Rooster

Rooster

Singel zespołu Alice in Chains z albumu Dirt
Strona B	zobacz listę
Wydany	22 lutego 1993
Nagrywany	27 kwietnia–29 lipca 1992 w Eldorado Recording Studios, Burbank, oraz One on One Recording, Los Angeles[1]
Gatunek	metal alternatywny • grunge • rock psychodeliczny[2]
Długość	6:15
Wydawnictwo	Columbia
Producent	Dave Jerden
Format	singel CD • 12”
Autor	Jerry Cantrell
Singel po singlu
„Angry Chair” (1992) „Rooster” (1993) „What the Hell Have I” (1993)

Rooster – ballada rockowa^[3], będąca czwartym singlem amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, pochodzącym z drugiego albumu studyjnego Dirt. Utwór został zamieszczony na szóstej pozycji. Czas trwania wynosi 6 minut i 15 sekund, co sprawia, że jest on najdłuższą kompozycją wchodzącą w skład płyty. Autorem tekstu i kompozytorem jest Jerry Cantrell. Na singlu utwór ukazał się 22 lutego 1993 nakładem wytwórni Columbia. Rozszerzone edycje singla zawierały na stronach B kompozycje „It Ain’t Like That” „Dam That River” i „Sickman”.

„Rooster” został napisany przez gitarzystę Jerry’ego Cantrella w 1990, w trakcie trwania trasy koncertowej promującej debiutancki album studyjny Facelift. Pierwsze demonstracyjne nagranie utworu powstało w listopadzie 1991, gdy muzycy pracowali w London Bridge Studio w Seattle nad ścieżką dźwiękową do filmu Samotnicy w reżyserii Camerona Crowe’a. Kompozycja Alice in Chains zyskała uznanie w rozgłośniach radiowych; dotarła do 7. miejsca w notowaniu „Billboardu” Album Rock Tracks. „Rooster” łączy charakterystyczny dla zespołu ciężar z elementami psychodelicznymi. Wraz z „Man in the Box” i „Would?” uchodzi za najbardziej rozpoznawalny utwór w dorobku grupy.

Historia nagrywania

„Rooster” został skomponowany przez Jerry’ego Cantrella w trakcie trwania trasy koncertowej w 1990^[5]. W rozmowie z magazynem „Guitar School” z maja 1994 przyznał: „Napisałem ten numer w czasach Facelift, ale nic z tym tak naprawdę nie zrobiłem. Przebywałem wtedy w miejscu Chrisa Cornella, gdzie on sam popełnił wiele nagrań. Jest to tak małe pomieszczenie, że będąc tam, możesz się skoncentrować tylko na muzyce. Miałem wiele pomysłów na różne numery w tym miejscu, a «Rooster» jest jednym z nich. Zawsze byłem bardzo dumny z tego kawałka, muzycznie i tekstowo”^[6]. Wersja demonstracyjna została zarejestrowana w London Bridge Studio na terenie Seattle w listopadzie 1991, gdy zespół pracował nad materiałem na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu Samotnicy (1992) w reżyserii Camerona Crowe’a^[7].

Studyjna wersja utworu została nagrana podczas sesji do płyty Dirt w Eldorado Recording Studios i One on One Studios w Los Angeles wioną i latem 1992^[1]. Overdubbing partii gitar i śpiewu odbył się 23 czerwca. Następnego dnia zarejestrowano partie wokalu wspierającego^[8]. W książeczce dołączonej do kompilacyjnego box setu Music Bank (1999) Cantrell przyznał, że demo utworu różniło się od wersji albumowej, niektóre elementy nie zostały wykorzystane, ale mimo to, nie stracił on na swoim przekazie^[9].

