Roman Bojarczuk

Roman Bojarczuk

Fotografia nagrobna Romana Bojarczuka
Data i miejsce urodzenia	3 marca 1912 Hrubieszów
Data i miejsce śmierci	16 lutego 1996 Sanok
Miejsce spoczynku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Zawód, zajęcie	adwokat
Narodowość	polska
Partia	ZSL, PSL
Małżeństwo	Ludmiła Maria z d. Trznadel
Odznaczenia

Roman Bojarczuk (ur. 3 marca 1912 w Hrubieszowie, zm. 16 lutego 1996 w Sanoku) – polski oficer, urzędnik, sędzia i adwokat, działacz społeczny.

Życiorys

Urodził się 3 marca 1912 w Hrubieszowie^[1] w rodzinie Teodora (zm. 1920) i Marii z domu Garbarczyk (zm. 1937) wyznania rzymskokatolickiego^[2][3][4]. Uczył się w szkole powszechnej w Sławęcinie^[5]. W 1933 zdał egzamin dojrzałości w Państwowym Gimnazjum Koedukacyjnym im. Stanisława Staszica w Hrubieszowie^[2]. Następnie podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego^[5]. W czerwcu 1939 ukończył studia z tytułem magistra praw^[2]. Do tego czasu zaliczył także dwa semestry na Wydziale Studium Migracyjno-Kolonialnego Wolnej Wszechnicy Polskiej^[2][5].

Od 1933 do 1934 odbył służbę wojskową w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii, a w 1937 otrzymał awans na stopień podporucznika rezerwy artylerii^[2][5]. W obliczu zagrożenia wybuchem konfliktu zbrojnego w sierpniu 1939 został zmobilizowany do 27 pułku artylerii lekkiej w składzie 27 Dywizji Piechoty w strukturze Armii „Pomorze”^[2][5]. Po wybuchu II wojny światowej na początku kampanii wrześniowej przejął obowiązki dowódcy I baterii swojego pułku, wraz z którą brał udział w walkach w Bydgoszczy, następnie w walkach nad Bzurą oraz w Puszczy Kampinoskiej^[2][6][7]. Pod Warszawą został wzięty do niewoli niemieckiej, po czym od 20 września 1939^[1] był osadzony w oflagach VII B Eichstätt, a od czerwca 1940 w VII A Murnau^[8][2][9]. W drugim z tym obozów jako działacz ludowy prowadził dla współosadzonych wykłady w zakresie socjologii wsi^[2][10]. U kresu wojny 29 kwietnia 1945 odzyskał wolność^[1] i wrześniu 1945 po sześciu latach powrócił do ojczyzny^[2][10].

18 grudnia 1945 został aplikantem sądowym w Sądzie Apelacyjnym w Lublinie, 10 listopada 1949 we Wrocławiu złożył egzamin sędziowski^[2][10]. Od 1948 był kontraktowym referendarzem w Wydziale Administracyjnym Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu^[2][10]. Przez trzy lata był ławnikiem w Sądzie Pracy^[10]. Równolegle pełnił różne funkcje przy prezydencie Wrocławia^[2][10].

Decyzją Ministra Sprawiedliwości z 15 września 1950 został zwolniony z odbycia aplikacji oraz złożenia egzaminu adwokackiego i został wpisany na listę adwokatów, zaś formalnie został wpisany przez Okręgową Listę Adwokacką we Wrocławiu 17 listopada 1950^[2][10]. W 1950 lub w 1951 przeniósł się do Sanoka, gdzie pracował jako adwokat^[2][10]. 28 września 1953 był na liście obrońców wojskowych^[2], ponownie od 19 grudnia 1972 do 6 stycznia 1984^[11]. Po przekroczeniu 70 roku życia przeszedł na emeryturę^[2]. W okresie PRL pracował w Zespole Adwokackim nr 1 w Sanok, funkcjonującym pod adresem Plac Rewolucji Październikowej 12, w ramach Izby Adwokackiej w Rzeszowie^[12].

