Roman Konkiewicz
| Data i miejsce urodzenia | 6 grudnia 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 października 1939 |
| Zawód, zajęcie | lekarz, działacz społeczno-polityczny |
| Odznaczenia | |
   | |
Roman Konkiewicz (ur. 6 grudnia 1887 w Strzelnie, zm. 27 października 1939 w Poznaniu) – lekarz, działacz społeczno-polityczny, zastępca senatora wybrany w 1935 roku w województwie poznańskim[1].
Życiorys
Życie osobiste
Roman Konkiewicz urodził się w Strzelnie, w wielodzietnej rodzinie rzeźnika Antoniego Konkiewicza, i Korduli z Langów. Nie założył własnej rodziny. We wrześniu 1939 po zajęciu Poznania przez Niemców został aresztowany i osadzony w Forcie VII, w którym 27 października został rozstrzelany[2].
Wykształcenie
W Trzemesznie, gdzie wstąpił do tajnego Towarzystwa Tomasza Zana[3] i Gnieźnie był uczniem gimnazjum i w 1908 otrzymał świadectwo maturalne. W Lipsku i Berlinie był studentem medycyny i od 1907 do 1908 działaczem tajnych studenckich organizacji polskich takich jak: Związek Młodzieży Polskiej „Zet”. W 1914 po otrzymaniu tytułu doktora medycyny i krótkim pobycie w Poznaniu, wyjechał do Rotfwasser na Łużycach i pracował tam jako lekarz[2].
Okres przed wybuchem I wojny i w jej trakcie
Od 1911 do 1914 w antyendeckim piśmie „Brzask”, współpracował z jego redakcją. W 1918 był żołnierzem armii niemieckiej, a w listopadzie tegoż roku był w Strzelnie, gdzie uczestniczył w rozbrajaniu oddziałów niemieckich, które stacjonowały w mieście. W okresie listopad 1918 – luty 1919 prezes Rady Ludowej w Strzelnie oraz na powiat inowrocławski i strzelneński członek Wydziału Wykonawczego Rady Robotniczo-Żołnierskiej[2].
W niepodległej Polsce
Będąc lekarzem uczestniczył w akcjach na froncie północnym w czasie trwania powstania wielkopolskiego. Jeden z założycieli Związku Młodej Polski, w którym współpracował z jego organami prasowymi: „Sprawą Polski” i „Przeglądem Porannym”. Akcjonariusz Drukarni Poznańskiej. Na Górnym Śląsku był naczelnikiem Wydziału Organizacyjnego Polskiego Komitetu Plebiscytowego. Walczył w II powstaniu śląskim, gdzie był szefem biura prezydialnego naczelnych władz III powstania. W 1922 zamieszkał na stałe w Poznaniu, w którym rozpoczął praktykę lekarską oraz zaczął pracować w szpitalu[2].
Od października tegoż roku w Zarządzie Wojewódzkim Związku Młodej Polski pełnił funkcję prezesa. Od lipca do sierpnia 1926 był w Wielkopolsce jednym z organizatorów Związku Naprawy Rzeczypospolitej. Kiedy ZNR połączyło się z Partią Pracy stał od sierpnia 1928 na czele Zarządu Wojewódzkiego Zjednoczenia Pracy Miast i Wsi. W Radzie Wojewódzkiej Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem był jej członkiem i w sekcji organizacyjno-społecznej prezesem. W 1930 z ramienia tejże partii kandydował w wyborach do senatu[2]. Współtwórca Związku Obrony Kresów Zachodnich, a prezes Okręgu Poznańskiego od 1925 do 1934 oraz członek Rady Naczelnej i sekretarz Zarządu Głównego. Kiedy w 1934 utworzono Polski Związek Zachodni zasiadał w składzie Rady Naczelnej oraz do sierpnia 1939 był w Zarządzie Głównym jego członkiem. Działał także od 1922 w Związku Lekarzy Zachodniej Polski, a później w Związku Lekarzy Państwa Polskiego. Od 1934 do 1939 był członkiem Zarządu Głównego, od 1926 do 1927 wiceprezesem, a od 1927 do 1930 prezesa okręgu wielkopolskiego. Od 1925 do 1927 pracował w „Nowinach Lekarskich” jako redaktor naczelny działu społecznego, a do czerwca następnego roku „Nowin Społeczno-Lekarskich”[2].
Był typem lekarza-społecznika; opiekował się biedotą poznańską. Wspierał także finansowo znajomych oraz początkujących lekarzy[2].
Ordery, odznaczenia i upamiętnienie
Odznaczenia:
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[4],
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[5],
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)[6].
Upamiętniono go ulicą na poznańskim Strzeszynie[7].
Przypisy
- ↑ Album-skorowidz Senatu i Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej oraz Sejmu Śląskiego. Kadencja 1935/1940, 1936, s. 199.
- ↑ a b c d e f g Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 347.
- ↑ Konkiewicz Roman (1887–1939). Gazeta.pl Poznań. [dostęp 2014-03-10].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ Poznańskie ulice z nowymi nazwami. Warzywnymi!, plus.gloswielkopolski.pl, 29 marca 2017 [dostęp 2021-08-04] (pol.).
Bibliografia
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 347. ISBN 83-01-02722-3.
- W. Witczak, Roman Konkiewicz (1887–1939) doktor medycyny, działacz niepodległościowy i społeczny, „Acta Medicorum Polonorum”, 1, 2011, s. 27–38.