Roman Kiźny
 | |
 major | |
| Data i miejsce urodzenia | 16 lipca 1910 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 7 marca 1986 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1938–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca kompanii radiowej |
| Główne wojny i bitwy | II wojna światowa |
| Późniejsza praca | dyrektor Polskich Nagrań |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small} _BAR.svg){kind=small} | |
Roman Marian Kiźny ps. „Kuna”, „Smuga” (ur. 16 lipca 1910 w Trembowli, zm. 7 marca 1986 w Warszawie) – oficer łączności Wojska Polskiego i Armii Krajowej, uczestnik II wojny światowej i powstania warszawskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Absolwent Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie i Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie[1] (1935). Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 15 sierpnia 1934 i 26. lokatą w korpusie oficerów łączności[2]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 24. lokatą w korpusie oficerów łączności[2]. W marcu 1939 pełnił służbę w pułku radiotelegraficznym w Warszawie na stanowisku instruktora 2. kompanii 3 batalionu radiotelegraficznego[3]. Podczas kampanii wrześniowej dowódca kompanii radiowej w Armii „Poznań”, brał udział w bitwie nad Bzurą[1].
Od października 1939 w strukturach ruchu oporu[1]. Więziony przez Gestapo na Pawiaku (10.1941–09.1942), skąd uciekł. Brał udział w akcji „Góral”[1].
Podczas powstania warszawskiego dowódca oddziału osłonowego kwatermistrzostwa KG Armii Krajowej, a następnie kwatermistrz Zgrupowania „Leśnik”[1]. Brał udział w walkach na Woli, Muranowie, Starym Mieście i w Śródmieściu[1].
Po wojnie pracował w Warszawie jako dyrektor w Polskich Nagraniach[1].
Zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe[1](kwatera D4-2-11)[4].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[1] nr 12636[5]
- Krzyż Walecznych[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami[1]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k Polak (red.) 1999 ↓, s. 48.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 3.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 817.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 434.
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Konspiracja 1939–1945, część 1 (redakcja naukowa Bogusław Polak). T. V. Koszalin: Wydaw. Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami – II RP (1942).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).