Roman Kuźniar

Roman Kuźniar

Data i miejsce urodzenia	25 września 1953 Przemyśl
Zawód, zajęcie	dyplomata, nauczyciel akademicki
Tytuł naukowy	profesor nauk humanistycznych
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Wydział	Wydział Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych UW
Stanowisko	dyrektor Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (2005–2007), doradca prezydenta RP ds. międzynarodowych (2010–2015)
Odznaczenia

Roman Józef Kuźniar (ur. 25 września 1953 w Przemyślu^[1]) – polski politolog, profesor nauk humanistycznych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, dyplomata, w latach 2005–2007 dyrektor Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, od 2010 do 2015 doradca prezydenta RP ds. międzynarodowych, wykładowca na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys

W latach 1968–1973 był uczniem Technikum Górnictwa Naftowego im. Ignacego Łukasiewicza w Krośnie. W 1977 ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 uzyskał stopień doktora, zaś w 1990 doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce (na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. System zachodni w stosunkach międzynarodowych. Czynniki sprawcze ewolucji^[2]). W 2001 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.

W 1977 został pracownikiem naukowym Instytutu Stosunków Międzynarodowych UW, a w 1992 został kierownikiem Zakładu Studiów Strategicznych. Objął stanowisko kierownika Katedry Studiów Strategicznych i Bezpieczeństwa Międzynarodowego na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych UW^[2]. Prowadzi wykłady z zakresu międzynarodowych stosunków politycznych, praw człowieka, studiów strategicznych, organizacji międzynarodowych i polskiej polityki zagranicznej, wstępu do nauki o stosunkach międzynarodowych oraz bezpieczeństwa.

Doktoraty pod jego kierunkiem napisali m.in.: Robert Kupiecki (1998), Agnieszka Bieńczyk-Missala (2004), Marek Madej (2006), Kamila Pronińska (2007), Patrycja Grzebyk (2010), Anna Wojciuk (2010), Piotr Łukasiewicz (2018)^[3].

Wszedł w skład Komitetu Nauk Politycznych Polskiej Akademii Nauk, a w 1995 został członkiem polskiej delegacji do Komisji Praw Człowieka ONZ. Jest autorem i redaktorem wielu publikacji z zakresu międzynarodowych stosunków politycznych, studiów strategicznych, polityki zagranicznej, bezpieczeństwa międzynarodowego i praw człowieka. W 1995 objął funkcję redaktora naczelnego „Rocznika Strategicznego”. Był także jednym z inicjatorów utworzenia Euroregionu Karpackiego^[4].

Odbył staż kandydacki w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, ale na skutek rezygnacji nie został pełnoprawnym członkiem partii^[5]. W 1990 rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był m.in. dyrektorem Departamentu Planowania i Analiz (1992–1994), ministrem pełnomocnym w Stałym Przedstawicielstwie RP przy Biurze NZ w Genewie (1994–1998), pracownikiem (1998–2002) i dyrektorem (2000–2002) Departamentu Strategii i Planowania Polityki Zagranicznej (odszedł z powodu rozbieżności stanowisk między nim i kierownictwem MSZ odnośnie do wojny w Iraku^[6]). W latach 2003–2005 pełnił funkcję dyrektora Akademii Dyplomatycznej MSZ.

1 czerwca 2005 został dyrektorem Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. Podawał wówczas w wątpliwość zasadność przystępowania Polski do amerykańskiego programu tzw. tarczy antyrakietowej, według informacji „Życia Warszawy” instytut przygotował ekspertyzę krytycznie oceniającą ten projekt^[7]. 8 lutego 2007 Roman Kuźniar został odwołany z zajmowanego stanowiska, co motywowano „nową koncepcją funkcjonowania PISM”^[8].

Po utworzeniu rządu Donalda Tuska był doradcą ministra obrony narodowej Bogdana Klicha w latach 2007–2010. 1 października 2010 został powołany na doradcę prezydenta RP Bronisława Komorowskiego ds. międzynarodowych^[9]. Pełnił tę funkcję do 5 sierpnia 2015^[10]. W 2018 zasiadł w radzie Fundacji Instytut Bronisława Komorowskiego^[11], następnie został członkiem rady programowej tej fundacji^[12].

Został też przewodniczącym rady Fundacji imienia Krzysztofa Skubiszewskiego^[13] oraz przewodniczącym rady utworzonej przez Olgierda Łukaszewicza Fundacji „My Obywatele Unii Europejskiej – Fundacja im. Wojciecha B. Jastrzębowskiego”^[14].

Odznaczenia

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2015)^[15] oraz francuską Legią Honorową^[16]. W pierwszej połowie lat 80. otrzymał Medal „Za zasługi dla obronności kraju”^[5].

Wybrane publikacje

• O prawach człowieka. Idee, instytucje, praktyka. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10886-X.
• Polityka i siła. Studia strategiczne – zarys problematyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2005. ISBN 83-7383-222-X.
• Droga do wolności. Polityka zagraniczna III Rzeczpospolitej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2008. ISBN 978-83-7383-290-9.
• Pozimnowojenne dwudziestolecie 1989–2010. Stosunki międzynarodowe na przełomie XX i XXI wieku. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2011. ISBN 978-83-7383-481-1.
• Porządek międzynarodowy. Perspektywa ontologiczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2019. ISBN 978-83-65390-93-6.
• Zmierzch liberalnego porządku międzynarodowego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2022. ISBN 978-83-66849-40-2.

Przypisy

Bibliografia

• Prof. dr hab. Roman Kuźniar, profesor zwyczajny. ISM UW. [dostęp 2018-08-08].
• Prof. dr hab. Roman Kuźniar, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2022-06-27] .

Linki zewnętrzne

• Edyta Żemła, Eliza Olczyk: Wróg tarczy, który lubi pod górkę. rp.pl, 19 października 2010. [dostęp 2019-10-24].
• Kużniar Roman. WNPiSM UW. [dostęp 2020-12-25].