Roman Heising

Roman Heising

Data i miejsce urodzenia	8 lipca 1902 Wieruszów
Data i miejsce śmierci	7 października 1989 Gdynia
Typ głosu	baryton
Gatunki	opera
Zawód	śpiewak operowy, pedagog
Odznaczenia

Roman Heising (ur. 8 lipca 1902 w Wieruszowie, zm. 7 października 1989 w Gdyni) – polski śpiewak (baryton), muzykolog i pedagog, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Kępnie (1945), rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie (1961–1972)

Życiorys

Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Lesznie (1922), wyższy kurs nauczycielski w Poznaniu, Wydział Pedagogiczny i Śpiewu Solowego Państwowego Konserwatorium w Poznaniu (1929) oraz muzykologię na Uniwersytecie Poznańskim (1938). W latach 1922-1930 pracował jako nauczyciel w Wielkopolsce, m.in. w Poznaniu. Od 1930 do 1939 był wykładowcą Państwowego Konserwatorium w Poznaniu i lektorem solfeżu na Uniwersytecie Poznańskim. W okresie międzywojennym dał ponad 100 występów w Operze Poznańskiej oraz ponad 300 na estradach całego kraju. Pełnił także funkcję instruktora muzycznego Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu, dyrygował poznańskimi chórami oraz prowadził wakacyjne kursy teatrów i chórów ludowych^[1].

W 1945 pracował jako nauczyciel w Kępnie, pełniąc tam także obowiązki przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej. W tym samym roku rozpoczął pracę pedagogiczną w dziedzinie teorii muzyki w Gdańskim Instytucie Muzycznym z siedzibą w Sopocie. W latach 1945–1946 był zastępcą kierownika Wydziału Oświaty i Kultury, następnie do 1949 kierował Wydziałem Społecznym w Zarządzie Miasta w Sopocie. Pełnił mandat radnego Sopotu (1945–1949 i 1961–1964, przewodniczył wtedy Komisji Kultury MRN^[2]), był także członkiem Komisji Kultury KW PZPR w Gdańsku. Od 1952 do 1956 był dyrektorem Państwowego Liceum Muzycznego w Sopocie. W latach 1947–1972 pracował w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie. Pełnił w niej funkcje: kierownika Katedry Wychowania Muzycznego (1961–1972), dziekana Wydziału Pedagogicznego (1947–1961), prorektora (1954 i 1959) oraz rektora (1961–1972).

Jako rektor zadbał o pozyskanie pomieszczeń dla uczelni w gmachu gdańskich szkół muzycznych. Wygłosił ponad 700 prelekcji i napisał ponad 400 artykułów i recenzji muzycznych. W dziedzinie muzykologii zapisał się odnalezieniem, opracowaniem i przygotowaniem wykonania estradowego Magnificat na sola, chór i orkiestrę Marcina Żebrowskiego i kantaty Wstań, Gdańsku Johanna Balthasara Christiana Freislicha na 300 rocznicę wypędzenia Krzyżaków z Gdańska w 1754. Doprowadził także do wydania innych dzieł Żebrowskiego przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne. Współredagował miesięczniki „Muzyka w szkole” i „Lutnia”. Kilkakrotnie zasiadał w jury międzynarodowych festiwali piosenki w Sopocie. Autor książki Metodyka nauczania śpiewu (1930)^[3]. Występował jako solista w Filharmonii Bałtyckiej. Mieszkał z rodziną w Sopocie przy ul. Bieruta (obecnie Haffnera)^[4].

Został pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie (kwatera B4-F-15)^[5].

Grób rektora PWSM Romana Heisinga na cmentarzu katolickim w Sopocie

Nagrody i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1972)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1962)
• Złoty Krzyż Zasługi (1955)
• Srebrny Krzyż Zasługi (trzykrotnie: 1934, 1938, 1952)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” (1971)
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
• Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1971) i II stopnia (1966)
• tytuł honorowego obywatela Sopotu (1982)
• Nagroda prezydenta Gdańska za działalność społeczną i artystyczną (1957)

Przypisy