Romaszkanowie

Herb Romaszkan - baronowski

Ten artykuł od 2022-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Romaszkanowie (vel Romaszkany) herbu własnego – polska rodzina ormiańskiego pochodzenia, mająca stare szlachectwo mołdawskie, indygenowana na Bukowinie. Wyznanie ormiańsko-katolickie. Wpisana do galicyjskich metryk szlacheckich we Lwowie w 1789 i 1792 jako potomkowie Jakuba (1747-1802), Michała i Grzegorza. Licznie rozrodzona, z której jedna z wygasłych już gałęzi otrzymała austriacki tytuł baronowski („Freiherrenstand”) wraz ze stosownym udostojnieniem herbu.

Tytuł baronowski

Część potomków Jakuba (1747-1802) i Marii z Kreciuniaków (1759-1802) w latach 1856-1858 uzyskało tytuł barona. Tytuły te uzyskali kolejno jego wnuk (syn najstarszego syna Jakuba Grzegorza i Anny Kapri) Mikołaj Romaszkan który otrzymał w Bad Ischl 26 października 1856 austriacki dziedziczny tytuł baronowski (dyplom datowany Wiedeń 18 marca 1857). Tenże tytuł otrzymał jego stryj Piotr Romaszkan (syn Jakuba) wraz z synami Augustem i Zygmuntem 22 sierpnia 1857 (dyplom datowany Wiedeń 3 stycznia 1858).

Tytuł baronowski nosili więc:

• Mikołaj Romaszkan (1811-1882), ziemianin, właściciel dóbr Horodenka i członek dożywotni austriackiej Izby Panów.
• Jakub Romaszkan (1843-1922), ziemianin, właściciel dóbr Horodenka i poseł do austriackiej Rady Państwa.
• Franciszek Romaszkan (1851-1935), ziemianin, właściciel dóbr Krechowce i Uhersko. Ostatni baron Romaszkan
• Piotr Romaszkan (1890-1863), ziemianin, właściciel dóbr Ostapie, Uhersko, Laszki, członek Stanów Galicyjskich i działacz gospodarczy
• Zygmunt Romaszkan (1825–1893), ziemianin, prezes Wydziału Powiatowego w Stryju, c. k. szambelan i dożywotni członek austriackiej Izby Panów.
• August Romaszkan (1827-1889), ziemianin, działacz gospodarczy i społeczny, c. k. szambelan.

Tytuł ten wygasł ostatecznie na córkach Jakuba Romaszkana (1843-1922): Marii Teresie (1869-1961), żonie Józefa Lasockiego (1861-1931), Joannie Antoninie Stefani (1870-1940), żonie Juliana Brunickiego (1864-1924), i Annie Franciszce (ur. 1874), żonie Eduarda Strohschneidera

Inni przedstawiciele rodu

• Grzegorz Romaszkan (1809-1881), arcybiskup ormiański we Lwowie.
• Michał Romaszkan (1850-1916), ksiądz dziekan kościoła ormiańskiego w Stanisławowie.
• Artur Romaszkan (1879-1939), dyrektor Banku Gospodarstwa Krajowego.
• Grzegorz Romaszkan (1894-1982), rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego.
• Stanisław Romaszkan (1902-1971), nauczyciel, przewodnik i uczestnik powstań śląskich.
• Kazimierz Romaszkan (1909-1973), ksiądz kanonik ormiańskiej kapituły katedralnej we Lwowie i powojenny proboszcz personalny Ormian w Polsce.
• Roman Romaszkan (1910-1956), oficer Armii Krajowej i cichociemny.

Dobra rodowe

W okresie XVIII-XX w. (do 1944) przedstawiciele rodu posiadali m.in. dobra: Laszki i Nagorzany w pow. lwowskim, Ostapie w pow. skałackim, Uhersko, w pow. stryjskim, Koszyłowce w pow. czortkowskim, Krechowce w pow. stanisławowskim, Horodenka, Popielniki, Siemiakowce i Tyszkowce w powiecie kołomyjskim oraz Ispas, Dołhopole, Putila, Kimpolung Ruski na Bukowinie.

Bibliografia

• Erna Kierkorowicz, Polscy potomkowie rodzin ormiańskich, Kraków 2009, s. 167–168.
• Der Adel von Galizien, Lodomerien und der Bukowina. J. Siebmacher's großes Wappenbuch, Band 32, Nürnberg 1905, s. 109, tabl. 132.
• Lenczewski Tomasz, Genealogie rodów utytułowanych w Polsce (Archiwum Autora).
• Ostrowski Juliusz, Księga herbowa rodów polskich, s. 320, 533 (nr 3132).
• Poczet szlachty galicyjskiej i bukowińskiej, Lwów 1857, s. 312.
• Polski Słownik Biograficzny, t. XXXI, Wrocław 1988-1989, s. 618-620.
• Leon Theodorowicz, Nieco o heraldyce i rodach Ormian polskich, Lwów 1925, s. 14 Śląska Biblioteka Cyfrowa - wersja elektroniczna
• Uruski Seweryn, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, t. XV, Warszawa 1931, s. 239.