Roman Harmoza

Roman Harmoza

generał brygady pilot
Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1937 Bućkiewicze
Przebieg służby
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
Formacja	Wojska Obrony Powietrznej Kraju Wojska Lotnicze i Obrony Powietrznej
Stanowiska	31 pułk szkolno-bojowym 13 pułk lotnictwa myśliwskiego OPK 1 pułk lotnictwa myśliwskiego OPK „Warszawa” 4 Pomorska Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego
Odznaczenia

Roman Harmoza (ur. 12 lutego 1937 w Bućkiewiczach k. Mołodeczna) – generał brygady pilot Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1956 skończył liceum w Szprotawie i wstąpił do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Radomiu, którą ukończył w 1960 jako prymus ze stopniem podporucznika. Instruktor-pilot w 31 pułku szkolno-bojowym w Łasku, od 1963 dowódca klucza w stopniu porucznika, a od 1966 kapitana. W latach 1966-1969 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie, którą skończył z wyróżnieniem, po czym został szefem strzelania powietrznego eskadry 13 pułku lotnictwa myśliwskiego OPK w Łęczycy. Później był zastępcą dowódcy, dowódcą eskadry, zastępcą dowódcy, a 1973-1977 dowódcą 1 pułku lotnictwa myśliwskiego OPK „Warszawa” w Mińsku Mazowieckim w stopniu majora, następnie podpułkownika. W 1975 i 1977 pułk ten był wyróżniany przez MON za osiągnięcia w szkoleniu.

W 1978 zastępca dowódcy 4 Pomorskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego ds. liniowych w Malborku. Od 1978 do 1980 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, po czym został pułkownikiem i dowódcą 2 Brandenburskiej Dywizji Lotnictwa Szturmowo-Rozpoznawczego w Pile. Od 1983 dowódca 4 Pomorskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku. W 1986 mianowany zastępcą dowódcy Wojsk Lotniczych ds. liniowych i generałem brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. Od 1 lipca 1990 szef Wojsk Lotniczych - zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej. W latach 1991-1993 pełnił obowiązki attaché wojskowego przy Ambasadzie RP w Moskwie. W 1994 dyrektor Departamentu Kadr MON, a 1994-1995 dyrektor generalny w MON. Od 1995 do 1997 roku był zastępcą szefa Misji OBWE w Gruzji a od 1997 do 1998 doradca dowódcy Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. W maju 1997 został przeniesiony w stan spoczynku. W okresie od 1998 do 2000 był zastępcą szefa Misji OBWE w Mołdawii. Od 2007 prezes Klubu Generałów WP.

Pilot wojskowy klasy mistrzowskiej, 1985 wyróżniony tytułem "Zasłużonego Pilota Wojskowego PRL".

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1997)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1990)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1978)
• Złoty Krzyż Zasługi (1973)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Bibliografia

• Stefan Czmur, Waldemar Wojcik: Generałowie w stalowych mundurach. Warszawa: Bellona, 2003, s. 56-57. ISBN 83-902541-3-1. OCLC 830493553.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 510-512.
• Józef Zieliński: Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2012. Warszawa: Bellona, 2015, s. 148-149. ISBN 978-83-11-13990-9. OCLC 924867180.