Analiza

Tekst utworu nawiązuje do tematu wojny wietnamskiej

Warstwa liryczna, mająca osobisty charakter, odnosi się do tematu wojny wietnamskiej^[4][10]. Cantrell: „Szczerze mówiąc, tak naprawdę nie usiadłem z konkretnym zamiarem napisania go; po prostu tak wyszło. Ale to jest świetne w muzyce – czasami można sięgnąć o wiele głębiej niż w rozmowie z kimkolwiek (…) Wydawało mi się to wielkim osiągnięciem dla mnie jako młodego tekściarza”^[11]. Muzyk przyznał, że historię tę jego ojciec pierwszy raz opowiedział w 45-minutowym wywiadzie przeprowadzonym przez reżysera Marka Pellingtona^[12]. „Mój ojciec nigdy nie opowiadał o tym okresie swojego życia, i był niechętny gdy ktoś o to pytał. Byłem więc zaskoczony, że zgodził się na prośbę Marka wystąpić w niespełna godzinnym filmie”^[11]. Gitarzysta był zdumiony tym co usłyszał. Wspomniał, że ojciec w trakcie rozmowy był spokojny, a nawet się wzruszył w pewnym momencie^[12]. „To było piękne, a zarazem dziwne i smutne doświadczenie, przez które mam nadzieję, nikt już nie będzie musiał przechodzić” – uznał^[9]. Cantrell w wywiadzie dla magazynu „Guitar” odniósł się do interpretacji tekstu: „Tak, to naprawdę o moim ojcu. Był dwukrotnie w Wietnamie. Ja naprawdę wzruszam się za każdym razem gdy to słyszę, bo nie spędzałem dużo czasu w swoim późniejszym okresie życia z tatą, nie widywałem go zbyt często. I jest mu to naprawdę ciężko zrozumieć po powrocie. Ta wojna naprawdę go zmieniła, miała bezpośredni wpływ na naszą rodzinę. Tata miał problem z alkoholem, kiedy wrócił, i w tym okresie moi rodzice się rozwiedli. Ciężko mi się czasem z nim rozmawia, ponieważ jesteśmy do siebie bardzo podobni. Obydwaj jesteśmy skryci, małomówni, zamknięci w sobie”^[13]. Muzyk podkreślił, że utwór był osobistą próbą pojednania relacji między nim a ojcem^[13]. „Gdy go pisałem, próbowałem wczuć się w ten klimat, dużo myślałem o nim, o tym przez co musiał przejść” – argumentował^[14]. Po latach Cantrell wyznał, że „to nas zbliżyło. Na dłuższą metę było to dobre zarówno dla mnie, jak i dla niego”^[11].

Tytuł kompozycji wziął się od pseudonimu „Kogut” (ang. „Rooster”), jakiego używał ojciec muzyka podczas wojny wietnamskiej^[a][14]. Pseudonim najprawdopodobniej pochodzi od ludzi, którzy używali karabinu maszynowego M60 (drugi wers, pierwsza linijka), aby ostrzelać obszar, który we wzorze przypominał koguci ogon. Nie ma jednak jednoznacznego potwierdzenia, że odnosi się to do 101 Dywizji Powietrznodesantowej, w której służył ojciec gitarzysty. Pojawiają się jedynie różnego rodzaju hipotezy wskazujące na to, że może chodzić o wspomnianą Dywizję. Na swoich mundurach wojskowi mieli wizerunek bielika amerykańskiego, natomiast na terytorium Wietnamu nie istnieje ten rodzaj ptaków, więc miejscowa ludność na widok białego orła na mundurach, zaczęła nazywać wojskowych chicken men (pol. „mężczyźni kurczaka”)^[15].

Utwór „Rooster” jest skomponowany w niskim strojeniu E, obniżonym o pół tonu w dół, według schematu Eb-Ab-Db-F-Bb-Eb^[16]. Cantrell nieznacznie stopniowo utrzymuje gitarowy rytm w akustycznym stylu, przypominający praktykę zespołu Steppenwolf z lat 60.^[16] Gitara rytmiczna pozwala basowej dostarczyć cały nacisk aż do mostku, kiedy to Cantrell, przechodząc do dalszej części utworu, wykonuje efekt zatrzaskiwania^[16]. W trakcie wykonywania partii wokalnej Layne’a Staleya, muzyk obniża stopień skali chromatycznej, przypominając tym samym styl Tony’ego Iommiego^[16]. Ned Raggett z AllMusic podkreślił harmonie wokalną Staleya i Cantrella oraz „nucący” śpiew prowadzący drugiego z nich. Autor zwrócił uwagę, że kompozycja charakteryzuje się „sennymi wersami i rosnącymi, wybuchowymi refrenami, w których dobrze słyszalny jest efekt wah-wah podczas solowej gry na gitarze i psychodeliczne momenty”^[2].

