Roman Lewicki (prawnik)

Roman Lewicki
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1912
Kosów

Data i miejsce śmierci

2004
Wielka Brytania

Zawód, zajęcie

prawnik, działacz emigracyjny

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi

Roman Rudolf Lewicki (ur. 25 maja 1912 w Kosowie, zm. 2004 w Wielkiej Brytanii) – polski prawnik, działacz emigracyjny, wykładowca w Cardinal Manning School w Londynie.

Życiorys

W 1931 zakończył naukę i zdał egzamin dojrzałości w Gimnazjum im. Kazimierza Jagiellończyka w Kołomyi, a następnie wyjechał do Lwowa, gdzie studiował prawo na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza, należał do korporacji akademickiej K! Znicz. Po śmierci ojca w 1936 przerwał naukę i zarządzał majątkami ziemskimi w Pererowie i Zahajpolu, których właścicielem został po śmierci wujostwa. Po wkroczeniu Armii Czerwonej został skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie, którą zamieniono na dwadzieścia pięć lat ciężkich robót. Został przetransportowany do łagru, pracował przy budowie linii kolejowej Kotłas-Workuta. Po ataku III Rzeszy na ZSRR i związanej z tym amnestii dotarł do punktu werbunkowego organizowanej przez gen. Władysława Andersa Armii Polskiej, następnie został wcielony w szeregi 2 Korpusu Polskiego, z którym przeszedł przez Bliski Wschód. W 1943 ochotniczo zgłosił się do Oddziału Specjalnego tzw. Cichociemnych, przeszedł szkolenie spadochronowe i dywersyjne, ale nie został zakwalifikowany do przerzucenia na tereny okupowanej Polski. W związku z tym powrócił w szeregi 2 Korpusu Polskiego, z którym przeszedł kampanię włoską. Po zakończeniu II wojny światowej uzyskał urlop, który pozwolił mu na kontynuację studiów na Uniwersytecie w Rzymie[1]. Po uzyskaniu tytułu doktora prawa podjął decyzję o pozostaniu na emigracji, wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie nostryfikował dyplom i podjął pracę w administracji w londyńskiej St Thomas More Roman Catholic Language College, następnie został dyrektorem departamentu „Design and Technology”. Następnie pracował w pracownik Cardinal Manning School, równocześnie działał w środowisku polonijnym, był zaangażowany w działalność Koła Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej, Koła Lwowian, Instytutu Badania Zagadnień Krajowych, Instytutu Józefa Piłsudskiego, Rady Polskiej YMCA, Ligi Niepodległości Polski, Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej, był członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie[1]. W 1980 został mianowany sekretarzem generalnym, a w 1986 podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Krajowych Rządu na Uchodźstwie w rządzie Kazimierza Sabbata i Edwarda Szczepanika, funkcję tę pełnił do 1990.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b Wybór członków Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, Polskie Towarzystwo Naukowe na Ojczyźnie s. 129. docplayer.pl. [dostęp 2017-06-04].
  2. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 12, nr 3 z 31 grudnia 1981. 
  3. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 97, nr 6 z 15 grudnia 1989. 

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

POL Krzyż Walecznych (1941) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1941).
POL Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1942) BAR.svg
Baretka: Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami – II RP (1942).