Roy Hodgson

Roy Hodgson

Data i miejsce urodzenia	9 sierpnia 1947 Londyn
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1965–1966 Crystal Palace 0 (0) 1966–1969 Tonbridge Angels 1969–1971 Gravesend & Northfleet 59 (1) 1971–1972 Maidstone United 1972–1973 Ashford United 1973–1974 Berea Park 1974–1976 Carshalton Athletic
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1976–1980 Halmstads 1982 Bristol City 1983–1985 Örebro 1985–1990 Malmö 1990–1992 Neuchâtel Xamax 1992–1995 Szwajcaria 1995–1997 Inter Mediolan 1997–1998 Blackburn Rovers 1999 Inter Mediolan 1999–2000 Grasshoppers Zurych 2000–2001 København 2001 Udinese 2002–2004 Zjednoczone Emiraty Arabskie 2004–2005 Viking FK 2006–2007 Finlandia 2007–2010 Fulham 2010–2011 Liverpool 2011–2012 West Bromwich Albion 2012–2016 Anglia 2017–2021 Crystal Palace 2022 Watford

Roy Hodgson (ur. 9 sierpnia 1947 w Croydon) – angielski trener piłkarski i piłkarz.

Kariera

Jako zawodnik występował przez kilka lat w Crystal Palace i klubach z niższych lig: Tonbridge FC, Gravesend and Northfleet i Maidstone United. W tym ostatnim, w wieku 29 lat, rozpoczął jako asystent Bobby’ego Houghtona pracę szkoleniową. Kontynuował ją w Szwecji, gdzie odniósł pierwsze sukcesy: z Halmstads BK zdobył dwa tytuły mistrza kraju, podobnie jak kilka lat później z Malmö FF. Od 1990 do 1995 roku pracował w Szwajcarii, najpierw w Neuchâtel Xamax, a od 1992 – jako selekcjoner reprezentacji. Miał duży wkład w powrót drużyny narodowej Helwetów do światowej elity po kilkunastoletniej zapaści. Jego podopieczni awansowali do Mundialu 1994, gdzie doszli do 1/8 finału. Dwa lata później wywalczyli miejsce na Euro 1996, ale na tym turnieju prowadził ich już Portugalczyk Artur Jorge, gdyż niedługo po wygraniu eliminacji Hodgson otrzymał propozycję z Interu Mediolan. Półtora roku spędzone we Włoszech okrasił awansem do finału Pucharu UEFA, w którym Inter uległ po rzutach karnych (0:1, 1:0, k. 1:4) FC Schalke 04.

Hodgson od wielu lat utrzymuje się w czołówce najskuteczniejszych szkoleniowców, choć zazwyczaj nie pracuje w klubach z europejskiej czołówki. Po rozstaniu z Interem prowadził Blackburn Rovers (awans do Pucharu UEFA), ponownie Inter, Grasshoppers Zurych, FC København (mistrzostwo Danii), Udinese Calcio, reprezentację Zjednoczonych Emiratów Arabskich i norweski Viking FK. W 1998 roku, po dymisji Bertiego Vogtsa, jego nazwisko było wymieniane wśród kandydatów na selekcjonera reprezentacji Niemiec, a dwa lata później był bliski objęcia sterów reprezentacji Anglii po Kevinie Keeganie.

Od stycznia 2006 roku był selekcjonerem reprezentacji Finlandii. Jego podopieczni do końca liczyli się w walce o awans do Euro 2008 (ostatecznie zajęli trzecie miejsce). W grupie kwalifikacyjnej między innymi wygrali i zremisowali z Polską oraz wywalczyli punkt w spotkaniu z Portugalią. Po ostatnim meczu kwalifikacji Hodgson złożył dymisję.

28 grudnia 2007 Hodgson ogłosił powrót do Premier League, na stanowisku szkoleniowca Fulham F.C. Jego zadaniem było wydostanie zespołu ze strefy spadkowej. Debiut Hodgsona na ławce trenerskiej Fulhamu przypadł na mecz derbowy z Chelsea FC, który Fulham przegrał 1:2.

1 lipca 2010 Roy Hodgson został oficjalnie przedstawiony jako nowy trener Liverpoolu. Podpisał trzyletni kontrakt^[1]. Jednak już pół roku później, po słabych wynikach w Premiership, odszedł z klubu za porozumieniem stron. Jego następcą został Kenny Dalglish. 11 lutego 2011 został trenerem West Bromwich Albion, a w maju następnego roku mianowano go selekcjonerem reprezentacji Anglii. Na Euro 2012 poprowadził reprezentację Anglii do ćwierćfinału gdzie ulegli reprezentacji Włoch 2:4 w rzutach karnych.

Podał się do dymisji 27 czerwca 2016 roku, po przegranym 1:2 z reprezentacją Islandii meczu 1/8 finałów Euro 2016^[2].

12 września 2017 roku został trenerem Crystal Palace^[3].

Sukcesy szkoleniowe

• mistrzostwo Szwecji 1976 i 1979 z Halmstads BK
• mistrzostwo Szwecji 1986 i 1988 oraz Puchar Szwecji 1986 i 1989 z Malmö FF
• mistrzostwo Danii 2001 z FC København
• finał Pucharu UEFA 1997 z Interem Mediolan
• druga runda Mundialu 1994 i awans do Euro 1996 z reprezentacją Szwajcarii
• finał Ligi Europy 2009/2010 z Fulham^[4]

Przypisy