Teledysk

Przygotowania

101 Dywizja Powietrznodesantowa w której służył ojciec Cantrella^[17]

Po pozytywnym odbiorze teledysku „Jeremy” grupy Pearl Jam, pod koniec 1992 członkowie zespołu zwrócili się do przedstawiciela Marka Pellingtona z pytaniem, czy byłby zainteresowany współpracą przy wideoklipie do utworu „Rooster”^[18]. Filmowiec w owym czasie zajmował się realizacją dokumentu, opowiadającego historię walki jego ojca z chorobą Alzheimera^[19]. „W tamtym czasie temat relacji ojciec–syn był mi bardzo bliski (…) Usłyszałem ten utwór i stwierdziłem, że jest on bardzo filmowy. To klasyczna konstrukcja trzech aktów: wprowadzenie, wstajesz, upadasz, podnosisz się, dochodzisz do punku kulminacyjnego i wracasz. Lubię utwory w tym stylu, a ja miałem jeszcze zrobić film w tym czasie, więc byłem bardzo ambitnie nastawiony aby to opowiedzieć” – wspominał Pellington^[20].

Reżyser w wywiadzie dla książki Wszyscy kochają nasze miasto. Historia grunge’u z pierwszej ręki (2019) wspomniał: „Teledysk do utworu «Rooster» jest świetny. Usłyszałem tę piosenkę i pomyślałem sobie wow, to jest naprawdę kapitalne jeżeli chodzi o rytm i energię i jest bardzo filmowe. Gdy Jerry ją pisał, przechodził przez etap godzenia się ze swoim ojcem. Rozmawiając z nim, zaproponowałem mu, żebyśmy pojechali do Oklahomy nagrać ten klip, a żeby był jak najbardziej osobisty, to zaprosić jego tatę do wystąpienia w nim”^[12]. Przez dwa dni pobytu w mieście, Pellington robił zdjęcia i przeprowadzał wywiady z Cantrellem i jego ojcem^[19]. Reżyser, który w owym czasie nie miał jeszcze na swoim koncie żadnego filmu fabularnego, przyznawał, że jego głównym założeniem była realizacja teledysku utrzymanego w konwencji filmowej, na którą składać się miały trzy główne elementy: przednia i tylna projekcja, odtwarzanie kolorów wywołujących halucynogenne reakcje, zapas scen walk w Wietnamie i czarno-białe, współczesne ujęcia przedstawiające ojca Cantrella, mieszkającego w Oklahomie. Z uwagi na sukces wideoklipu „Jeremy”, reżyser otrzymał od przedstawicieli wytwórni wolną rękę w działaniu^[19]. Staley początkowo chciał wystąpić w teledysku w kapeluszu kowbojskim, lecz Pellington był innego zdania, twierdząc, że nie będzie on pasował do poważnej tematyki utworu. Zamiast tego zasugerował muzykowi okulary przeciwsłoneczne, uważając, że wygląda w nich „złowieszczo”^[12][19].

Staley w wywiadzie dla brytyjskiego magazynu „SKY” przyznał: „Teledysk jest po prostu niesamowity, prawdziwy szarpacz łez. Serce podchodzi ci do gardła. Tata Jerry’ego nigdy nie rozmawiał o tych sprawach, a po raz pierwszy robi to przed kamerą i zostaje zauważony przez całą Amerykę”^[21].

Produkcja i realizacja

Sceny batalistyczne nagrywano na terenie lasu państwowego Angeles National Forest w styczniu 1993

Dale Dye pełnił rolę konsultanta w szkoleniu i scenach walk

(c) Gage Skidmore, CC BY-SA 3.0

W teledysku wystąpił Jon Gries

Okres zdjęciowy trwał od trzech do czterech dni^[19]. Budżet przeznaczony na nakręcenie wideoklipu wyniósł 250 tys. dolarów^[19]. Pellington współpracował na planie z montażystą Hankiem Corwinem, który brał udział w pracach nad filmem JFK (1991, reż. Oliver Stone) i operatorem Johnem Schwartzmanem^[19]. Konsultantem w szkoleniu i scenach walk był doradca wojskowy ds. technicznych Dale Dye, który pełnił tę rolę również podczas realizacji filmu wojennego Pluton (1986) w reżyserii Stone’a^[19]. Sceny batalistyczne realizowane były w styczniu 1993 na terenie lasu państwowego Angeles National Forest, będącego pod zarządem United States Forest Service. W tytułową postać kierownika zespołu wcielił się aktor James Elliott, który specjalnie na potrzeby teledysku musiał nauczyć się obsługi broni lewą ręką (Elliott jest praworęczny i aby móc wiernie odwzorować postać ojca Cantrella, który był leworęczny, nauczył się obsługi broni i noża lewą ręką). Broń oraz umundurowanie noszone przez aktorów w teledysku jest autentyczne^[20].

Teledysk ukazuje oblicze wojny wietnamskiej oraz niekiedy bardzo realistyczne i brutalne sceny walki. W wideoklipie gościnnie pojawia się również ojciec gitarzysty^[22], który był tytułowym „kogutem” i służył na wojnie. Sceny z jego udziałem realizowane były w ówczesnej niewielkiej posiadłości wujka Cantrella, która obecnie pełni funkcję rodzinnego rancza gitarzysty. Materiały przedstawiające ojca muzyka, ukazane są w kolorystyce czarno-białej; inne ujęcia to scena polowania w lesie i wspomnienia wydarzeń wojennych starszego mężczyzny na początku teledysku. Pozostali aktorzy którzy pojawili się na planie to Casey Pieretti (kaskader)^[19] i Jon Gries. Szczególnie rozpoznawalną i dość brutalną sceną teledysku jest moment, kiedy bohater grany przez Pierettiego wchodzi na minę, która następnie urywa mu nogę^[19]. Z kolei postać kreowana przez Griesa zostaje postrzelona w klatkę piersiową w trakcie intensywnej walki z wojskami Północnego Wietnamu, i umiera w ramionach tytułowego „koguta” odtwarzanego przez Elliotta. Jest to jedna z ostatnich scen teledysku^[23].

Kontrowersje

Początkowo stacja MTV nie chciała emitować wideoklipu, ze względu na zbyt dużą ilość brutalnych scen^[11][24]. Wydarzenie to wywołało negatywną reakcję u Cantrella, który uważał, że teledysk w sposób realistyczny przedstawia prawdę i okrucieństwo wojny^[11]. Ostatecznie wideoklip nigdy nie został wyemitowany w całości przez MTV, lecz w skróconej wersji (ok. 7 minut)^[11].

Pełna wersja wideoklipu, poszerzona o kilka dodatkowych grafik, dostępna jest na albumie kompilacyjnym Music Bank: The Videos (1999)^[23].

Wydanie

Wytwórnia Columbia opublikowała singel „Rooster” 22 lutego 1993^[25]. W Europie ukazał się on w dwóch wersjach – rozszerzonej, w skład której weszły utwory „Sickman” i „It Ain’t Like That”^[26], oraz standardowej, zawierającej radiową wersję, skróconą do 4 minut i 18 sekund^[27]. W australijskim wydaniu, na stronie B została zamieszczona kompozycja „Dam That River”^[28].

„Rooster” ukazał się w późniejszym czasie na wszystkich czterech kompilacyjnych albumach zespołu – Nothing Safe: Best of the Box^[29], Music Bank (1999)^[30], Greatest Hits (2001)^[31] oraz The Essential Alice in Chains (2006)^[32]. W grudniu 2000 koncertowa wersja utworu, zarejestrowana 24 października 1993 w japońskim Club Quattro w Nagoi, została zamieszczona na wydawnictwie Live^[33]. Inne koncertowe zapisy kompozycji ukazały się na albumach Unplugged (1996)^[34], Nothing Safe: Best of the Box (1999)^[29] oraz stronie B singla „Heaven Beside You” (1996)^[35].

Odbiór

Krytyczny

Utwór „Rooster”, będący autorstwa Cantrella, dotyczył ojca muzyka i był próbą pojednania

Ned Raggett z AllMusic napisał: „Utwór zachowuje zarówno wielkość, jak i czułość w grze oraz posiada kwestię niespodziewanego tematu”. Autor wyróżnił styl śpiewania Staleya, który jego zdaniem „doskonale oddaje uczucie człowieka złapanego w przerażającą pułapkę podczas walk”. Raggett podkreślił także umiejętność gry Cantrella, która w utworze zachowuje kontrast między ciężarem, jak i nieco bardziej psychodelicznymi momentami^[2]. Ric Albano z brytyjskiego „Classic Rocka” napisał: „«Rooster» jest najbardziej czystą, alternatywną, i być może najcięższą kompozycją na płycie. Jest powolna, nastrojowa, z głęboko nasyconym chórem oraz partiami gitar, które w kolejnej fazie zyskują na ciężarze i zniekształceniu. Warstwa liryczna maluje mistrzowski obraz ojca Cantrella i jego doświadczenie z Wietnamu. Zdobyty w dzieciństwie pseudonim okazał się wspólnym punktem odniesienia dla mężczyzn niosących karabin maszynowy M60. Doskonale ukazane oniryczne wersy oraz postępujące, wybuchowe refreny, w sposób mistrzowski oddają zryw w walce, zwłaszcza w pierwszej osobie doświadczonej w Wietnamie”^[37]. Chad Childers z Loudwire określił kompozycję jako „jedną z najlepszych w dorobku grupy, ze względu na potężną opowieść”. Autor wyróżnił również śpiew Staleya, opisując go jako „mieszankę melancholii oraz wybuchu agresji”^[38]. Michael Christopher z PopMatters napisał: „Pomimo balladowych tendencji, «Rooster» przypomina klasyczny styl Alice in Chains pod względem ciężkości i doskonale komponuje się z całym materiałem zawartym na albumie”. Autor zwrócił uwagę na fakt, że utwór jest swego rodzaju odskocznią od „przygnębiającej i depresyjnej” tematyki uzależnienia narkotykowego^[39]. Greg Prato przyznał na łamach „Rolling Stone’a”: „Ludności cywilnej ciężko jest pojąć przerażające wydarzenia, których doświadczają żołnierze w czasie wojny. I «Rooster» Alice in Chains, poniekąd rozwiązuje ten temat”^[40]. Greg Kot, w książce Rolling Stone Album Guide (2004), napisał: „«Rooster» jest opowieścią o weteranie wojny, maluje inny, równie pasjonujący portret przeciwko przetrwaniu szans”^[41].

Komercyjny

13 marca 1993 singel zadebiutował na 29. miejscu w notowaniu Album Rock Tracks, opracowywanym przez magazyn „Billboard”^[42]. 24 kwietnia, po siedmiu tygodniach obecności na liście, uplasował się na 7. lokacie^[43], co było najwyższą pozycją, jaką kompozycja Alice in Chains osiągnęła ówcześnie na wspomnianej liście przebojów^[44]. 1 maja utwór zanotował spadek o dwa miejsca w dół^[45], jednak tydzień później powrócił na 7. lokatę, utrzymując się na niej do 15 maja^[46][47]. Łącznie singel Alice in Chains notowany był przez dwadzieścia tygodni^[44]. Obok „Man in the Box” i „Would?”, „Rooster” uchodzi współcześnie za najbardziej rozpoznawalną kompozycję grupy^[48].

Wykorzystanie utworu

W 2009 utwór trafił na ścieżkę dźwiękową do filmu akcji/science fiction Terminator: Ocalenie (reż. Joseph McGinty Nichol) z Christianem Balem w roli głównej^[49]. W 2011 został wykorzystany jako zwiastun i zamieszczony na ścieżce dźwiękowej do gry akcji Spec Ops: The Line^[50]. 23 maja 2011 „Rooster” został udostępniony jako zawartość do pobrania w grze muzycznej Rock Band 3^[51]. W 2012 kompozycja została użyta w komedii 40 lat minęło (reż. Judd Apatow)^[52].

Zawodnik MMA Tim Kennedy często wykorzystywał utwór gdy wychodził na ring podczas Ultimate Fighting Championship^[53].

