Roniel Iglesias
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Roniel Iglesias (ur. 14 sierpnia 1988 w Pinar del Río) – kubański bokser występujący w wadze półśredniej, dwukrotny złoty i brązowy medalista igrzysk olimpijskich, mistrz i wicemistrz świata, trzykrotny medalista igrzysk panamerykańskich i igrzysk Ameryki Środkowej i Karaibów, wielokrotny złoty medalista mistrzostw panamerykańskich[1].
Kariera
Boks zaczął trenować w 2000 roku.
Pierwsze sukcesy zaczął odnosić już w czasie kariery juniorskiej. W wieku 16 lat, w roku 2005, zdobył seniorskie mistrzostwo Kuby a rok później został w Agadirze mistrzem świata juniorów w wadze lekkiej[2].
W roku 2008 zakwalifikował się do igrzysk olimpijskich w Pekinie. Pokonał kolejno Mahamana Smailę z Kamerunu, Drissa Moussaida z Maroka oraz Giennadija Kowalowa z Rosji. Przegrał w półfinale z Tajlandczykiem Manusem Boonjumnongiem i zdobył brązowy medal.
W 2009 roku na mistrzostwach świata w Mediolanie pokonał kolejno Brica Bussolę z Burkina Faso, Madadiego Nagzibekowa z Tadżykistanu oraz Anglika Scotta Cardle. W półfinale wygrał z Uranczimegijnem Mönch-Erdenem, a w finale okazał się lepszy od Amerykanina Frankiego Gómeza i zdobył złoty medal w wadze lekkopółśredniej[3][4].
Dwa lata później reprezentował Kubę na mistrzostwach świata w Baku. Przegrał niespodziewanie już w pierwszej walce z późniejszym srebrnym medalistą Denysem Berinczykiem z Ukrainy[5]. Po trzech tygodniach wystąpił na igrzyskach panamerykańskich w Gudalajarze, gdzie zdobył złoty medal. Kolejno pokonał Juana Pablo Romero z Meksyku, José Virulę Lópeza z Gwatemali, mistrza świata z Baku Brazylijczyka Évertona Lopesa i w finale Valentino Knowlesa z Bahamów[6][7].
W maju 2012 roku w Rio de Janeiro uzyskał kwalifikację do igrzysk olimpijskich w Londynie. Na igrzyskach pokonał kolejno Césara Villarragę z Kolumbii, ponownie Évertona Lopesa i w ćwierćfinale Uktamjona Rahmonova z Uzbekistanu. W półfinale wygrał z Włochem Vincenzo Mangiacapre, a w finale zwyciężył Denysa Berinczyka, rewanżując się za porażkę z Baku, i został mistrzem olimpijskim[8][9].
Dwa lata później podczas igrzyska Ameryki Środkowej i Karaibów w Veracruz wygrał zawody w wadze półśredniej, pokonując w finale Carla Heilda z Bahamów.
W 2015 roku na lipcowych igrzyskach panamerykańskich w Toronto zdobył srebrny medal. W finałowej walce przegrał niejednogłośnie z Wenezuelczykiem Gabrielem Maestrem[10]. W sierpniu wywalczył również złoto na mistrzostwach panamerykańskich rozegranych w Vargas, wygrywając decydujący pojedynek z Argentyńczykiem Alberto Palmettą. W październiku tego samego roku wystąpił na mistrzostwach świata w Dosze, lecz po pokonaniu Ukraińca Jarosława Samofałowa[11] przegrał w ćwierćfinale nieznaczenie z Azerem Pərvizem Bağırovem.
Następnego roku wziął w igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro. W pierwszej walce pokonał Władimira Margarjana, lecz w ćwierćfinale uległ Uzbekowi Shahramowi Gʻiyosovowi[12].
W 2017 roku obronił tytuł mistrza panamerykańskiego w wadze półśredniej w Tegucigalpie, wygrywając w finale z Shahramem Gʻiyosovem. Na mistrzostwach świata w Hamburgu zdobył srebrny medal, przegrywając z Shahramem Gʻiyosovem[13].
Rok później ponownie zdobył złoty medal na igrzyskach Ameryki Środkowej i Karaibów, pokonując Portorykańczyka Bryana Polaco. W 2019 roku wywalczył złoto w kategorii półśredniej podczas igrzysk panamerykańskich rozegranych w Limie. W decydującej walce wygrał z Dominikańczykiem Rohanem Polanco[14].
Uczestniczył w letnich igrzyskach olimpijskich w Tokio, na których wywalczył złoty medal po wygraniu wynikiem 5:0 finałowego pojedynku z Brytyjczykiem Patem McCormackiem[15].
Przypisy
- ↑ AIBA World Boxing Championships Hamburg 2017 – Boxers’ profile. s. 112–116. [dostęp 2019-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-18)]. (ang.).
- ↑ Wyniki Mistrzostw Świata Juniorów 2006 (Amateur-boxing.strefa.pl)[dostęp 05-11-2011]
- ↑ Wyniki Mistrzostw Świata 2009 (Amateur-boxing.strefa.pl) [dostęp 05-11-2011]
- ↑ Iglesias conquista oro para Cuba en Mundial de boxeo. Granma, 2009-09-12. [dostęp 2019-05-02]. (hiszp.).
- ↑ Wyniki Mistrzostw Świata 2011 (Amateur-boxing.strefa.pl) [dostęp 05-11-2011]
- ↑ Wyniki Igrzysk Panamerykańskich 2011. info.guadalajara2011.org.mx. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-18)]. (Strona oficjalna Guadalajara 2011) [dostęp: 05-11-2011]
- ↑ Roniel Iglesias gana los 64 kilogramos del boxeo. CubaSi, 2015-10-29. [dostęp 2019-05-02]. (hiszp.).
- ↑ Londres 2012: Cuarto oro para Cuba de la mano del boxeador Iglesias. Cuba Debate, 2012-08-11. [dostęp 2019-05-02]. (hiszp.).
- ↑ Cubano Roniel Iglesias gana el oro de los superligeros. El Universal, 2012-08-11. [dostęp 2019-05-02]. (hiszp.).
- ↑ Cuba cierra su actuación en Toronto 2015 con cinco nuevas medallas de oro. Cuba Debate, 2015-07-26. [dostęp 2019-05-02]. (hiszp.).
- ↑ Avanzan nueve púgiles cubanos en Campeonato Mundial de Boxeo. Cuba Debate, 2015-10-09. [dostęp 2019-05-02]. (hiszp.).
- ↑ Eliminado Roniel Iglesias en Río 2016. Juventud Rebelde, 2016-08-13. [dostęp 2019-05-02]. (hiszp.).
- ↑ Cuba ganó a “golpes” el Mundial de Boxeo. On Cuba News, 2017-09-03. [dostęp 2019-05-02]. (hiszp.).
- ↑ Roniel Iglesias tiene revancha y gana oro panamericano en el boxeo. El Economista, 2019-08-02. [dostęp 2019-08-10]. (hiszp.).
- ↑ Tokyo 2020 Boxing Men's Welter (63-69kg) Draw Sheet. olympics.com, 2021-08-03. [dostęp 2022-01-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-08)]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Profil zawodnika na stronie MKOL Pekin 2008, Londyn 2012 (ang.)
- Profil zawodnika na stronie MKOL Rio de Janeiro 2016 (ang.)
1952–2000: 60–63,5 kg, 2004–2012: 60–64 kg
1904: 61,2–65,8 kg, 1920–1936: 61,2–66,7 kg, 1948: 62–67 kg, 1952–2000: 63,5–67 kg, 2004–2012: 64–69 kg
|
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Olympic Movement flag
Proportions 2:3, created 1913, adopted 1914, first used 1920.
- Colors as per http://fairspielen.de/wp-content/uploads/2015/09/Annexe-3-Olympism_and_the_Olympic_Symbol_-_Principles_and_Usages_Guide-1.pdf
- blue: PMS 3005C
- yellow: PMS 137C
- black: PMS 426C
- green: PMS 355C
- red: PMS 192C
- Dimensions of the rings taken from http://fairspielen.de/wp-content/uploads/2015/09/Annexe-3-Olympism_and_the_Olympic_Symbol_-_Principles_and_Usages_Guide-1.pdf
The national flag of Kingdom of Thailand since September 2017; there are total of 3 colours:
- Red represents the blood spilt to protect Thailand’s independence and often more simply described as representing the nation.
- White represents the religion of Buddhism, the predominant religion of the nation
- Blue represents the monarchy of the nation, which is recognised as the centre of Thai hearts.
The flag of the Dominican Republic has a centered white cross that extends to the edges. This emblem is similar to the flag design and shows a bible, a cross of gold and 6 Dominican flags. There are branches of olive and palm around the shield and above on the ribbon is the motto "Dios,Patria!, Libertad" ("God, Country, Freedom") and to amiable freedom. The blue is said to stand for liberty, red for the fire and blood of the independence struggle and the white cross symbolized that God has not forgotten his people. "Republica Dominicana". The Dominican flag was designed by Juan Pablo Duarte, father of the national Independence of Dominican Republic. The first dominican flag was sewn by a young lady named Concepción Bona, who lived across the street of El Baluarte, monument where the patriots gathered to fight for the independence, the night of February 27th, 1844. Concepción Bona was helped by her first cousin María de Jesús Pina.
.svg)
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
Flaga Finlandii
