Roman Rieger

Roman Zygmunt Rieger
Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1870
Lwów

Data i miejsce śmierci

27 października 1947
Kraków

Zawód, zajęcie

inżynier górnictwa

Uczelnia

Akademii Górnicza

Wydział

Górniczy

Stanowisko

profesor kontraktowy

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Roman Zygmunt Rieger (ur. 22 listopada 1870 we Lwowie, zm. 27 października 1947 w Krakowie) – polski inżynier górnictwa, wykładowca i wynalazca.

Życiorys

Był synem Zygmunta Riegera, lekarza lwowskiego, oraz Marii Ludwiki ze Steinkellerów.

Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie i rocznej służbie wojskowej w Szkole Podchorążych Piechoty, w 1891 rozpoczął studia w Akademii Górniczej w Leoben. Do roku 1895 zdobył tytuły inżyniera górnictwa i hutnictwa[1].

Praca w górnictwie

Po studiach rozpoczął pracę w Witkowickim Gwarectwie Węglowym, najpierw jako inżynier ruchu, później (1901–1916) był dyrektorem kopalni „Ludwik” w Witkowicach. W latach 1916–1918 był inspektorem i wicedyrektorem Witkowickiego Gwarectwa[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pracował dla Wydziału Krajowego oraz Dyrekcji Generalnej Państwowych Zakładów Górniczych i Hutniczych przy Min. Przemysłu i Handlu w Warszawie na kierowniczych stanowiskach, a później jako dyrektor kopalń „Knurów” i „Prezydent” należących do Polskich Kopalń Skarbowych (Skarboferm) (do 1930)[1].

Działalność w szkolnictwie

W 1907 współtworzył pierwszą polską szkołę górniczą w Dąbrowie. Od 1926 był profesorem kontraktowym i kierownikiem katedry organizacji przedsiębiorstw przemysłowych w krakowskiej Akademii Górniczej, gdzie pracował do 1934, kiedy to na skutek konfliktów na tle osobistym i politycznym (podpisał protest w sprawie brzeskiej) przeszedł na emeryturę. Do wykładania w AG wrócił po drugiej wojnie światowej[1].

Działalność naukowo-techniczna

Roman Rieger był pionierem mechanizacji wewnątrzkopalnianej. W 1907 wynalazł i opatentował w wielu krajach rynny potrząsalne (przenośniki wstrząsalne) służące do transportu urobku pod ziemią. Wygłaszał referaty na spotkaniach górniczych, redagował Kalendarz Górniczy, był rzeczoznawcą sądowym w Krakowie i Katowicach, taksatorem w kopalniach[1].

Władze wysłały go na konferencję pokojową w Paryżu (1919) jako specjalistę ds. węglowych Śląska[1].

W 1930 nadal był pracownikiem Skarbofermu i jednocześnie profesorem Akademii Górniczej. Gdy zabroniono pracownikom państwowym pracy na dwóch etatach, przeszedł na emeryturę ze Skarbofermu, ale firma zdecydowała się wypłacać mu dożywotnie stypendium[1].

W 1947 został doktorem honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie[1] za wynalazek rynien wstrząsowych, które odegrały ogromną rolę w górnictwie całego świata[2].

Roman Rieger ożenił się z Wandą z domu Michejda (1882–1975), córką Franciszka Michejdy. Miał z nią pięcioro dzieci: Zygmunta (1902–1971), Jadwigę (1905–1987), Andrzeja (1906–1940), Adama (1909–1998) i Jerzego (1919–1986)[1]. Jego wnukiem jest językoznawca Janusz Rieger.

Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim (kwatera PAS AC-płd-po prawej Oberlenderów)[3].

Grób prof. Romana Riegera na Cmentarzu Rakowickim

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

W Muzeum Górnośląskim w Bytomiu otwarto (w 1965) stałą wystawę poświęconą Romanowi Riegerowi[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Stanisław Marian Brzozowski: Roman Zygmunt Rieger. W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXXI. Polska Akademia Nauk, 1989. [dostęp 2017-11-13].
  2. ↑ Roman Zygmunt Rieger. AGH. [dostęp 2017-11-13].
  3. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych, zck-krakow.pl [dostęp 2020-08-04].
  4. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu pracy społecznej i zawodowej w dziedzinie górnictwa”.
  5. ↑ M.P. z 1929 r. nr 114, poz. 285 „za zasługi na polu pracy narodowej i społecznej”.

Media użyte na tej stronie

Grób prof. Romana Riegera.jpg
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób prof. Romana Riegera na Cmentarzu Rakowickim