Był długoletnim działaczem ruchu ludowego, działając w ruchu ludowym przed 1939, a pod 1945 w strukturach Zjednoczonego Stronnictwa Ludowe^[2][10]. W listopadzie 1956 został wybrany członkiem obwodowej komisji wyborczej nr 2 w Sanoku^[13]. W latach 60., 70. był radnym Powiatowej Rady Narodowej w Sanoku (m.in. wybrany w 1965^[14])^[15]. Pełniąc ten mandat, po dokonanej reformie w 1972 został radnym Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku i został zastępcą przewodniczącego Komisji Ochrony Porządku i Bezpieczeństwa Publicznego^[16]. Jako radny MRN uzyskiwał reelekcję w wyborach w 1973 (zasiadł w Komisji Rozwoju Gospodarczego i Gospodarki Mieszkaniowej)^[17], w 1978 (zasiadł w Komisji Przestrzegania Prawa i Porządku Publicznego)^[18]. Należał wówczas do klubu radnych ZSL^[19]. Po 1990 należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego^[2]. Pod koniec życia był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej koła miejskiego PSL w Sanoku^[20].

Udzielał się w pracach Zrzeszenia Prawników Polskich, Związku Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej^[2][10]. Należał do organizacji kombatanckich^[2][21]. Był działaczem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, w 1966 został rzecznikiem sądu koleżeńskiego oddziału (powiatowego) ZBoWiD w Sanoku^[22], 20 października 1968 wybrany członkiem zarządu^[23], ponownie wybrany 23 maja 1971^[24], 21 października 1973 wybrany członkiem zarządu oddziału miejskiego (działającego od 1 stycznia 1973 wskutek przekształcenia oddziału powiatowego na podstawie zmian administracyjnych)^[25]. Po reorganizacji od 1974 był prezesem dzielnicowego Koła Nr 2 w Sanoku^[26]. Był prezesem koła miejskiego ZBoWiD w Sanoku^[27][28]. Po kolejnej restrukturyzacji ZBoWiD w 1975 został rzecznikiem wojewódzkiego sądu koleżeńskiego przy zarządzie wojewódzkim w Krośnie^[29], wybierany członkiem zarządu koła miejsko-gminnego w Sanoku 15 listopada 1976^[30], 23 października 1977^[31], ponownie 11 maja 1980^[32][33]. Działał w oddziale miejskim Polskiego Związku Emerytów i Rencistów i Inwalidów w Sanoku, w którym udzielał się jako społeczny radca prawny^[34][35][2], udzielając bezpłatnych porad prawnych^[36]. Podczas stanu wojennego został przewodniczącym utworzonego przez sanocki oddział PZERiI w grudniu 1982 ogniwa Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego^[34].

3 października 1946 w kościele Przemienienia Pańskiego w Sanoku zawarł związek małżeński z Ludmiłą Marią (1924–2012), córką Józefa Trznadla^[20][2][10]. Miał dzieci^[20]. Zmarł 16 lutego 1996 w Sanoku^[20][2][21]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku. Jego brat Stanisław (ur. 1908, inżynier), poślubił siostrę Ludmiły, Celinę^[3].

Grobowiec Romana i Ludmiły Bojarczuków

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1977)^{[37][1][2][21]}
• Złoty Krzyż Zasługi^[1][2][21]
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1982)^{[33][1][2][21]}
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”^[1][2][21]
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1975)^[38]
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1985)^[34]
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945^[1]
• Odznaka „Za zasługi dla województwa krośnieńskiego” (1986)^[39]
• Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1989)^[40]
• Wpis do Złotej Księgi ZBoWiD w Sanoku (1989)^[41]
• wiele innych odznaczeń^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Komitet Organizacyjny Fundacji Sztandaru. Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Zarząd Koła w Sanoku. Sanok: 1986, s. 1-194.
• Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Część druga. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2000, s. 1-306. ISBN 83-909787-0-9.
• Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 131-320, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 

.