Roman Burnatowicz

Roman Apolinary Burnatowicz

pułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia	7 kwietnia 1891 Obertyn
Data i miejsce śmierci	26 października 1975 Przemyśl
Przebieg służby
Lata służby	1923–1947
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Wojskowy Sąd Okręgowy Nr X 1 Sąd Polowy 8 Sąd Polowy
Stanowiska	szef sądu polowego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	adwokat
Odznaczenia

Roman Apolinary Burnatowicz (ur. 7 kwietnia 1891 w Obertynie, zm. 26 października 1975 w Przemyślu) – pułkownik audytor Wojska Polskiego II RP.

Życiorys

Urodził się w Obertynie w Galicji. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. Na stopień chorążego został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 maja 1915 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W 1918 roku jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty Nr 89^[1].

W 1919 roku uzyskał tytuł magistra praw na Uniwersytecie Lwowskim. Ukończył aplikację sądową po czym wstąpił do Wojska Polskiego. Awansował na majora Korpusu Sądowego ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku. W latach 20. był asystentem prokuratora Wojskowego Sądu Okręgowego Nr X w Przemyślu. Następnie był w tym sądzie kolejno podprokuratorem, sędzią śledczym, sędzią orzekającym i zastępcą szefa sądu do 31 sierpnia 1939 roku.

W czasie wojny obronnej 1939 roku był wojskowym prokuratorem okręgowym w Przemyślu^[2]. Ukrył klubowe pamiątki, dzięki czemu przetrwały wojnę^[3]. Po zakończeniu walk przedostał się do Rumunii. Następnie wyjechał do Francji. Jako podpułkownik był od 1 marca 1940 roku szefem Sądu Polowego nr 3 przy 2 Dywizji Strzelców Pieszych. 21 maja 1940 roku został przeniesiony do Sądu Polowego nr 1 i w jego składzie wziął udział w kampanii francuskiej.

Zdołał przedostać się do Wielkiej Brytanii. Był szefem 1 Sądu Polowego 1 Dywizji Grenadierów. 2 czerwca 1943 roku został przeniesiony na stanowisko szefa 8 Sądu Polowego 1 Dywizji Pancernej^[4]. Awansował na pułkownika. Był prokuratorem, a pod koniec wojny sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Londynie.

W 1946 roku powrócił do Polski. Był działaczem Polonii Przemyśl. Zorganizował i pracował w Zespole Adwokackim nr 1 w Przemyślu. W 1969 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 26 października 1975 roku w Przemyślu i został pochowany na Cmentarzu Głównym (kwatera RII-1-4)^[5].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (1921)^[6]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[7][8]

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
• Leszek Kania, Słownik biograficzny oficerów-audytorów służby sprawiedliwości Wojska Polskiego 1914-1945 (Cz. 2), ,,Wojskowy Przegląd Prawniczy” 2004, nr 3, s. 111.
• Stanisław Szurlej: Pismo l.dz. 42/tjn./39/Sąd. szefa Sądownictwa Wojskowego MSWojsk. do szefa Biura Rejestracyjnego MSWojsk. w sprawie obsady personalnej wszystkich szczebli kierownictwa od początku roku 1935 do września 1939 r. z wyjątkiem sądów polowych, których obsada była dokonywana przez Biuro Personalne MSWojsk.. [w:] B.I. 12j [on-line]. IPMS, 1939-12-13. [dostęp 2018-09-08].