Roman Małachowski (oficer)
 podpułkownik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 stycznia 1881 Lwów |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 stycznia 1959 Poznań |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |  C. K. Armia Wojsko Polskie |
| Jednostki | 9 Pułk Dragonów 6 Pułk Ułanów KUK nr 13 7 Pułk Strzelców Konnych |
| Stanowiska | attaché wojskowy dowódca dywizjonu komendant komendy uzupełnień koni dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    | |
Roman Małachowski-Małuja herbu Nałęcz (ur. 23 stycznia 1881 we Lwowie, zm. 18 stycznia 1959 w Poznaniu) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Godzimira (1852–1908) i Marceli. Był wnukiem Marcelego Tarnawieckiego.
W 1899 zdał egzamin dojrzałości w C. K. V Gimnazjum we Lwowie (wówczas maturę zdali także Michał Remizowski oraz Henryk Tchorznicki, który został jego szwagrem tj. mężem siostry Godzimiry Małachowskiej)[1][2].
Został żołnierzem C. K. Armii. Służył w 9 pułku dragonów, gdzie w połowie 1902 został mianowany kadetem zastępcą oficera[3], później służył w stopniu podporucznika, a w listopadzie 1909 został mianowany porucznikiem[4]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach.
Po zakończeniu I wojny światowej odzyskaniu przez Polskę niepodległości dekretem Naczelnego Wodza Wojsk Polskich z 27 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego jako oficer byłej armii austro-węgierskiej z zatwierdzeniem stopnia rotmistrza i z dniem 1 listopada 1918 otrzymał przydział do Okręgu Generalnego „Kraków”[5][6]. W 1920 był attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Kopenhadze. Został awansowany do stopnia podpułkownika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8][9]. Został oficerem 6 pułku ułanów w Stanisławowie, w którym w 1923 pełnił funkcję dowódcy II dywizjonu[10], a w 1924 jako oficer nadetatowy sprawował stanowisko komendanta Komendy Uzupełnień Koni nr 13 w Krakowie[11]. 4 lutego 1925 został przeniesiony z 6 puł do 7 pułku strzelców konnych w Poznaniu na stanowisko dowódcy pułku[12]. 28 stycznia 1928 został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przydziałem na stanowisko rejonowego inspektora koni w Dubnie[13]. 31 marca 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII[14][15]. Z dniem 31 października 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[16].
Po rodzicach objął majątek ziemski w miejscowości Dolina koło Sanoka[17]. Na początku XX wieku wybudował dwór w Dolinie[18].
Ordery i odznaczenia
- Komandor Orderu Danebroga II klasy – Dania[19]
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[20]
- Krzyż Wojskowy Karola[20]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[20]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[20]
Przypisy
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum V we Lwowie za rok szkolny 1899. Lwów: 1899, s. 98.
- ↑ Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1926 do 1956 r.. Sanok. s. 197 (poz. 172).
- ↑ Kronika. Z c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”. 148, s. 3, 1 lipca 1902.
- ↑ Kronika. Awans listopadowy w c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”. 253, s. 2, 6 listopada 1909.
- ↑ 178. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 104, Nr 4 z 16 stycznia 1919.
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: 1922, s. 71.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 676.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 598.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 337.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 611.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 553, 1354.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 4 lutego 1925 roku, s. 52.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 25.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 87.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 327, 337.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 381.
- ↑ Tadeusz Wojciech Lange. Zakon Maltański w Drugiej Rzeczypospolitej, 1919-1939. Wyd. Poznańskie. 2000. Str. 276.
- ↑ Ewa Śnieżyńska-Stolot, Franciszek Stolot: Katalog zabytków sztuki w Polsce. T. I: Województwo krośnieńskie (zeszyt 2: Lesko, Sanok, Ustrzyki Dolne i okolice). Warszawa: Instytut Sztuki PAN, 1982, s. 17. ISBN 83-221-0158-9.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 14), Warszawa, 9 kwietnia 1921, s. 655.
- ↑ a b c d Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1009.
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Roman Małachowski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2016-07-11].
- Roman Małachowski. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2016-07-11].
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Baretka Krzyża Wojskowego Karola – Austro-Węgry. (Karl-Truppenkreuz)
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
_as_used_for_Signum_Laudis.gif)
Baretka Signum laudis
Austrian mobilitation cross of 1912/1913's ribbon
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Krzyż Jubileuszowy 1908 (Austro-Węgry)
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Dwór w Dolinie (Zagórz) przy ulicy Władysława Orkana 16.