Roman Knoll

Roman Knoll
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia27 października 1888
Kijów, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci6 marca 1946
Katowice, Polska
Poseł RP w Turcji
Okresod 25 czerwca 1924
do 24 marca 1926
PoprzednikWładysław Günther-Schwarzburg (chargé d’affaires a.i.)
NastępcaKarol Bader
Wiceminister spraw zagranicznych
Okresod 13 maja 1926
do 20 grudnia 1926
PoprzednikKajetan Dzierżykraj-Morawski
NastępcaAlfred Wysocki
Poseł RP we Włoszech
Okresod 20 grudnia 1926
do 30 czerwca 1928
PoprzednikStanisław Kozicki
NastępcaStefan Przezdziecki
Poseł RP w Niemczech
Okresod 1 lipca 1928
do 31 grudnia 1930
PoprzednikKazimierz Olszowski
NastępcaAlfred Wysocki
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch Krzyż Wielki Orderu Świętego Sawy

Roman Knoll (ur. 27 października 1888 w Kijowie, zm. 6 marca 1946 w Katowicach) – polski polityk i dyplomata, wolnomularz[1], założyciel Unii Narodowo-Państwowej w 1922 roku[2].

Życiorys

Skończył wydział prawny na Uniwersytecie Kijowskim. Od 1908 brał czynny udział w organizacjach niepodległościowych.

W marcu 1917 roku został członkiem Polskiego Komitetu Wykonawczego na Rusi[3]. W 1918 urzędnik w przedstawicielstwie Rady Regencyjnej w Piotrogrodzie, od 1919 referent Wydziału Wschodniego w MSZ. W wojnie polsko-bolszewickiej 1920 walczył jako ochotnik. Podczas rokowań pokojowych z Rosją Sowiecką w Rydze pełnił funkcję sekretarza generalnego delegacji polskiej. Od 16 grudnia 1922 do 30 grudnia 1923 był kierownikiem poselstwa polskiego w RFSRR w Moskwie w randze Chargé d’affaires ad interim. 30 grudnia 1922 Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka stała się częścią utworzonego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Polska uznała powstanie ZSRR notą z 13 grudnia 1923. Roman Knoll był ostatnim przedstawicielem dyplomatycznym Polski przy rządzie Rosji Sowieckiej.

Od 25 czerwca 1924 poseł RP w Ankarze. W marcu 1926 powrócił do Polski, do centrali MSZ. Brał udział w przygotowaniach do przewrotu majowego. Po przewrocie majowym mianowany wiceministrem w Ministerstwie Spraw Zagranicznych z datą 13 maja 1926. Pełnił następnie funkcję posła polskiego w Rzymie (1926-1928) i Berlinie (1928-1930).

W grudniu 1930 odwołany z placówki i przeniesiony w stan spoczynku. Faktyczną przyczyną jego zwolnienia był wygłoszony publicznie komentarz: „Najazd bandytów na dom wariatów”, jakim określił sytuację w resorcie po wejściu do kierownictwa MSZ Józefa Becka i Wiktora Drymmera. W 1936 współpracował z Frontem Morges.

Podczas II wojny światowej pełnił funkcję szefa Sekcji Spraw Zagranicznych Delegatury Rządu na Kraj (kryptonim „Moc”), którą sprawował do lutego 1945. W opinii Janusza Pajewskiego, znającego go osobiście, był obdarzony chyba najbardziej oryginalną, najbardziej błyskotliwą pamięcią.

Ożenił się z Anną Bagniewską (1909-1946).

Odznaczenia

Przypisy

  1. Ludwik Hass, Ambicje rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905-1928. Warszawa 1984, s. 320.
  2. Deklaracja programowa. [Inc.:] Polska jako naród ani na chwilę nie przestawała istnieć [...]: 28 czerwca 1922 r. / [Unia Narodowo-Państwowa].
  3. Zjazd Polski na Rusi w Kijowie w dniach 18–24 czerwca 1917 roku, Winnica [b.r.w], s. 132.
  4. a b c d Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 345.

Bibliografia, literatura, linki

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie