Royal Rumble

Royal Rumble
Pomysłodawca

Pat Patterson

Promocja

WWE

Brandy

Raw (2003–2011; od 2017)
SmackDown (2003–2011; od 2017)
ECW (2007–2010)

Pierwsza gala

Royal Rumble (1988)

Przewodnie typy walk

Royal Rumble match

Royal Rumble – cykl gal pay-per-view profesjonalnego wrestlingu, którego gale są produkowane co styczeń przez federację WWE[1]. Główną atrakcją tego cyklu jest rodzaj battle royalu[2] nazywany Royal Rumble matchem. Pierwsza gala wyjątkowo nie była nadawana w systemie pay-per-view i była oryginalnie pokazywana w telewizji na kanale USA Network. Dodatkowo, w pierwszym w historii Royal Rumble matchu wystąpiło wyjątkowo dwudziestu wrestlerów. Podczas przyszłorocznej edycji wzięło udział tradycyjne trzydzieści osób. Cykl jest częścią „wielkiej piątki” razem z WrestleManią, SummerSlam, Survivor Series i Money in the Bank. Royal Rumble jest określane jako jedno z najbardziej popularnych gal pay-per-view w historii federacji[3].

Historia

Gala

Podczas gali pay-per-view Royal Rumble odbywa się Royal Rumble match, a także kilka innych pojedynków. Pierwsza gala odbyła się 24 stycznia 1988 i była transmitowana na żywo na kanale USA Network[4]. Rok później zadecydowano, aby emisję rozpocząć w systemie pay-per-view[5]. Ze względu na produkowanie cyklu już od lat 80., Royal Rumble stało się częścią „wielkiej czwórki” razem z WrestleManią, SummerSlam i Survivor Series[6].

Męski Royal Rumble match zazwyczaj wieńczy kartę walk gali, lecz wyjątkami są gale z 1988, 1996, 1997, 1998, 2006, 2013 i 2018 roku[7]. Z powodu długości trwania Royal Rumble matchu (zazwyczaj około godziny) organizuje się mniejszą liczbę walk w porównaniu do innych gal. Gala Royal Rumble 2008 była pierwszą transmitowaną w HDTV[8]. Podczas gali Royal Rumble 2018 po raz pierwszy zorganizowano żeński Royal Rumble match, który był walką wieczoru tejże gali.

Walka

Royal Rumble bazuje na klasycznym Battle Royal matchu, w którym kilkunastu wrestlerów (tradycyjnie trzydziestu) eliminuje się poprzez wypchnięcie przeciwnika z ringu nad górną liną, gdzie obie stopy muszą dotknąć podłogi[1][2][9]. Pojedynek różni cię od klasycznego Battle Royalu tym, iż uczestnicy nie wchodzą do ringu w tym samym czasie, a „otrzymują” numerki, głównie poprzez loterię, która jest przeprowadzana przed galą[1]. W teorii, osoba z większym numerkiem na większe szanse na wygraną, gdyż wchodzi później do ringu. Mecz się rozpoczyna, gdy w ringu znajdują się wrestlerzy, którzy wylosowali numerki #1 i #2. Następnie przez cały okres trwania meczu wchodzi 28 kolejnych wrestlerów zgodnie omówionym odstępem czasowym, głównie co 90 sekund lub dwie minuty[1]. Zwycięzcą meczu jest ostatni wrestler, który sam pozostał w ringu[1][3]. Pomysłodawcą tego formatu jest Pat Patterson[10]. Do dnia dzisiejszego, tylko czterech wrestlerów, którzy rozpoczynali pojedynek, wygrało Royal Rumble, a są to Shawn Michaels, Vince McMahon, Chris Benoit oraz Rey Mysterio. Szczęśliwym numerkiem, przy którym wygrało najwięcej wrestlerów, jest numerek 27. W 1998 wzięło udział 28 wrestlerów; Mick Foley wziął wystąpił w walce pod postacią Cactusa Jacka, Mankinda i Dude Love’a[11]. W 2011 zorganizowano pierwszy i jedyny 40-osobowy Royal Rumble match, który wygrał Alberto Del Rio. W kwietniu 2018 zostanie zorganizowana specjalna gala Greatest Royal Rumble, podczas której odbędzie się 50-osobowy Royal Rumble match[12]. W 2018 zorganizowano pierwszy żeński Royal Rumble match, którego zasady są te same, co w jego męskim odpowiedniku[13][14].

Royal Rumble match z 2010 roku.

W pojedynku nie występują zasady przypięcia oraz poddania rywala. Aby wyeliminować przeciwnika, należy przerzucić go nad górną liną, po czym jego obie stopy muszą dotknąć podłogi. Zasadę wyeksponowano w walce z 1995, kiedy to Shawn Michaels dotknął podłogę jedną stopą, jednakże mógł powrócić do walki[15]. Tę praktykę spopularyzował Kofi Kingston, który przez lata wykonywał różne tricki poza ringiem, aby nie zostać wyeliminowanym. Ponadto wrestler, który opuści ring pod górną liną, może powrócić do ringu w dowolnym czasie[16]. W historii tylko raz ogłoszono oficjalny remis; w 1994 Bret Hart i Lex Luger upadli na podłogę w tym samym czasie[17]. Podobna sytuacja miała miejsce dziewięć lat później z Batistą i Johnem Ceną, jednakże końcówka walki została zrestartowana i Batista wyeliminował Cenę[18]. Okolice ringu obserwują sędziowie, którzy deklarują eliminacje.

Chociaż większość eliminacji jest spowodowana przez aktywnych uczestników, zdarzają się również inne legalne rodzaje eliminacji, w tym osobiste eliminacje (np. André the Giant uciekający z ringu po zobaczeniu węża w 1989, Kane eliminujący samego siebie w 1999, Drew Carey wychodzący z ringu w 2001) i eliminacje przez wcześniej wyeliminowanych uczestników (np. The Undertaker eliminujący Mavena w 2002 czy też Kurt Angle eliminujący Shawna Michaelsa w 2005). Dodatkowo, jeśli kontuzjowany wrestler zostanie zabrany przez sztab medyczny, może powrócić do walki do czasu zakończenia pojedynku (np. Stone Cold Steve Austin w 1999), lecz jeśli mecz zakończy się bez kontuzjowanego wrestlera, zostanie on uznany za wyeliminowanego (np. Scotty 2 Hotty w 2005 lub Curtis Axel w 2015).

Nagroda

Od 1993 zwycięzca Royal Rumble matchu ma możliwość walki o światowy tytuł federacji na WrestleManii – obecnie funkcjonują dwa główne tytuły, WWE Universal Championship należący do brandu Raw, a także WWE Championship należący do brandu SmackDown[19]. Zwyciężczyni żeńskiego Royal Rumble matchu może walczyć o tytuł WWE Raw Women’s Championship lub WWE SmackDown Women’s Championship[20].

Po podziale WWE na brandy w 2002, w latach 2003–2006 brało udział piętnastu zawodników należących do brandu Raw, a także piętnastu z brandu SmackDown. Początkowo zwycięzca walki mógł pojedynkować się o światowy tytuł, który należał do jego brandu (np. Brock Lesnar o WWE Championship w 2003)[21]. W 2004 zniesiono tę zasadę, przy czym zwycięzca mógł wybrać do walki jednego z dwóch głównych mistrzów federacji. Dla przykładu Chris Benoit wygrał Royal Rumble match w 2004 i wskutek wybrania walki o World Heavyweight Championship na WrestleManii XX stał się członkiem brandu Raw[19]. W latach 2007–2010 wprowadzono możliwość walki o ECW World Championship, jednakże nikt nigdy nie wybrał tej opcji[22]. Po unifikacji World Heavyweight Championship z WWE Championship w grudniu 2013, zwycięzcy pojedynków z lat 2014–2016 mogli walczyć na WrestleManii tylko o WWE World Heavyweight Championship. W połowie 2016 przywrócono podział WWE na brandy i utworzono tytuł WWE Universal Championship, wskutek czego od 2017 zwycięzca może walczyć o Universal Championship lub WWE Championship. W 1992 i 2016 nie organizowano Royal Rumble matchu o miano pretendenta. W 1992 na szali postawiono zwakowany WWF World Heavyweight Championship, który wygrał Ric Flair[23], zaś w 2016 Roman Reigns musiał bronić swojego WWE World Heavyweight Championship jako uczestnik Royal Rumble matchu.

Po wygraniu Royal Rumble matchu z 2008, John Cena został pierwszym zwycięzcą, który wybrał walkę o pas na innej gali niż WrestleMania (gala No Way Out w lutym)[24]. Zwycięzca Royal Rumble ma możliwość postawienia na szali swojej szansy na walkę o tytuł. Pierwszy raz tak się stało w 1996, gdy Shawn Michaels zaryzykował swoją szansę w meczu przeciwko Owenowi Hartowi na gali In Your House 6. Drugi raz tak się zdarzyło trzy lata później, gdzie Stone Cold Steve Austin zaoferował poddanie swojej szansy na tytuł dla Big Boss Mana. Oryginalnie, Austin został wyeliminowany jako ostatni, lecz zwycięzca Vince McMahon sam zrezygnował z walki o tytuł i zdecydował, że jeśli da radę pokonać Austina w steel cage matchu na gali St. Valentine’s Day Massacre: In Your House, to Big Boss Man będzie pretendentem. Austin wygrał i zagwarantował sobie walkę o tytuł. W 2002 Kurt Angle przekonał Triple H, aby w ich pojedynku na gali No Way Out postawił na szali miano pretendenta na WrestleManii X8; pojedynek wygrał Angle. Ostatecznie Triple H pokonał Angle’a w rewanżu kilka tygodni później i odzyskał prawo do walki o tytuł. W 2006 Randy Orton przekonał Reya Mysterio do walki na gali No Way Out o prawo do walki o światowy tytuł na WrestleManii 22; pojedynek wygrał Orton, a walka na WrestleManii o World Heavyweight Championship stała się trzyosobowym starciem. 25 lutego 2013 podczas odcinka Raw, John Cena obronił prawa do walki o WWE Championship na WrestleManii 29, pokonując CM Punka. 22 lutego 2015 na gali Fastlane Roman Reigns pokonał Daniela Bryana i obronił prawo do walki o WWE World Heavyweight Championship na WrestleManii 31.

Lista gal i zwycięzców

Lista gal i zwycięzców Royal Rumble
NrGalaLokalizacjaArenaZwycięzcaNr
wejściowy		Odn.Walka wieczoru
1Royal Rumble (1988)
24 stycznia 1988		Hamilton, OntarioCopps ColiseumJim Duggan13[25][26]The Islanders (Haku i Tama) vs. The Young Stallions (Paul Roma i Jim Powers)
Two-out-of-three falls match
2Royal Rumble (1989)
15 stycznia 1989		Houston, TeksasThe SummitBig John Studd27[27][28]30-osobowy męski Royal Rumble match
3Royal Rumble (1990)
21 stycznia 1990		Orlando, FlorydaOrlando ArenaHulk Hogan25[29][30]30-osobowy męski Royal Rumble match
4Royal Rumble (1991)
19 stycznia 1991		Miami, FlorydaMiami Arena24[31][32]30-osobowy męski Royal Rumble match
5Royal Rumble (1992)
19 stycznia 1992		Albany, Nowy JorkKnickerbocker ArenaRic Flair3[33][34]30-osobowy męski Royal Rumble match o zwakowany WWF Championship
6Royal Rumble (1993)
24 stycznia 1993		Sacramento, KaliforniaARCO ArenaYokozuna27[35][36]30-osobowy męski Royal Rumble match
7Royal Rumble (1994)
23 stycznia 1994		Providence, Rhode IslandProvidence Civic CenterBret Hart
Lex Luger		27
23		[37][38]30-osobowy męski Royal Rumble match
8Royal Rumble (1995)
22 stycznia 1995		Tampa, FlorydaUSF Sun DomeShawn Michaels1[39][40]30-osobowy męski Royal Rumble match
9Royal Rumble (1996)
21 stycznia 1996		Fresno, KaliforniaSelland Arena18[41][42]Bret Hart (c) vs. The Undertaker
Singles match o WWF Championship
10Royal Rumble (1997)
19 stycznia 1997		San Antonio, TeksasAlamodomeStone Cold Steve Austin5[43][44]Sycho Sid (c) vs. Shawn Michaels
Singles match o WWF Championship
11Royal Rumble (1998)
18 stycznia 1998		San Jose, KaliforniaSan Jose Arena24[45][46][47]Shawn Michaels (c) vs. The Undertaker
Casket match o WWF Championship
12Royal Rumble (1999)
24 stycznia 1999		Anaheim, KaliforniaArrowhead PondVince McMahon2[48][49][50]30-osobowy męski Royal Rumble match
13Royal Rumble (2000)
23 stycznia 2000		New York City, Nowy JorkMadison Square GardenThe Rock24[51][52][53]30-osobowy męski Royal Rumble match
14Royal Rumble (2001)
21 stycznia 2001		Nowy Orlean, LuizjanaNew Orleans ArenaStone Cold Steve Austin27[54][55][56]30-osobowy męski Royal Rumble match
15Royal Rumble (2002)
20 stycznia 2002		Atlanta, GeorgiaPhilips ArenaTriple H22[57][58][59]30-osobowy męski Royal Rumble match
16Royal Rumble (2003)
19 stycznia 2003		Boston, MassachusettsFleet CenterBrock Lesnar29[60][61]30-osobowy męski Royal Rumble match
17Royal Rumble (2004)
25 stycznia 2004		Filadelfia, PensylwaniaWachovia CenterChris Benoit1[62][63][64]30-osobowy męski Royal Rumble match
18Royal Rumble (2005)
30 stycznia 2005		Fresno, KaliforniaSave Mart CenterBatista28[65][66][67]30-osobowy męski Royal Rumble match
19Royal Rumble (2006)
29 stycznia 2006		Miami, FlorydaAmerican Airlines ArenaRey Mysterio2[68][69][70]Kurt Angle (c) vs. Mark Henry
Singles match o World Heavyweight Championship
20Royal Rumble (2007)
28 stycznia 2007		San Antonio, TeksasAT&T CenterThe Undertaker30[71][72][73]30-osobowy męski Royal Rumble match
21Royal Rumble (2008)
27 stycznia 2008		New York City, Nowy JorkMadison Square GardenJohn Cena30[74][75][76]30-osobowy męski Royal Rumble match
22Royal Rumble (2009)
25 stycznia 2009		Detroit, MichiganJoe Louis ArenaRandy Orton8[77][78]30-osobowy męski Royal Rumble match
23Royal Rumble (2010)
31 stycznia 2010		Atlanta, GeorgiaPhilips ArenaEdge29[79][80]30-osobowy męski Royal Rumble match
24Royal Rumble (2011)
30 stycznia 2011		Boston, MassachusettsTD GardenAlberto Del Rio38[81]40-osobowy męski Royal Rumble match
25Royal Rumble (2012)
29 stycznia 2012		St. Louis, MissouriScottrade CenterSheamus22[82][83][84]30-osobowy męski Royal Rumble match
26Royal Rumble (2013)
27 stycznia 2013		Phoenix, ArizonaUS Airways CenterJohn Cena19[85][86][87]CM Punk (c) vs. The Rock
Singles match o WWE Championship
27Royal Rumble (2014)
26 stycznia 2014		Pittsburgh, PensylwaniaConsol Energy CenterBatista28[88][89]30-osobowy męski Royal Rumble match
28Royal Rumble (2015)
25 stycznia 2015		Filadelfia, PensylwaniaWells Fargo CenterRoman Reigns19[90]30-osobowy męski Royal Rumble match
29Royal Rumble (2016)
24 stycznia 2016		Orlando, FlorydaAmway CenterTriple H30[91][92]30-osobowy męski Royal Rumble match o WWE World Heavyweight Championship
30Royal Rumble (2017)
29 stycznia 2017		San Antonio, TeksasAlamodomeRandy Orton23[93]30-osobowy męski Royal Rumble match
31Royal Rumble (2018)
28 stycznia 2018		Filadelfia, PensylwaniaWells Fargo CenterShinsuke Nakamura14[94][95]30-osobowy żeński Royal Rumble match
Asuka25[96][97]
32Greatest Royal Rumble
27 kwietnia 2018		Dżudda, Arabia SaudyjskaKing Abdullah International StadiumBraun Strowman41[98][99]50-osobowy męski Royal Rumble match
33Royal Rumble (2019)
27 stycznia 2019		Phoenix, ArizonaChase FieldSeth Rollins10[100]30-osobowy męski Royal Rumble match
Becky Lynch28[101]
34Royal Rumble (2020)
26 stycznia 2020		Houston, TeksasMinute Maid ParkDrew McIntyre16[102]30-osobowy męski Royal Rumble match
Charlotte Flair17[103]
35Royal Rumble (2021)
21 stycznia 2021		St. Petersburg, FlorydaTropicana FieldEdge1[104]30-osobowy męski Royal Rumble match
Bianca Belair3[105]
36Royal Rumble (2022)
29 stycznia 2022		St. Louis, MissouriThe Dome at America's CenterBrock Lesnar30[106]30-osobowy męski Royal Rumble match
Ronda Rousey28[107]
37Royal Rumble (2023)
28 stycznia 2023		San Antonio, TeksasAlamodome

Walki mistrzowskie zwycięzców męskiego Royal Rumble matchu

MistrzostwoWygranePrzegrane%
WWF Championship/WWE Championship/WWE World Heavyweight Championship108.556
World Heavyweight Championship52.714
WWE Universal Championship12.333
Łącznie1612.607
     – zwycięstwo w walce o tytuł
     – przegrana w walce o tytuł
ZwycięzcaGalaRokWalka o tytuł
1YokozunaWrestleMania IX1993Yokozuna pokonał Breta Harta o WWF Championship.
2Lex LugerWrestleMania X1994Luger przegrał z Yokozuną przez dyskwalifikację o WWF Championship.
2Bret HartWrestleMania X1994Hart pokonał Yokozunę o WWF Championship.
3Shawn MichaelsWrestleMania XI1995Michaels przegrał walkę z Dieselem o WWF Championship.
4Shawn MichaelsWrestleMania XII1996Michaels obronił miano pretendenta w walce z Owenem Hartem podczas gali In Your House 6. Pokonał Breta Harta w 60-minutowym Iron Man matchu (1:56 min. dodatkowego czasu) o WWF Championship.
5Stone Cold Steve AustinWrestleMania 131997Prezydent WWF Gorilla Monsoon zadeklarował, że Austin nie otrzyma szansy na walkę o tytuł z powodu wtargnięcia do ringu po eliminacji, czego sędziowie nie zauważyli. W lutym Shawn Michaels zwakował WWF Championship, co zmieniło plany w scenariuszu. Ostatecznie na WrestleManii o mistrzostwo zawalczyli Sycho Sid i The Undertaker.
6Stone Cold Steve AustinWrestleMania XIV1998Austin pokonał Shawna Michaelsa i zdobył WWF Championship.
7Mr. McMahonWrestleMania XV1999Dzień po gali Royal Rumble Mr. McMahon poinformował, iż rezygnuje z pojedynku z The Rockiem o WWF Championship. Komisarz Shawn Michaels podarował miano pretendenta ostatniej wyeliminowanej osobie, którą był Stone Cold Steve Austin. Austin pokonał McMahona w Steel Cage matchu na gali St. Valentine’s Day Massacre: In Your House i utrzymał miano pretendenta. Austin pokonał The Rocka w walce o WWF Championship.
8The RockWrestleMania 20002000Nagranie video pokazało, że stopa Rocka dotknęła podłogi przed wyeliminowaniem ostatniej osoby, Big Showa. Po próbach zdobycia praw do walki o tytuł, ostatecznie The Rock i Big Show zostali dodani do walki wieczoru wraz z Mickiem Foleyem w walce z Triple H’em. Triple H obronił WWF Championship w Fatal 4-Way Elimination matchu.
9Stone Cold Steve AustinWrestleMania X-Seven2001Austin pokonał The Rocka o WWF Championship w No Disqualification matchu.
10Triple HWrestleMania X82002Triple H utracił miano pretendenta na rzecz Kurta Angle’a po przegranej podczas gali No Way Out. Dzień później Triple H pokonał Angle’a i odzyskał szansę na walkę. Na WrestleManii Triple H pokonał Chrisa Jericho o Undisputed WWF Championship.
11Brock LesnarWrestleMania XIX2003Jako członek brandu SmackDown, Lesnar wybrał możliwość walki o WWE Championship. Na WrestleManii pokonał Kurta Angle’a.
12Chris BenoitWrestleMania XX2004Benoit wygrał Royal Rumble match jako członek brandu SmackDown, lecz wybrał walkę o World Heavyweight Championship. Benoit został przeniesiony do brandu Raw i na WrestleManii pokonał Triple H’a i Shawna Michaelsa w Triple Threat matchu.
13BatistaWrestleMania 212005Jako członek brandu Raw, Batista wybrał możliwość walki o World Heavyweight Championship. Na WrestleManii pokonał Triple H’a.
14Rey MysterioWrestleMania 222006Mysterio utracił miano pretendenta na rzecz Randy’ego Ortona po przegranej podczas gali No Way Out. Generalny Menadżer SmackDown Teddy Long dodał później Mysterio do walki o World Heavyweight Championship na WrestleManii. Na WrestleManii Mysterio pokonał Kurta Angle’a i Ortona.
15The UndertakerWrestleMania 232007Jako członek brandu SmackDown, The Undertaker wybrał możliwość walki o World Heavyweight Championship. Na WrestleManii pokonał Batistę.
16John CenaWrestleMania XXIV2008Jako członek brandu Raw, Cena wybrał możliwość walki o WWE Championship. Swoją szansę wykorzystał na gali No Way Out. Jego przeciwnik Randy Orton obronił mistrzostwo, dyskwalifikując siebie. Na WrestleManii odbył się Triple Threat match, w którym dodatkowo wziął udział Triple H. Orton obronił tytuł.
17Randy OrtonWrestleMania XXV2009Jako członek brandu Raw, Orton wybrał możliwość walki o WWE Championship. Na WrestleManii przegrał z Triple H’em.
18EdgeWrestleMania XXVI2010Jako członek brandu SmackDown, Edge wybrał możliwość walki o World Heavyweight Championship. Na WrestleManii przegrał z Chrisem Jericho.
19Alberto Del RioWrestleMania XXVII2011Jako członek brandu SmackDown, Del Rio wybrał możliwość walki o World Heavyweight Championship. Na WrestleManii przegrał z Edge’em.
20SheamusWrestleMania XXVIII2012Sheamus pokonał Daniela Bryana o World Heavyweight Championship.
21John CenaWrestleMania 29201325 lutego podczas odcinka tygodniówki Raw Cena obronił miano pretendenta, pokonując CM Punka. Na WrestleManii Cena pokonał The Rocka o WWE Championship.
22BatistaWrestleMania XXX2014Na początku gali Daniel Bryan pokonał Triple H’a, dzięki czemu dołączył do składu walki o WWE World Heavyweight Championship. Bryan pokonał Randy’ego Ortona i Batistę, zdobywając tytuł.
23Roman ReignsWrestleMania 312015Podczas gali Fastlane Reigns obronił miano pretendenta, pokonując Daniela Bryana. Podczas walki z Brockiem Lesnarem o WWE World Heavyweight Championship na WrestleManii, Rollins wykorzystał kontrakt Money in the Bank, dzięki czemu dołączył do składu walki. Rollins pokonał Lesnara i Reignsa o WWE World Heavyweight Championship.
24Randy OrtonWrestleMania 332017Jako członek brandu SmackDown, Orton wybrał możliwość walki o WWE Championship. Na WrestleManii pokonał Braya Wyatta.
25Shinsuke NakamuraWrestleMania 342018Jako członek brandu SmackDown, Nakamura wybrał możliwość walki o WWE Championship. Na WrestleManii przegrał z AJ Stylesem.
26Seth RollinsWrestleMania 352019Jako członek brandu Raw, wybrał możliwość walki o Universal Championship. Na WrestleManii pokonał Brocka Lesnara.
27Drew McIntyreWrestleMania 362020Jako członek brandu Raw, wybrał możliwość walki o WWE Championship. Na WrestleManii pokonał Brocka Lesnara.
28EdgeWrestleMania 372021Edge wygrał Royal Rumble match, jako wolny agent i wybrał możliwość walki o Universal Championship, który jest tytułem brandu SmackDown. Na WrestleManii przegrał z Romanem Reignsem w Triple Threat matchu, w którym dodatkowo wziął udział Daniel Bryan.
29Brock LesnarWrestleMania 382022Lesnar wygrał Royal Rumble match, jako wolny agent i wybrał możliwość walki o Universal Championship, który jest tytułem brandu SmackDown. Na Elimination Chamber, Lesnar zdobył WWE Championship w Elimination Chamber matchu. Później ogłoszono że walka pomiędzy Lesnarem a Romanem Reignsem na WrestleManii będzie walką o WWE Championship i Universal Championship. Na WrestleManii, Reigns pokonał Lesnara zdobywając oba tytuły.

