Romuald Bielski

Romuald Bielski
Bej
	; Fotografia z 1934 r.
	podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1899 ; Stare k. Połtawy
Data i miejsce śmierci	1944 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1919–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne; Armia Krajowa
Jednostki	4 Dywizja Strzelców Polskich (WP na Wschodzie) ; 2 Zapasowy Batalion Saperów ; 2 Pułk Saperów Kaniowskich; Sztab Naczelnego Wodza ; Szefostwo Motoryzacji i Broni Pancernej; I Korpus Polski (PSZ); 2 Korpus Polski (PSZ); Oddział III KG AK
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa; powstanie warszawskie
	Odznaczenia

Tablica w kościele św. Jacka w Warszawie, upamiętniająca poległych cichociemnych, w tym Romualda Bielskiego

Romuald Bielski, pseud. „Bej” (ur. 2 lipca^?/ 14 lipca 1899 w Starem koło Połtawy, zm. w 1944 w Warszawie) – zawodowy oficer Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, podpułkownik saperów Polskich Sił Zbrojnych, cichociemny, powstaniec warszawski.

Życiorys

Od 1917 roku należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i POW w Mławie.

W 1919 roku walczył w 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego, następnie w latach 1919–1920 w Szkole Podchorążych Saperów. Od 1920 roku służył kolejno w 2 zapasowym batalionie saperów, 2 pułku saperów kaniowskich i ponownie w 2 zapasowym batalionie saperów (już w okresie międzywojennym). W 1931 roku wydał książkę Zarys historii wojennej drugiego pułku saperów kaniowskich w serii Zarys Historji Wojennej Pułków Polskich 1918–1920 (wyd. Wojskowe Biuro Historyczne).

W okresie międzywojennym był również aktywnym działaczem harcerskim. Od 1927 roku był działaczem TPH, pilotem Chorągwi Lubelskiej w latach 1933–1936 i sekretarzem Komendy Hufca Puławy w latach 1936–1937.

We wrześniu 1939 roku był kierownikiem zapasu w Dowództwie Saperów Naczelnego Wodza. 18 września przekroczył granicę polsko-rumuńską, został internowany w Rumunii. Dotarł w styczniu 1940 roku do Francji, gdzie pracował w Dowództwie Saperów Sztabu Naczelnego Wodza, pracę tę kontynuował w Wielkiej Brytanii w okresie od czerwca 1940 roku do lipca 1942 roku, początkowo był kierownikiem referatu w Szefostwie Motoryzacji i Broni Pancernej, następnie w sztabie I Korpusu Polskiego. Od lipca 1942 roku – w sztabie 2 Korpusu Polskiego. 17 grudnia 1943 roku został przeniesiony do dyspozycji Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza, po czym we Włoszech przeszkolony do pracy konspiracyjnej.

W ramach operacji „Wildhorn 2” w nocy z 29 na 30 maja 1944 roku jako podpułkownik „Bej” został przetransportowany do Polski. Razem z nim przyleciał gen. Tadeusz Kossakowski. Samolot Douglas Dakota lądował na lądowisku „Motyl”, 18 km na północny zachód od Tarnowa, koło wsi Wał-Ruda. Po upływie 7 minut samolot odleciał do Włoch zabierając ekipę w składzie: mjr Zbigniew Sujkowski „Leliwa”, „Wygoda”, płk Roman Rudkowski „Rudy”, Jan Domański „Bartnicki”, emisariusz Stronnictwa Ludowego.

Bielski został przydzielony do Wydziału Broni Szybkich Oddziału III Komendy Głównej Armii Krajowej.

Zaginął w czasie powstania warszawskiego^[a].

Awanse

podporucznik – 1 sierpnia 1920
porucznik – 14 lutego 1923
kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932.

Odznaczenia

Życie rodzinne

Był synem Leonarda i Marii z domu Krasuckiej. Ożenił się z Eugenią Bejgorowicz, z którą miał 2 synów, urodzonych w 1924 i 1927 roku. Starszy z nich miał na imię Jan.

Upamiętnienie

W lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto w 1980 roku tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Romuald Bielski.

Uwagi

↑ Według Tucholskiego dwie osoby oświadczyły, że zginął, trzecia, że został ranny i po kapitulacji wywieziony ze szpitalem do Rzeszy (Tucholski, 1984, s. 295).

Bibliografia

Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 23–24. ISBN 83-902499-0-1.
Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 295. ISBN 83-211-0537-8.
Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 234.

Linki zewnętrzne

Biogram na stronie elitadywersji.org

[1] Według Tucholskiego dwie osoby oświadczyły, że zginął, trzecia, że został ranny i po kapitulacji wywieziony ze szpitalem do Rzeszy (Tucholski, 1984, s. 295).

[a]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne