Rolls-Royce Trent 800
 Rolls-Royce Trent 800 w Boeingu 777 linii British Airways | |
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Producent | |
| Pierwsze testy | wrzesień 1993 |
| Zastosowanie | |
| Dane techniczne | |
| Średnica | 2,79 m |
| Długość | 4,37 m |
Rolls-Royce Trent 800 – seria turbowentylatorowych, dwuprzepływowych silników lotniczych o dużym stosunku dwuprzepływowości. Rozwinęła się z serii RB211. Zaprojektowano ją na potrzeby Boeinga 777.
Historia i projekt
W późnych latach 80. XX wieku Boeing pracował na wydłużoną wersją swojego 767, nazwaną roboczo 767-X, dla którego Rolls-Royce zaproponował serię Trent 760. Do roku 1990 Boeing zrezygnował z planów nad 767X i zamiast tego postanowił rozpocząć pracę na nową, większą rodziną samolotów nazwaną 777 z ciągiem równym 360 kN lub więcej. Średnica wentylatora silnika Trent 700 (2,47 m) nie byłaby wystarczająco duża, aby sprostać tym wymaganiom. Rolls-Royce zaproponował nową wersję z wentylatorem o średnicy 2.80 m nazwaną Trent 800. Rolls-Royce zyskał sobie Kawasaki Heavy Industries i Ishikawajima-Harima Heavy Industries jako partnerów i podzielił między nich 11% udziałów w programach Trent 700 i 800[1].
Testy serii Trent 800 rozpoczęły się we wrześniu 1993, natomiast certyfikat otrzymał on w styczniu 1995 roku[2]. Pierwszy Boeing 777 z silnikiem Trent 800 wzniósł się w powietrze w maju 1995 roku, po czym 31 maja 1996 wszedł do służby linii Thai Airways International. 10 października 1996 roku nadano mu zezwolenie ETOPS-180[3].
Początkowo Rolls-Royce miał problemy ze sprzedażą silnika: ich tradycyjny klient British Airways złożył zamówienie na konkurencyjne silniki General Electric GE90. Przełom nastąpił, gdy firma zdobyła zamówienia na 34 Boeingi 777 od Singapore Airlines, które wcześniej wiązało się z Pratt & Whitney. Tuż po nich otrzymali zlecenia od American Airlines i Delta Air Lines. British Airways ogłosiło we wrześniu 1998, że wraca do silników Rolls-Royce, podczas zakupu drugiej partii 777. Ponowili zamówienia także w kwietniu 2007 roku. Trent 800 posiada 41% udziałów na rynku silników wariantów 777, dla których jest on dostępny. Rolls-Royce Trent 800 są obecnie powszechnie stosowane w Boeingu 777. Główne linie lotnicze, takie jak: Air New Zealand, British Airways, American Airlines, Kenya Airways, Emirates i wiele innych operuje swoimi Boeingami 777 z silnikami Trent 800 na rejsowych połączeniach[4].
Incydenty i wypadki
17 stycznia 2008 roku Boeing 777-236ER linii British Airways (lot BA038) lecący z Pekinu do Londynu rozbił się na lotnisku London-Heathrow po tym, jak oba silniki Trent 800 utraciły ciąg podczas końcowego podejścia. W późniejszym dochodzeniu ustalono, że przyczyną był lód zbierający się w przewodzie paliwowym. Zgromadził się on na wymiennikach ciepła olej-paliwo, ograniczając dopływ paliwa do silników[5]. Rolls-Royce opracował modyfikację w celu uniknięcia powtarzających się problemów[6].
Zastosowanie
Seria Trent 800 przeznaczona jest dla Boeinga 777. Dostępna jest dla wersji 777-200, 777-200ER i 777-300, z ciągiem od 330 kN do 415 kN. Silnik ten jest najlżejszy w swoim rodzaju - waży do 3,6 tony mniej niż wersje General Electric czy Pratt & Whitney.
Trent 800 nie jest dostępny dla dłuższych wersji 777 i wersji transportowej (777-200LR, 777-200 Freighter i 777-300ER). Obsługują je silniki GE90-115B (110B1).
Przypisy
- ↑ Powerful partner in Japan. [dostęp 2007-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-05-20)]. (ang.).
- ↑ Aero-Engines - Rolls-Royce Trent. 2001-02-13. [dostęp 2007-07-26]. (ang.).
- ↑ Chronology Of The Boeing 777 Program. [dostęp 2013-06-28]. (ang.).
- ↑ RR Trent 800. Rolls-Royce. [dostęp 2013-06-28]. (ang.).
- ↑ Rolls-Royce to modify Trent as tests replicate BA 777 icing. Flight International, 2009-03-12. [dostęp 2013-06-28]. (ang.).
- ↑ Rolls-Royce: Trent 800 fix only part of broader icing issue. Flight International, 2009-03-12. [dostęp 2013-06-28].
Media użyte na tej stronie