Walki mistrzowskie zwyciężczyń żeńskiego Royal Rumble matchu

MistrzostwoWygranePrzegrane%
WWE Raw Women’s Championship101.000
WWE SmackDown Women’s Championship12.333
NXT Women’s Championship101.000
Łącznie32.600
ZwyciężczyniGalaRokWalka o tytuł
1AsukaWrestleMania 342018Asuka wygrała Royal Rumble match jako członkini brandu Raw, lecz wybrała walkę o SmackDown Women’s Championship. Asuka została przeniesiona do brandu SmackDown. Na WrestleManii przegrała z Charlotte Flair, kończąc passę zwycięstw Asuki po 914 dniach.
2Becky LynchWrestleMania 352019Becky Lynch wygrała Royal Rumble match, jako członkini brandu SmackDown, jednak wybrała walkę o Raw Women’s Championship, z ówczesną mistrzynią Rondą Rousey. Lynch następnie została zawieszona na 60 dni, przez atak na zarząd i jej kontuzję nogi. Jej miejsce w walce miałaby wtedy zastąpić Charlotte Flair, również członkini brandu SmackDown. Jednak dostała szansę na powrót, jeśli pokonałaby Flair na gali Fastlane. Lynch pokonała Charlotte przez dyskwalifikacje, po tym jak Rousey ją zaatakowała. Walka stała się wtedy Triple Threat matchem o mistrzostwo, z udziałem trzech pań.
Dwa tygodnie przed galą, Flair zdobyła SmackDown Women’s Championship, czyniąc walkę Triple Threat matchem o oba mistrzostwa. Walka na WrestleManii, była pierwszą w historii walką kobiet, w głównym wydarzeniu WrestleManii. Na WrestleManii Becky Lynch kontrowersyjnie wygrała walkę (przypięła Rondę, której barki nie były położnone podczas liczenia), zdobywając oba mistrzostwa. Był to pierwszy przypadek, kiedy zywcięzca wygrał dwa tytuły.
3Charlotte FlairWrestleMania 362020Charlotte Flair wygrała Royal Rumble match, jako członkini brandu Raw, lecz wybrała walkę o NXT Women’s Championship. Był to pierwszy i jak na razie jedyny przypadek, kiedy zwycięzca wybrał mistrzostwo NXT. Na WrestleManii Flair pokonała Rheę Ripley, co było także pierwszym razem kiedy tytuł NXT był broniony na WrestleManii.
4Bianca BelairWrestleMania 372021Jako członkini brandu SmackDown, Belair wybrała możliwość walki o SmackDown Women’s Championship. Na WrestleManii pokonała Sashę Banks.
5Ronda RouseyWrestleMania 382022Rousey wygrała Royal Rumble match, jako wolna agentka i wybrała możliwość walki o SmackDown Women’s Championship. Na WrestleManii przegrała z Charlotte Flair.

Rekordy Royal Rumble

Mężczyźni

Najwięcej wygranych

WrestlerLiczba wygranychLata
Steve Austin31997, 1998, 2001
Hulk Hogan21990, 1991
Shawn Michaels1995, 1996
John Cena2008, 2013
Batista2005, 2014
Triple H2002, 2016
Randy Orton2009, 2017
Edge2010, 2021
Brock Lesnar2003, 2022

Najdłuższy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble matchu

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy spędzili łącznie więcej niż pięćdziesiąt minut. Pogrubienie oznacza zwycięzcę tegorocznej walki. Stan na 2022.

NrWrestlerCzasRok
1Daniel Bryan1:16:052018 (GRR)
2Rey Mysterio1:02:122006[108]
3Chris Benoit1:01:302004[108]
4Bob Backlund1:01:101993[108]
5Triple H1:00:162006
6Chris Jericho1:00:132017
7Ric Flair1:00:021992[108]
8Roman Reigns59:482016
9Edge58:302021
Randy Orton58:302021
11Finn Bálor57:382018
12Mr. McMahon56:381999
Stone Cold Steve Austin56:381999
14Kane53:462001
15Rick Martel52:171991[108]
16The Rock51:321998
17Chris Jericho50:472016
18Triple H50:002009

Najdłuższy spędzony czas we wszystkich Royal Rumble matchach

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy spędzili łącznie więcej niż trzy godziny. Stan na 2022.

NrWrestlerCzas
1Randy Orton4:34:08
2Rey Mysterio4:14:45
3Triple H4:00:50
4Shawn Michaels3:47:32[109]
5Edge3:31:51
6Isaac Yankem D.D.S/Fake Diesel/Kane3:19:40
7Dolph Ziggler3:08:40
8Cody Rhodes/Stardust3:06:45

Najkrótszy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble matchu

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy spędzili dziesięć lub mniej sekund w pojedynczej walce. Stan na 2022.

NrWrestlerCzasRok
1Santino Marella0:00:012009[108]
2The Warlord0:00:021989[108]
Sheamus0:00:02*2018
No Way Jose0:00:022019
5Mo0:00:031995[108]
Owen Hart0:00:031995[108]
Mike Kanellis0:00:032018 (GRR)
Xavier Woods0:00:032019
9Bushwhacker Luke0:00:041991
Jerry Lawler0:00:041997
Titus O’Neil0:00:042015
12The Godfather0:00:052013[108]
Titus O’Neil0:00:052019
14Gillberg0:00:071999
The Miz0:00:072007
Montel Vontavious Porter0:00:072010
17Adam Rose0:00:082015
Erick Rowan0:00:082020
19John Morrison0:00:092020
20Tazz0:00:102001

(*) – oficjalne źródła WWE błędnie wskazują czas dwudziestu sekund.

Niewyeliminowani wrestlerzy

W kilku przypadkach wrestlerzy brali udział w Royal Rumble matchu, lecz nie zostali wyeliminowani przez górną linę lub nie dotarli wcale do ringu. Ich czas spędzony w ringu wynosi zero sekund.

