Roman Andrzejewski (duchowny)

Grób biskupa Romana Andrzejewskiego w Licheniu Starym

Roman Andrzejewski (ur. 19 lutego 1938 w Morzyczynie, zm. 7 lipca 2003 w Klusku) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk humanistycznych w zakresie filologii klasycznej, biskup pomocniczy włocławski w latach 1981–2003.

Życiorys

Urodził się 19 lutego 1938 w Morzyczynie^[1]. W latach 1951–1955 uczył się w Liceum św. Piusa X we Włocławku (niższym seminarium duchownym). Maturę państwową zdał eksternistycznie w 1957. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1955–1961 w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku^[2]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 21 maja 1961 w bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Włocławku biskup pomocniczy włocławski Franciszek Korszyński^[2][3]. Od 1961 studiował filologię klasyczną na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, broniąc w 1966 magisterium^[2]. W 1973 na Wydziale Filologicznym^[4] Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na podstawie dysertacji Listy polecające Cycerona uzyskał doktorat z nauk humanistycznych w zakresie filologii klasycznej^[2]. W latach 1974–1975 przebywał na półrocznym stypendium w Papieskim Instytucie Altioris Latinitatis przy Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim^[4].

W latach 1966–1973 był zatrudniony najpierw jako asystent, a następnie jako starszy asystent, na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, w latach 1975–1982 prowadził wykłady zlecone z literatury łacińskiej i łaciny średniowiecznej na Wydziale Prawa Kanonicznego tego samego uniwersytetu^[2]. We włocławskim wyższym seminarium duchownym w latach 1968–1984 prowadził zajęcia z łaciny, a w latach 1972–1983 z patrologii^[1], ponadto w latach 1968–1970 pełnił funkcję prefekta ds. wychowania, a w latach 1970–1971 i 1981–1982 prefekta studiów^[4].

W czasie studiów w Rzymie był spikerem polskiej sekcji Radia Watykańskiego. W latach 1978–1981 pełnił funkcję spowiednika Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi we Włocławku i kamedułek w Złoczewie^[2]. Współtworzył przekład Dziejów Apostolskich do Biblii poznańskiej^[5], a także przetłumaczył na łacinę liczącą około 3000 stron dokumentację procesu beatyfikacyjnego biskupa Michała Kozala^[6]. Zasiadał w Zarządzie Głównym Towarzystwa Przyjaciół KUL, był też członkiem Bractwa Orląt Lwowskich^[2].

14 listopada 1981^[4] został mianowany biskupem pomocniczym diecezji włocławskiej ze stolicą tytularną Tullia. Święcenia biskupie otrzymał 20 grudnia 1981 w bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Włocławku. Konsekrował go miejscowy biskup diecezjalny Jan Zaręba, któremu asystowali biskupi pomocniczy: włocławski – Czesław Lewandowski, łomżyński – Tadeusz Zawistowski i płocki – Jan Wosiński^[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Humana divinis” (Ludzkie ku Boskiemu)^[1]. W 1982 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji i otrzymał godność archidiakona włocławskiej kapituły katedralnej. W latach 1991–1992 pełnił funkcję wikariusza biskupiego w Kaliszu. W kurii diecezjalnej był przewodniczącym wydziału nauki katolickiej, rady ekonomicznej i nadzorczej, komisji egzaminacyjnej, komisji sztuki kościelnej oraz komisji budownictwa sakralnego i kościelnego^[2]. Pełnił funkcję przewodniczącego komisji redakcyjnej II Synodu Włocławskiego^[4]. Przewodniczył komitetom wizyt Jana Pawła II we Włocławku w 1991 oraz w Licheniu w 1999^[4]. Dwukrotnie – od 22 listopada 1986 do 29 grudnia 1987 po śmierci biskupa Jana Zaręby, a także od 4 do 20 kwietnia 1992 po objęciu arcybiskupstwa gnieźnieńskiego przez biskupa Henryka Muszyńskiego – zarządzał diecezją w charakterze administratora^[7]. W czasie pierwszych rządów przygotował diecezję do beatyfikacji biskupa Michała Kozala^[8].

W Episkopacie Polski w latach 1988–1996 był przewodniczącym Komisji ds. Duszpasterstwa Rolników^[5], po czym do 2001 pełnił funkcję krajowego duszpasterza rolników^[9], ponadto należał do Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego, Komisji ds. Liturgii i Komisji Duszpasterstwa Liturgicznego, a także Podkomisji ds. Duszpasterstwa Kobiet^[2]. W 2000 uczestniczył jako współkonsekrator w sakrze biskupa pomocniczego włocławskiego Stanisława Gębickiego^[10].

Pod koniec lat 80. XX w. jako pierwszy polski biskup odbywał podróże duszpasterskie do ZSRR^[11][4]. Ustanowił Wydawnictwo Duszpasterstwa Rolników, patronował prasie rolniczej, zainicjował tworzenie katolickich uniwersytetów ludowych, był współfundatorem fundacji „Solidarna Wieś”^[9]. Brał udział w negocjacjach rolników z reprezentantami Kopalni Węgla Brunatnego „Konin” (1998) oraz z przedstawicielami rządu Jerzego Buzka (1999)^[4]. Współorganizował Klub Inteligencji Katolickiej we Włocławku^[2], jako przewodniczący Komisji ds. Gimnazjum i Liceum im. Ks. Jana Długosza we Włocławku przyczynił się do reaktywowania tych szkół^[4].

Zmarł 7 lipca 2003 w miejscowości Klusek^[11][12] w wyniku zawału serca. 11 lipca 2003 został pochowany w alei zasłużonych na cmentarzu w licheńskim sanktuarium Matki Bożej Bolesnej^[13].

Odznaczenia i upamiętnienie

Otrzymał honorowy tytuł Obrońcy Lwowa i honorowy Krzyż Sybiraka. Został honorowym członkiem Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego 1939–1956 i Związku Sybiraków^[1], a także konfratrem zgromadzenia marianów^[4].

W 2004 fundacja „Solidarna Wieś” ustanowiła nagrodę jego imienia, przyznawaną za pracę na rzecz środowisk wiejskich i małomiasteczkowych oraz wkład w ich rozwój kulturalny i gospodarczy^[14].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Ks. bp Roman Andrzejewski (1938–2003). Z dewizą „ludzkie ku boskiemu” [dostęp 2021-08-08]
• Roman Andrzejewski w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-01-03]