Zestawienia

W 1993 „Rooster” został sklasyfikowany na 80. pozycji zestawienia „100 najlepszych utworów 1993 roku”, przygotowanym przez australijską rozgłośnię radiową Triple J^[54]. W tym samym roku amerykański magazyn „Spin” wyróżnił kompozycję, zestawiając ją na 37. miejscu w rankingu „100 najlepszych utworów naszych czasów”^[55]. W 2017 brytyjski miesięcznik „Metal Hammer” zamieścił utwór Alice in Chains na 12. lokacie w opublikowanym przez siebie plebiscycie „100 najlepszych metalowych utworów lat 90.”^[56]

Utwór na koncertach

Alice in Chains w trakcie wykonywania „Rooster” z udziałem Mike’a McCready’ego, 9 lipca 2010

„Rooster” zadebiutował na koncercie 1 lutego 1991 w Off Ramp Café w Seattle w ramach Facelift Tour^[57]. 3 marca został wykonany przez zespół podczas gali rozdania Northwest Area Music Award (NAMA) w Moore Theatre^[58]. Był także prezentowany w ramach przedpremierowej mini trasy Shitty Cities Tour w 1992^[59], poprzedzającej tournée Down in Your Hole Tour. „Rooster” regularnie grany był podczas występów grupy w latach 90.^[57], często przy udziale zaproszonych gości, między innymi Maynarda Jamesa Keenana w trakcie trasy festiwalu Lollapalooza latem 1993^[60]. Podczas jednego z występów w ramach wspomnianego festiwalu, w trakcie wykonywania utworu przez Alice in Chains, na scenę wszedł przebrany w strój kurczaka wokalista Primus, Les Claypool i zaczął tańczyć. Cantrell w ramach żartu rzucił w niego butelką z wodą, zmuszając go tym samym do opuszczenia sceny^[61]. Zdarzenie to zostało uwiecznione na koncertowym DVD Primus Animals Should Not Try to Act Like People z 2003^[62]. 10 kwietnia 1996 muzycy wykonali utwór „Rooster” w wersji akustycznej, podczas specjalnego koncertu odbywającego się w ramach cyklu MTV Unplugged, który zarejestrowano w nowojorskim Majestic Theatre^[34][63].

Podczas pierwszego reaktywacyjnego koncertu Alice in Chains, który odbył się 18 lutego 2005 w Premier Nightclub w Seattle, na zakończenie występu zespół wykonał „Rooster” przy gościnnym udziale Ann Wilson, Maynarda Jamesa Keenana, Patricka Lachmana i Wesa Scantlina^[64]. Dziennik „Seattle Post-Intelligencer” określił wspólny występ mianem „niezwykłej wydajności na miarę «We Are the World»”^[64]. 10 marca 2006, kiedy to grupa zagrała w ramach koncertu Decades Rock Live!, organizowanego przez kanał muzyczny VH1 Classic, zespół zaprezentował utwór z Williamem DuVallem, który został nowym wokalistą zespołu. W początkowym założeniu, muzykowi miała towarzyszyć Ann Wilson, lecz zdecydowała się ona na oddanie miejsca DuVallowi^[b][66]. 9 lipca 2010, podczas występu w ramach hiszpańskiego festiwalu Bilbao BBK Live, utwór został wykonany w duecie z gitarzystą Pearl Jam, Mikiem McCreadym^[67]. 29 sierpnia 2018, w ramach Rainier Fog Tour, podczas koncertu Alice in Chains w Hollywood Palladium, w utworze na gitarze gościnnie zagrał Robby Krieger, współzałożyciel zespołu The Doors^[68].

Lista utworów na singlu

singel CD (CSK 4946):

12-calowy winyl z singlem „Rooster”

singel CD (SAMPCD 1813):

singel CD (COL 659057 2):

singel CD (659178 1)^[c]:

winyl 12” (81017493):

Personel

Opracowano na podstawie materiału źródłowego^[69]:

Notowania i certyfikaty

Interpretacje

• Zespół Three Days Grace na albumie koncertowym Live at The Palace (2008)^[72].
• Ann Wilson wykonała własną interpretację utworu podczas internetowej ceremonii uhonorowania Alice in Chains przez Museum of Pop Culture nagrodą Founders Award^[73].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.)
• Kyle Anderson: Accidental Revolution: The Story of Grunge. St. Martin’s Press, 2007. ISBN 978-0312358198. (ang.)
• Mark Yarm: Wszyscy kochają nasze miasto. Historia grunge’u z pierwszej ręki. Joanna Bogusławska (tłum.). Kagra, 2019. ISBN 978-83-63785-43-7. (pol.)
• Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.)

Linki zewnętrzne

• „Rooster” w bazie AllMusic (ang.)
• „Rooster” w serwisie YouTube (ang.)