  1. W 1991 Randy Savage miał nr 18, lecz się nie pojawił;
  2. W 1994 Bastion Booger miał nr 25, lecz się nie pojawił;
  3. W 1998 Skull miał nr 22, lecz się nie pojawił;
  4. W 2004 Spike Dudley miał nr 13 i pojawił się, lecz przed dotarciem do ringu zaatakował go Kane;
  5. W 2005 Scotty 2 Hotty miał nr 15 i pojawił się, lecz przed dotarciem do ringu zaatakował go Muhammad Hassan;
  6. W 2015 Curtis Axel miał nr 6 i pojawił się, lecz przed dotarciem do ringu zaatakował go Erick Rowan;
  7. W 2019 R-Truth miał nr 30 i pojawił się, lecz przed dotarciem do ringu zaatakowała go Nia Jax.

Największa liczba eliminacji w pojedynczym Royal Rumble matchu

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy wyeliminowali minimum siedem osób. Stan na 2022:

NrWrestlerLiczba eliminacjiRok
1Braun Strowman132018 (GRR)
Brock Lesnar132020
3Roman Reigns122014[110]
4Kane112001[108][111]
5Hulk Hogan101989[108][112]
Stone Cold Steve Austin101997[108][113]
7Shawn Michaels81995, 1996
Stone Cold Steve Austin81999
9Hulk Hogan71991
Yokozuna71993
Diesel71994
Steve Austin71998, 2002
Rikishi72000
The Undertaker72002
The Great Khali72007
CM Punk72011
John Cena72011
Braun Strowman72017

Największa liczba eliminacji we wszystkich Royal Rumble matchach

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy znajdują się w najlepszej dziesiątce. Stan na 2022:

NrWrestlerLiczba eliminacjiLiczba udziałów w Royal Rumble
1Isaac Yankem/New Diesel/Kane4620[108][114][115]
2The Undertaker4011
3Shawn Michaels3912[116][117]
4The Ringmaster/Stone Cold Steve Austin366[108]
5Braun Strowman336
6Triple H329
Big Show3212
Roman Reigns326
9Brock Lesnar295
Randy Orton2914

Największa liczba udziałów w Royal Rumble matchach

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy pojawili się minimum dziesięć razy. Stan na 2022:

NrWrestlerLiczbaPierwsze wystąpienieOstatnie wystąpienie
1Isaac Yankem/Fake Diesel/Kane2019962021
2Dolph Ziggler1520092022
3Kofi Kingston1420092022
3Goldust1319972018 (GRR)
Randy Orton20042022
Rey Mysterio20032021
The Miz20072021
8Shawn Michaels1219892010
Big Show20002017
11The Undertaker1119912017
Chris Jericho20002018 (GRR)
Shelton Benjamin20032020
14Fatu/The Sultan/Rikishi1019932004
Mark Henry19982018 (GRR)

Występy kobiet w męskim Royal Rumble matchu

WrestlerkaLiczba wystąpień
Chyna2 (1999, 2000)[49][52]
Beth Phoenix1 (2010)[80]
Kharma1 (2012)
Nia Jax1 (2019)

Kobiety

Najdłuższy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble matchu

Wypisanych jest dziesięć wrestlerek, które spędziły najwięcej czasu w pojedynczym Royal Rumble matchu. Pogrubienie oznacza zwyciężczynię tegorocznej walki. Stan na 2022.

NrWrestlerkaCzasRok
1Bianca Belair56:522021
2Natalya56:012019
3Sasha Banks54:462018
4Ember Moon52:232019
5Charlotte Flair50:01
6Naomi47:432021
7Bianca Belair47:302022
8Shayna Baszler41:472021
9Rhea Ripley39:06
10Liv Morgan37:202022

Najkrótszy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble matchu

Wypisanych jest dziesięć wrestlerek, które spędziły najmniej czasu w pojedynczym Royal Rumble matchu. Stan na 2022.

NrWrestlerkaCzasRok
1Liv Morgan00:082019
2Chelsea Green00:122020
3Mighty Molly00:202022
4Ivory00:25
5Sarah Logan00:282020
6Tamina00:39
7Sarah Logan00:432022
8Liv Morgan00:442020
9Carmella00:452021
10Carmella00:502022

Najdłuższy spędzony czas we wszystkich Royal Rumble matchach

Wypisanych jest dziesięć wrestlerek, które spędziły najwięcej czasu we wszystkich Royal Rumble matchach. Stan na 2022.

NrWrestlerkaCzas
1Charlotte Flair2:22:30
2Bianca Belair2:17:12
3Natalya2:14:35
4Naomi1:25:15
5Rhea Ripley1:08:00
6Sasha Banks1:04:30
7Ember Moon1:00:26
8Shayna Baszler51:44
9Liv Morgan50:01
10Lacey Evans48:40

Największa liczba eliminacji w pojedynczym Royal Rumble matchu

Wypisane są tylko wrestlerki, które wyeliminowały minimum trzy osoby. Stan na 2022:

WrestlerkaLiczba eliminacjiRok
Bianca Belair82020
Shayna Baszler
Rhea Ripley72021
Shayna Baszler6
Charlotte Flair2022
Michelle McCool52018
Charlotte Flair2019
Ronda Rousey2022
Charlotte Flair42020
Bianca Belair2021
Nia Jax2018, 2021
Nikki Bella32018
Sasha Banks
Asuka
Natalya
Trish Stratus
Bayley2019
Ruby Riott
Rhea Ripley
Nia Jax
Alexa Bliss2020
Rhea Ripley2022
Brie Bella

Dodatkowe Royal Rumble matche

Poniżej znajduje się lista innych gal, podczas których zorganizowano Royal Rumble match, a nie należą do cyklu gal.

