Roman Malinowski

Roman Malinowski

Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1935 Białystok
Data i miejsce śmierci	31 sierpnia 2021 Jabłonna
Marszałek Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Okres	od 6 listopada 1985 do 3 czerwca 1989
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Stanisław Gucwa
Następca	Mikołaj Kozakiewicz
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 3 kwietnia 1980 do 12 listopada 1985
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Minister przemysłu spożywczego i skupu
Okres	od 3 kwietnia 1980 do 8 października 1980
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Emil Kołodziej
Następca	Jan Załęski
Prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego
Okres	od 6 listopada 1981 do 11 września 1989
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Stefan Ignar
Następca	Dominik Ludwiczak
Odznaczenia

Roman Malinowski (ur. 26 lutego 1935 w Białymstoku, zm. 31 sierpnia 2021^[1] w Jabłonnie^[2]) – polski polityk, działacz ruchu ludowego.

W 1980 minister przemysłu spożywczego i skupu, w okresie 1980–1985 wiceprezes Rady Ministrów, w latach 1985–1989 marszałek Sejmu IX kadencji, prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (1981–1989). Poseł na Sejm PRL VII, VIII i IX kadencji.

Życiorys

Syn Antoniego i Marii. W 1948 ukończył szkołę podstawową, w 1952 szkołę średnią, a w 1956 studia na Wydziale Rolnym Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W 1972 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych w SGPiS.

W latach 1948–1956 działał w Związku Młodzieży Polskiej, a od 1956 w Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym. Od 1956 do 1957 zasiadał w Zarządzie Głównym Związku Samopomocy Chłopskiej na stanowisku instruktora. W latach 1957–1958 był starszym radcą w Głównym Urzędzie Statystycznym, od 1958 do 1963 ekonomistą w Centralnym Związku Spółdzielni Oszczędnościowo-Pożyczkowej, a w okresie 1963–1958 w Wydziale Ekonomiczno-Rolnym Naczelnego Komitetu ZSL. W latach 1969–1973 był zastępcą członka NK ZSL. Od 1969 do 1971 pełnił funkcję wiceprezesa Centralnego Zarządu Związku Spółdzielni Mleczarskich.

W latach 1971–1973 był przewodniczącym prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi. Od 1971 do 1973 pełnił funkcję wiceprezesa łódzkiego Wojewódzkiego Komitetu ZSL. Pełnił urząd Wojewody Łódzkiego. 22 października 1975 zasiadł w prezydium NK ZSL jako jego sekretarz (sekretarzem był do kwietnia 1980). Pełnił mandat posła na Sejm PRL VII, VIII i IX kadencji (1976–1989). W czasie IX kadencji (1985–1989) był marszałkiem Sejmu. Od kwietnia 1980 do listopada 1985 był wicepremierem, a od kwietnia do października 1980 ministrem przemysłu spożywczego i skupu. W latach 1981–1989 pełnił funkcję prezesa Naczelnego Komitetu ZSL.

Od maja 1983 do maja 1987 członek Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Przewodniczący Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej od 1987 do 1991. Inicjator Konferencji Przewodniczących Parlamentów Europy, Stanów Zjednoczonych i Kanady – sygnatariuszy Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w Warszawie w 1988. W 1982 został przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Wincentego Witosa w Warszawie, który został odsłonięty w 1985^[3]. 2 września 1982 na mocy decyzji Biura Politycznego KC PZPR wszedł w skład Komitetu Honorowego uroczystości żałobnych Władysława Gomułki^[4].

Zwolennik rozmów z opozycją. Współtwórca koalicji ZSL, „Solidarności”, i Stronnictwa Demokratycznego w Sejmie kontraktowym w 1989. W 1989, w wyniku przekształcenia ZSL, przystąpił do Polskiego Stronnictwa Ludowego „Odrodzenie”, a następnie do Polskiego Stronnictwa Ludowego. Został przewodniczącym Zespołu Doradców przy przewodniczącym Rady Naczelnej PSL. W 2005 wysuwany przez PSL na honorowego przewodniczącego obrad Sejmu z okazji 25-lecia „Solidarności”. Od 2009 do 2017 zasiadał w Radzie Instytutu Lecha Wałęsy, był również przewodniczącym Klubu „Dobro Wspólne Ponad Podziałami” przy Instytucie Lecha Wałęsy^[5].

Od 1981 do 1986 przewodniczył Radzie Gospodarki Żywnościowej. W 1987 był członkiem komitetu honorowego (honora komitato) na 72. Światowym Kongresie Esperanto^[6], na którym mówił o pomyśle utworzenia Światowego Centrum Esperanto w Białymstoku^[7]. W 2011 zasiadał w honorowym komitecie ds. obchodów jubileuszu 80 lat „Zielonego Sztandaru”.

Autor wielu prac naukowych i publicystycznych z zakresu polityki agrarnej, ekonomiki rolnictwa, problemów społeczno-gospodarczych i politycznych. Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi (1964).

Był żonaty z Mironą^[8].

Pochowany z honorami państwowymi 6 września na cmentarzu w Jabłonnie koło Legionowa^[9]. W pogrzebie uczestniczyli politycy PSL, w tym prezes partii Władysław Kosiniak-Kamysz, wicemarszałek Sejmu Piotr Zgorzelski, marszałek województwa mazowieckiego Adam Struzik, były premier Waldemar Pawlak oraz poseł do Parlamentu Europejskiego Jarosław Kalinowski. Podczas pogrzebu odczytano list kondolencyjny od marszałek Sejmu Elżbiety Witek^[10].

Przypisy

Bibliografia

• Nota biograficzna na stronie sejmowej
• Informacje w BIP IPN