Roy Orbison

Roy Orbison

Imię i nazwisko	Roy Kelton Orbison
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1936 Vernon
Data i miejsce śmierci	6 grudnia 1988 Hendersonville
Przyczyna śmierci	zawał serca
Instrumenty	gitara, wokal
Gatunki	rock, pop, country
Zawód	muzyk, piosenkarz, autor piosenek
Aktywność	1953–1988
Wydawnictwo	Sun, Monument, MGM, London, Mercury, Asylum, PolyGram, Virgin
Powiązania	Traveling Wilburys, Teen Kings, The Wink Westerners, Class of '55
Strona internetowa

Roy Kelton Orbison (ur. 23 kwietnia 1936 w Vernon, zm. 6 grudnia 1988 w Hendersonville^[1]) – amerykański piosenkarz, autor tekstów i muzyk, znany przede wszystkim ze swojego charakterystycznego stylu śpiewania, złożonych strukturalnie piosenek, i ciemnych, emocjonujących ballad. Jego muzyka została opisana przez krytyków jako operowa, zyskując pseudonim „Carusa rocka” i „the Big O.”. Wiele utworów Orbisona wyrażały wrażliwość w czasach, gdy większość wykonawców rock and rollowych decydowała się na wyzywającą męskość. Znany był ze swojej wstydliwości i traumy, które zwalczał nosząc ciemne okulary przeciwsłoneczne.

Życiorys

Orbison, będąc jednym z pionierów rock and rolla, przyjął zupełnie inny kierunek, niż jego koledzy i konkurenci. Nie posiadając charyzmy scenicznej ani okazałej prezencji, skupił się na stronie muzycznej i tekstowej swych piosenek. Obdarzony ciekawym, operowym głosem, śpiewał miłosne piosenki, stawiając się w pozycji odrzuconego. Łącząc to ze swymi cechami fizycznymi, udało mu się wykreować obraz „sympatycznego przegranego”. Największymi przebojami w jego karierze były „Blue Bayou”, „I Drove All Night”, „Running Scared”, „Crying”, „In Dreams”, „It’s Over”, „Dream Baby (How Long Must I Dream)”, „Only the Lonely”, „Mean Woman Blues”, „You Got It”, „California Blue” oraz jego największy hit, a jednocześnie najbardziej rockowa piosenka „Oh, Pretty Woman”.

Od połowy lat sześćdziesiątych do końca osiemdziesiątych kariera artysty uległa załamaniu. Wydawane albumy nie cieszyły się popularnością. Nie udały się także próby kariery aktorskiej. Na scenę powrócił niespodziewanie, zaproszony do udziału w nagraniach supergrupy folkrockowej Traveling Wilburys, w której obok Boba Dylana, Toma Petty’ego, George’a Harrisona i Jeffa Lynne’a nagrał znakomicie sprzedający się album z przebojem „Handle With Care”. Przypomniany publiczności nagrał nowy solowy album „Mystery Girl”, tym razem bardzo dobrze przyjęty.

Jego ostatni koncert odbył się w Highland Heights w Cleveland, 4 grudnia 1988.

Odradzającą się karierę artysty przerwała nagła śmierć – 6 grudnia 1988 zmarł w wyniku zawału serca^[2].

Inspiracje i dziedzictwo

Okulary Orbisona w Rock and Roll Hall of Fame w Cleveland.

(c) Dietmar Rabich, CC BY-SA 4.0

Gwiazda Roya Orbisona w Hollywood Walk of Fame.

Twórczość Orbisona była inspiracją dla członków grupy The Beatles, grupa ta w początkowym okresie swojej twórczości wzorowała na licznych melodiach z piosenek Orbisona. W roku 1987 Roy Orbison został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame^[3], natomiast w styczniu 2010 roku otrzymał gwiazdę na słynnej Hollywood Walk of Fame.

Życie prywatne

Z Claudette Orbison (zginęła potrącona przez ciężarówkę w 1966 roku) miał trzech synów, najstarsi spłonęli w pożarze ich domu rodzinnego w Tennessee w 1968, najmłodszego (Wesley Orbison, urodzony w 1965 roku) wychowywali rodzice Roya. Rok później Roy Orbison poślubił poznaną w brytyjskim klubie Niemkę, Barbarę Wilhonnen Jacobs(ang.). Z nią w ciągu kilku lat doczekał się również dwóch synów. Barbara Orbison(ang.) poświęciła się trosce o spuściznę po mężu. Nakładem założonej przez nią wytwórni Orbison Records ukazało się pośmiertnie kilka płyt kompilacyjnych z nagraniami studyjnymi i koncertowymi Roya.

Dyskografia

Występ Orbisona w Nowym Jorku w 1987.

Albumy studyjne

Przypisy

Linki zewnętrzne

• The Official Roy Orbison website
• Roy Orbison Danmark
• Roy Orbison w bazie Notable Names Database (ang.)