Romuald Karaś

Romuald Karaś

Romuald Karaś (ur. 8 lutego 1935 w Tomaszowie) – polski dziennikarz, reportażysta, publicysta, dramaturg, autor słuchowisk radiowych oraz scenariuszy filmowych i audycji telewizyjnych. Jeden z członków-założycieli oraz prezes honorowy Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza[1].

Życiorys

Syn Jana Karasia i Bronisławy Diupero. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach, studiował później prawo na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W wieku szesnastu lat zadebiutował na łamach lokalnej prasy lubelskiej pisząc reportaże z Kurowa, gdzie mieszkał oraz z Puław. W 1956 r. w Życiu Lubelskim ukazał się jego pierwszy tekst. W latach 1958-1963 i od 1967 r. pracował w Sztandarze Ludu, zamieszczając tam reportaże (dodatek do pisma pt.: Kultura i życie). Od 1963 należał do PZPR[2]. Od 1963 do 1967 r. dziennikarz Kuriera Lubelskiego. Od 1970 r. mieszkał w Warszawie. Był dziennikarzem w tygodnikach: Zarzewie (1970-1972), Walka Młodych (1972-1976), Tygodnik Kulturalny (1976-1977), Literatura (1977-1981; cykl pt.: Chleb nasz powszedni), Przegląd Tygodniowy (1982-1983; m.in. cykl pt.: Widziane z Brackiej). Następnie w dziale reportażu Telewizji Polskiej, autor scenariuszy filmowych i programów telewizyjnych. Od 1973 r. członek Związku Literatów Polskich, od 1986 r. wiceprezes a od 1989 r. prezes Oddziału Warszawskiego oraz członek Zarządu Głównego ZLP. Współpracował z Polskim Radiem (m.in. autor słuchowisk pt.: Król szos, Gra). Laureat Lauru Dziennikarza Warmii i Mazur (2020), przyznawanego przez Oddział Warmińsko-Mazurski Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich[3].

Mieszka w Warszawie.

Twórczość

  • Widok z bramy optymizmu (szkice biograficzne; Wydawnictwo Lubelskie 1965)
  • Puławy, rozdział drugi (reportaże; Wydawnictwo Lubelskie 1967)
  • Kumys na deser (reportaże; seria: "Naokoło świata"; Iskry 1969)
  • Tropem anonimu (reportaże; Wydawnictwo Lubelskie 1972)
  • Szukam raju (reportaże; seria: "Naokoło świata"; Iskry 1975; Wydanie 2 zmienione: Książka i Wiedza 1979)
  • Himalajska tragedia (reportaże; Czytelnik 1976)
  • Nazywam się Pekosiński (reportaże; Czytelnik 1977)
  • Tajemnice prowincji (reportaże; Krajowa Agencja Wydawnicza 1979)
  • Tabu (reportaże; Iskry 1980)
  • Podeptany chleb. Reportaże interwencyjne (Czytelnik 1981)
  • Strzały na Mazowieckiej (opowieść; druk: "Związkowiec" nr 0, 1-7/1984, 2-20/1985)
  • Dom nad Marychą (reportaże; Czytelnik 1986)
  • Ostatni odruch (powieść reportażowa; Wydawnictwo MON 1986)
  • Bezimienny (dramat; 1987)
  • Próba prawdy (dramat; wydanie wespół z utworem dramatycznym M. Suponin pt.: Straszydło; Wyd Inspiracje, ZG ZSMP, RSW Prasa 1989)

Odznaczenia i nagrody

Przypisy

  1. ↑ Stowarzyszenie – Witold Hulewicz [dostęp 2022-07-07] (pol.).
  2. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 372. ISBN 83-223-2073-6.
  3. ↑ Instytut Gość Media, Olsztyn. Gala Dziennikarzy Warmii i Mazur, olsztyn.gosc.pl, 25 lutego 2020 [dostęp 2022-05-06].
  4. ↑ X X V – Witold Hulewicz [dostęp 2020-11-28] (pol.).
  5. ↑ {{{tytuł}}}, stowjp2.rejowiec.pl [dostęp 2022-05-06].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Romuald Karaś Literat foto Eugeniusz Szustow 2015.jpg
Autor: Szustow Eu, Licencja: CC BY-SA 4.0
Projekt propozycja znaczka pocztowego. Romuald Karaś na pewno zasłużył na to. Łączy ludzi kultura, a nie rozdziela.