północ i osiedlili się między Górami Mglistymi, Górami Szarymi a Mroczną Puszczą. Nazwali ten kraj „Éothéodem”^[24]. Stolicą Éothéodu był Framsburg, warownia nazwana tak na cześć Frama, syna Frumgmara, który zabił smoka Scatha.

W roku 2510 Namiestnik Gondoru, Cirion, poprosił wodza Éothéodów, Eorla, o pomoc podczas najazdu Balków. Eorl odpowiedział na wezwanie i wyruszył wraz z większością jeźdźców, zostawiając skromną liczbę dla ochrony mieszkańców Éothéodu. Jeźdźcy przybyli do Gondoru w decydującym momencie i wspomogli armię Gondoru w bitwie na polach Celebrantu, po której Cirion poprosił ich o strzeżenie prowincji Calenardhonu^[24].

Trzy miesiące później Cirion przekazał Calenardhon Éothéodom, a Eorl złożył przysięgę wiecznej przyjaźni z Gondorem, po czym wszyscy Éothéodzi przenieśli się na te tereny. Wtedy to zaczęli nazywać się Eorlingami („Ludem Eorla”). Przez mieszkańców Gondoru nazwani zostali Rohirrimami – „Mistrzami Koni”, a kraj, który zamieszkiwali – „Rohanem”. Od tego czasu Rohanem rządzili królowie z rodu Eorla^[24].

W 2758 roku Trzeciej Ery król Rohanu Helm Żelaznoręki skrył się w Rogatym Grodzie przed atakami Easterlingów. W tym okresie Dunlendingowie pod wodzą Wulfa zdobyli Edoras. Wąwóz nazwano potem Helmowym Jarem na cześć króla, który poległ i zamarzł niedaleko murów twierdzy. Odtąd przepowiednia głosiła, że Helmowy Jar nie upadnie, dopóki bronić go będą ludzie^[25].

W czasie Wojny o Pierścień Rohanem rządził jego siedemnasty król, Théoden. Wtedy też kraj ten prowadził wojnę z Isengardem, podczas której zginął królewicz Théodred. Do historii weszła bitwa pod Helmowym Jarem rozegrana w nocy z 3 na 4 marca 3019 roku, kiedy to Rohirrimowie przy wsparciu entów z Fangornu w końcowej fazie bitwy, pokonali szturmujące wojska Isengardu pomimo znacznej przewagi liczebnej przeciwnika.

Kultura

Społeczeństwo

Biały Koń z Uffington, do którego nawiązuje godło Rohanu: biały koń na zielonym polu

Według etymologii Tolkiena nazwa Éothéod jest anglosaskim tłumaczeniem rohirrickiej nazwy Lohtûr – przedrostek loho lub lô- odpowiada anglosaskiemu éo-, oznaczającego konia. W języku staroangielskim eoh („koń”) + théod („lud”, „kraina”) znaczy „Konni ludzie”.

Rohirrimowie byli jasnowłosi, mieli też jasną cerę. Umierali naturalnie w wieku około osiemdziesięciu lat, przy czym pozostawali sprawni do starości^[26]. Zachowywali stare tradycje i obyczaje^[27] i pisali archaiczną wersją cirthu. J.R.R. Tolkien oparł kreację Rohirrimów na mieszkańcach wczesnośredniowiecznej Brytanii, np. język rohirricki jest odpowiednikiem staroangielskiego^[28]. Ważną różnicą jest jednak to, że Rohirrimowie zatrzymali cechy stepowego ludu swoich przodków, Nortów: byli ludem kontynentalnym, słynęli jako wyśmienici jeźdźcy i ujeżdżacze dzikich koni. Ten styl został utrzymany w ekranizacji Petera Jacksona.

Wojskowość

Rohirrim na koniu

Hełm i zbroja rohirricka z ekranizacji Petera Jacksona

Zarówno Éothéodzi, jak i Rohirrimowie tworzyli armie złożone głównie z konnicy, podzielone na éoredy (stang. oddział lub konna jazda). Mieli także oddziały piechoty i łuczników, o których wiadomo z opisu bitew na Isenie. W czasie pokoju éored składał się tylko z wyćwiczonych jeźdźców, przygotowanych do wojny, stale utrzymywanych w gotowości bojowej. Po reorganizacji armii za rządów króla Folcwine'a przyjęło się, że pełny éored powinien liczyć (razem z dowódcą) nie mniej niż 120 ludzi^[29]. Éoredami dowodzili Marszałkowie Marchii (Riddermarchii), najwyżsi wojskowi armii Rohanu: zastępcy króla i dowódca gwardii monarszej^[30].

Rohan podzielony był na Wschodnią i Zachodnią Marchię. Ich granice wyznaczały Śnieżny Potok i Rzeka Entów. Jeźdźców mobilizowanych w tych okręgach określano mianem Zaciągu Wschodniej lub Zachodniej Marchii (East-Mark i West-Mark). Za czasów króla Théodena pieczę nad Wschodnią Marchią sprawował trzeci marszałek Marchii, Éomer, a miejscem zbiórki był jego rodzinny Aldburg. Zachodnią Marchią dowodził wtedy z Rogatego Grodu drugi marszałek Marchii, Théodred. Od czasów króla Éomera Marchiami dowodzili Marszałkowie Marchii^[31].

Do czasów króla Éomera było trzech Marszałków Marchii. Pierwszy marszałek w razie śmierci króla obejmował rządy i naczelne dowództwo nad armią. Sprawował pieczę nad okręgiem stołecznym Edoras i pobliskimi Ziemiami Królewskimi. Dowodził zaciągiem z tych miejsc, a także tych obszarów Zachodniej i Wschodniej Marchii, które były położone bliżej Edoras, niż swoich tytularnych miejsc zbiórki. Marszałkowie drugi i trzeci obejmowali dowództwo doraźnie, według bieżących potrzeb, nad ziemiami Marchii Zachodniej i Wschodniej. Oficer w randze marszałka w czasie pokoju dowodził załogą Edoras. W latach 3012–3019 Trzeciej Ery stopień ten nosił Elfhelm.

W czasach króla Théodena nie było wyznaczonego pierwszego marszałka, ponieważ monarcha był zdolny do dowodzenia wojskiem osobiście. Kiedy Théoden został uzdrowiony przez Gandalfa, faktycznie sprawował tę funkcję Éomer (bez oficjalnej nominacji).

Po pogrzebie Théodena król Éomer zreorganizował system dowodzenia wojskiem: zamiast pierwszego marszałka wprowadził urząd wicekróla – w czasach wojny rządzącego państwem, jeśli król wyprawiał się na wojnę, lub dowodzącego wojskiem, jeśli monarcha zostawał w Edoras; w czasach pokoju – jedynie w razie choroby lub zniedołężnienia króla. Wicekrólem zostawał każdorazowy następca tronu, o ile był dojrzały. W miejsce marszałków drugiego i trzeciego wprowadził rangi marszałka Zachodniej Marchii i marszałka Wschodniej Marchii, usuwając w ten sposób wrażenie tytularnego podporządkowania.

Przypisy

Bibliografia

• J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści. Amber, 2002, s. 248 – 259. ISBN 83-7245-943-6.
• Robert Foster: Encyklopedia Śródziemia. Warszawa: Amber, 1998. ISBN 83-7169-695-7.
• J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót króla. Warszawa: Muza SA, 2002. ISBN 83-7319-172-0.