Rosco Gordon
| Data i miejsce urodzenia | 10 kwietnia 1928 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 11 lipca 2002 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Aktywność | 1950–2002 |
| Wydawnictwo | Sun Records |
Rosco Gordon (ur. 10 kwietnia 1928 w Memphis, zm. 11 lipca 2002 w Queens) – amerykański kompozytor i wokalista bluesowy. Zyskał popularność przede wszystkim jako autor przeboju „Booted”[1], który trafił na pierwsze miejsca list przebojów R&B, a także singli „No More Doggin'” i „Just a Little Bit”[2].
Biografia
Urodzony na Florida Street w Memphis w stanie Tennessee, Gordon należał do kręgu muzyków wywodzących się z Beale Street, środowiska, które znacząco wpłynęło na rozwój stylu znanego jako Memphis Blues[3]. Większość jego nagrań z początkowego okresu twórczości powstała dla wytwórni Sun Records kierowanej przez Sama Phillipsa[1]. Gordon rozwinął technikę gry na pianinie określaną później mianem „The Rosco Rhythm”, która polegała na synkopowaniu rytmu. Chociaż i przed Gordonem w podobnym stylu nagrywali inni wpływowi pianiści R&B, jak na przykład Professor Longhair (słychać to między innymi w piosence „Willie Mae”), to właśnie Rosco zainspirował jamajskiego pianistę Theopilusa Beckforda („Easy Snappin'”), co zapewniło mu pozycję wśród muzyków, którzy przyczynili się do powstania muzyki bluebeat i reggae[3].
Kariera Gordona rozpoczęła się w 1952 od utworu „Booted”, poprzedzającego wydany jeszcze w tym samym roku „No More Doggin'”[3]. Sam Phillips sprzedał taśmę z gotowym nagraniem dwóm konkurującym wytwórniom płytowym: Chess oraz RPM, które równocześnie wypuściły go w formie singla[1] – wcześniej Phillips sprzedał w ten sposób nagrania Howlin’ Wolfa. Wersja wypuszczona przez RPM dotarła na 1. miejsce listy przebojów Billboard R&B[2]. Wytwórnia Chess wdała się później w konflikt z właścicielami RPM, braćmi Bihari, który został rozwiązany poprzez przyznanie RPM wyłączności na utwory Gordona – wytwórnia Chess podpisała natomiast kontrakt z Howlin’ Wolfem[4].
W 1960 roku Gordon wydał swój ostatni singiel, „Just a Little Bit”, który wszedł na listy przebojów i stał się hitem zarówno wśród słuchaczy muzyki R&B, jak i popularnej[2]. Po tym numerze, Gordon nie odniósł już większych sukcesów, mimo że nie brakowało mu entuzjazmu ani talentu[3]. Nie wyprodukowawszy więcej żadnego przeboju, w 1962 Rosco Gordon wycofał się z przemysłu muzycznego. Wraz z żoną przeniósł się do Queens w Nowym Jorku, gdzie zakupił udziały w przedsiębiorstwie prowadzącym sieć pralni. W 1984, po śmierci żony zaczął ponownie występować, tym razem w obrębie Nowego Jorku.
W 2002 roku Gordon został zaproszony przez Richarda Pearce’a do udziału w dokumentalnym filmie „The Road To Memphis”, w którym wraz z kilkoma sławami tamtejszej sceny muzycznej powraca do Memphis, by oddać hołd Samowi Phillipsowi przy okazji rozdania W. C. Handy Awards. Sześć tygodni po zakończeniu zdjęć Gordon zmarł na atak serca w swoim mieszkaniu w Rego Park, w Queens. Miał 74 lata[1]. Został pochowany na Rosedale Cemetery w Linden, w stanie New Jersey.
Przypisy
- ↑ a b c d „Biography by Bryan Thomas”. Allmusic.com. Retrieved June 1, 2009.
- ↑ a b c Whitburn, Joel (1988). Top R&B Singles 1942–1988. Record Research, Inc. p. 170. ISBN 0-89820-068-7.
- ↑ a b c d Russell, Tony (1997). The Blues – From Robert Johnson to Robert Cray. Dubai: Carlton Books Limited. p. 114. ISBN 1-85868-255-X.
- ↑ Cohodas, Nadine (2000). Spinning Blues into Gold. St. Martin’s Press. p. 64. ISBN 0-312-26133-0.
Media użyte na tej stronie