Rosyjski Związek Łotwy

Rosyjski Związek Łotwy

Państwo	Łotwa
Lider	Tatjana Żdanok, Jakow Pliner, Mirosław Mitrofanow
Data założenia	1998 / 2014
Adres siedziby	Rūpniecības 9, Rīga
Grupa w Parlamencie Europejskim	Zieloni - Wolny Sojusz Europejski
Barwy	niebieski      biały      czerwony
Obecni eurodeputowani	1
Strona internetowa

Łotwa Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Łotwy Ustrój polityczny Ustrój polityczny Łotwy Konstytucja Konstytucja Łotwy Władza ustawodawcza Saeima (Lista) Władza wykonawcza Prezydent Premier Rząd Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Trybunał Konstytucyjny Sąd Najwyższy Prokurator Generalny Łotwy Kontrola państwowa Kontrola państwowa Finanse Bank Łotwy Samorząd terytorialny Podział administracyjny Samorząd Terytorialny Partie polityczne Partie i ugrupowania na Łotwie Zgoda Jedność Związek Zielonych i Rolników Zjednoczenie Narodowe „Wszystko dla Łotwy!” – TB/LNNK Rosyjski Związek Łotwy Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Łotwy Wikiprojekt Polityka

Rosyjski Związek Łotwy (łot. Latvijas Krievu savienība, LKS; ros. Русский союз Латвии, РуCоЛ – do 2014 O Prawa Człowieka w Zjednoczonej Łotwie (łot. Par cilvēka tiesībām vienotā Latvijā, PCTVL, ros. За права человека в единой Латвии, ЗаПЧЕЛ) – łotewska partia polityczna reprezentująca interesy mieszkających na Łotwie Rosjan i innych mniejszości rosyjskojęzycznych.

Symbolem partii do 2014 były pszczoły (ze względu na skrót jej rosyjskojęzycznej nazwy: ЗаПЧЕЛ, Zapczeł od rosyjskiego: пчела)^[1]. Partia jest częścią założonej w 2005 Federacji Partii Rosjan w Unii Europejskiej, która skupia organizacje mniejszości rosyjskiej działające na terenie UE^[2].

Ugrupowaniem kierują kolegialnie Tatiana Żdanok, Jakow Pliner i Mirosław Mitrofanow^[3]. W skład frakcji parlamentarnej PCTVL wchodzili w 2010 Walerij Buchwałow, Władimir Buzajew, Mirosław Mitrofanow, Jakow Pliner (przewodniczący) i Jurij Sokołowski^[4].

Historia

PCTVL powstała w 1998 jako koalicja trzech rosyjskojęzycznych partii lewicowych: Partii Zgody Narodowej (TSP), Równouprawnienia i Łotewskiej Partii Socjalistycznej (LSP). W wyborach 1998 zdobyła 16 miejsc w Sejmie Republiki Łotewskiej, pozostając w opozycji do rządów centroprawicy. Cztery lata później zanotowała drugi wynik w skali kraju (po prawicowej Nowej Erze), otrzymując w parlamencie 25 mandatów (w tym 5 dla LSP).

W 2003 doszło do rozłamu w koalicji, w wyniku którego opuściła ją TSP. Rok później odłączyła się Łotewska Partia Socjalistyczna. Mimo rozpadu partii O Prawa Człowieka w Zjednoczonej Łotwie udało się zdobyć 10,66% głosów w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004, co przełożyło się na mandat dla Tatiana Żdanok, który wywalczyła również w wyborach 2009^[5] (9,66% głosów). W Parlamencie Europejskim partia związana jest z frakcją zielonych i regionalistów.

W wyborach krajowych z października 2006 partia zdobyła 6 miejsc w Sejmie, kontynuując działalność jako siła opozycyjna wobec rządów partii łotewskich. W wyborach do Sejmu X kadencji w 2010 uzyskała 1,43% głosów i nie przekroczyła bariery uprawniającej do udziału w podziale mandatów^[6]. Nie otrzymuje zatem dotacji z budżetu państwa. Lider ugrupowania Tatiana Żdanok, która była kandydatem PCTVL na premiera kraju, zapowiedziała, że partia będzie od tego czasu pracować jako organizacja ochrony praw człowieka oraz think-tank^[7]. W wyborach w 2011 na PCTVL padło w skali kraju 0,78% głosów^[8].

Ugrupowanie przez długi czas było obecne w strukturach samorządowych. W wyborach lokalnych w 2001 zdobyło 13 miejsc w radzie miejskiej Rygi, wchodząc w skład koalicji rządzącej. Siergiej Dołgopołow objął wówczas stanowisko wiceburmistrza miasta. W 2005 sojusz zanotował gorszy wynik, otrzymując 9 miejsc w radzie, a cztery lata później ugrupowanie nie przekroczyło progu wyborczego uprawniającego do udziału w podziale mandatów^[9]. Klęskę poniosło również w innych miastach na terenie Łotwy, z większych ośrodków mandaty zyskując jedynie w Jełgawie^[10].

W 2014 nazwę partii zmieniono na Rosyjski Związek Łotwy^[11]. Ugrupowanie reprezentuje radykalne poglądy: opowiada się przeciwko uznaniu okupacji Łotwy w 1940 roku, za wprowadzeniem oficjalnej dwujęzyczności, budową państwa opartego na dwóch społecznościach: rosyjskiej i łotewskiej. W 2014 partia wsparła zajęcie Krymu przez wojska rosyjskie^[12].

Przypisy

Bibliografia

• Oficjalna strona Internetowa partii (ang. • łot. • ros.)