Roman Bolesław Ciborowski

Roman Bolesław Ciborowski

pułkownik saperów
Data urodzenia	9 sierpnia 1884
Data i miejsce śmierci	5 marca 1963 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1914–1944
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Kompania Techniczna Legionów Polskich Kompania Saperów Nr 1 1 Pułk Inżynieryjny 2 batalionu saperów 2 Dywizji Piechoty 1 Pułk Saperów Legionowych Departament Inżynierii Ministerstwo Spraw Wojskowych 1 Brygady Saperów
Stanowiska	dowódca plutonu dowódca kompanii saperów szefa wydziału dowódca brygady saperów komendantem obozu przyjęć w Gederze dowódca okręgu etapowego szef saperów bazy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Odznaczenia

Roman Bolesław Ciborowski (ur. 9 sierpnia 1884, zm. 5 marca 1963^[1] w Londynie) – pułkownik inżynier saperów Wojska Polskiego.

Życiorys

Roman Bolesław Ciborowski urodził się w 1884 roku. Od wczesnej młodości pracował w organizacjach niepodległościowych. Był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej. Jako uczeń szkoły średniej przeciwstawiał się rusyfikacji. Za udział w strajku szkolnym, w 1905 roku uwięziono go i zesłano na Syberię, skąd uciekł. Po powrocie w rodzinne strony udał się do Krakowa, aby rozpocząć studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ukończył osiem semestrów wydziału lekarskiego. W czasie studiów wstąpił do Związku Strzeleckiego.

Po wybuchu I wojny światowej wyruszył w sierpniu 1914 roku na front, w szeregach Legionów pod dowództwem Piłsudskiego. W latach 1915–1916 był dowódcą plutonu w kompanii technicznej Legionów Polskich. 6 sierpnia 1917 roku objął dowództwa kompanii saperów nr 1^[2]. Wziął udział we wszystkich walkach stoczonych przez Legiony z armią rosyjską, a następnie w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami w 1 pułku inżynieryjnym^[3]. W walkach wykazywał niezwykłe męstwo i odwagę.

W 1920 roku został dowódcą 2 batalionu saperów 2 Dywizji Piechoty. W okresie od 1921 do 1928 roku dowodzi 1 pułkiem saperów Legionowych^[4] im. gen. T. Kościuszki. W 1928 roku został szefem wydziału w Departamencie Inżynierii w Ministerstwie Spraw Wojskowych^[5]. W kwietniu 1929 roku został dowódcą 1 Brygady Saperów^[6] i dowodził nią do 1934 roku. W okresie od 6 grudnia 1930 do 31 lipca 1931 roku ukończył kurs doskonalący w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 sierpnia 1934 roku został przeniesiony do rezerwy^[7].

Po zwolnieniu pracował w służbie państwowej. Po kampanii wrześniowej 1939 roku przedostał się przez Rumunię na Bliski Wschód, gdzie w 1942 roku został komendantem obozu przyjęć w Gederze w Iraku, a następnie dowódcą okręgu etapowego oraz w 1943 roku szefem saperów Bazy w Palestynie. W 1944 roku, na skutek przekroczenia granicy wieku, przeniesiono go w stan nieczynny.

Po wojnie na emigracji w Wielkie Brytanii.

Awans

• chorąży – 1914
• kapitan – ze starszeństwem od 1 stycznia 1917^[8]
• major – 1 kwietnia 1920^[9][10].
• podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[11]
• pułkownik – 18 lutego 1930 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 1. lokatą^[12][13]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 lipca 1932)^[14][15]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz drugi w 1922)^[16]
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[17][18]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka „Absolwenta Centrum Wyższych Studiów Wojskowych”

Opinie

• Ppłk Roman Bolesław Ciborowski dowódca 1 Brygady Saperów – kary dyscyplinarna 1925 i w 1926 roku ukarany „naganą pisemną” przez Szefa Saperów za nie zameldowanie w drodze służbowej wykonania rozkazu dowódcy Okręgu Korpusu oraz za spóźnione wykonywanie tegoż rozkazu^[19].
• Z treści opinii wystawionych mu przez przełożonych wynika, że był odważnym i mężnym żołnierzem. Jako dowódca frontowy reprezentował najlepsze tradycje wojskowe. Oficer o wybitnej ideowości i wysokim poczuciu honoru. Bardzo zdolny, o dużej wiedzy ogólnej i fachowej. Dobry, wymagający i sprawiedliwy dowódca. Cechował go nade wszystko entuzjazm do pracy^[20].

Przypisy

Bibliografia

• Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932.
• Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
• Dzienniki Rozkazów Wojskowych.