GalaDataLokalizacjaArenaZwycięzcaOdn.Notka
1House show4 października 1987St. Louis, MissouriSt. Louis ArenaOne Man Gang[118][119]12-osobowy Royal Rumble match
2House show16 marca 1988Hartford, ConnecticutHartford Civic CenterRick Rude[120][121]20-osobowy Royal Rumble match
3House show17 stycznia 1994Nowy JorkMadison Square GardenOwen Hart[122]30-osobowy Royal Rumble
4House show9 maja 1994Osaka, JaponiaCastle HallThe Undertaker[122]18-osobowy Royal Rumble
5Raw15 czerwca 1998San Antonio, TeksasFreeman ColiseumKane i Mankind[122]10-drużynowy Royal Rumble
6Raw11 stycznia 1999Houston, TeksasCompaq CenterChyna[122]10-osobowy „Corporate Rumble” o uzyskanie 30. numerka wejściowego w 1999 Royal Rumble matchu
7SmackDown!29 stycznia 2004WaszyngtonMCI CenterEddie Guerrero[123]15-osobowy „SmackDown! Royal Rumble match”
8Raw14 stycznia 2008Mobile, AlabamaAlabama Civic CenterHornswoggle[124]Mini Royal Rumble; wszyscy uczestnicy byli karłami, prócz The Great Khaliego
9Raw31 stycznia 2011Providence, Rhode IslandDunkin’ Donuts CenterJerry Lawler[125]7-osobowy „Raw Royal Rumble match”

Wydania video

W marcu 2007, WWE wydało kompletny DVD set box nazwany Royal Rumble: The Complete Anthology, który zawierał każdą galę Royal Rumble (do edycji z 2007 roku)[126].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Specialty Matches: Royal Rumble. WWE. [dostęp 2007-12-03].
  2. ↑ a b Jon Waldman: Statistical survival – breaking down the Royal Rumble. SLAM! Wrestling, 2005-02-02. [dostęp 2007-12-09].
  3. ↑ a b Dale Plummer and Nick Tylwalk: Mysterio claims Rumble; Cena reigns again. SLAM! Wrestling, 2006-01-30. [dostęp 2007-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-19)].
  4. ↑ Ric Flair. Ric Flair: To Be the Man (p.161).
  5. ↑ Royal Rumble results. ProWrestlingHistory.com. [dostęp 2007-12-05].
  6. ↑ Brian Shields. Main Event: WWE in the Raging 80s (p.166).
  7. ↑ Dale Plummer and Nick Tylwalk: Old guard dominates Rumble. SLAM! Wrestling, 2007-01-29. [dostęp 2007-12-09].
  8. ↑ Cory Clayton: How do I get WWE HD on my HDTV. WWE. [dostęp 2008-01-20].
  9. ↑ Specialty Matches: Battle Royal. WWE. [dostęp 2007-12-03].
  10. ↑ Hall of Fame: Pat Patterson. WWE. [dostęp 2007-12-03].
  11. ↑ Mike McAvennie: Foley’s Hat-trick. WWE, January 20, 2007. [dostęp 2008-11-21].
  12. ↑ Seven title bouts, 50-Man Greatest Royal Rumble Match announced for Greatest Royal Rumble. WWE. [dostęp 2018-03-19].
  13. ↑ Kurt Angle announces official rules for women’s Royal Rumble match. [w:] Cageside Seats [on-line]. [dostęp 2018-01-02].
  14. ↑ WWE.com Staff: Men’s and Women’s Royal Rumble Match rules revealed. [w:] WWE.com [on-line]. January 1, 2018. [dostęp 2018-01-02].
  15. ↑ Royal Rumble 1995: Main Event. WWE. [dostęp 2007-12-05].
  16. ↑ Royal Rumble 1999: Main Event. WWE. [dostęp 2007-12-30].
  17. ↑ Royal Rumble 1994: Main Event. WWE. [dostęp 2007-12-05].
  18. ↑ Royal Rumble 2005: Main Event. WWE. [dostęp 2007-12-05].
  19. ↑ a b Eric Cohen: The Fate of the Royal Rumble Winner. About.com, 2007-04-25. [dostęp 2007-12-09].
  20. ↑ Jason Powell: 12/18 Powell’s WWE Raw Live TV Review: Brock Lesnar and Paul Heyman return, Cedric Alexander vs. Drew Gulak for a WWE Cruiserweight Title shot, the build to the Royal Rumble. [w:] Pro Wrestling Dot Net [on-line]. [dostęp 2017-12-18].
  21. ↑ John Powell: Benoit wins the ‘Rumble’. SLAM! Wrestling, 2004-01-26. [dostęp 2007-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-19)].
  22. ↑ Brett Hoffman: Tickets punched for WrestleMania. WWE, 2007-02-05. [dostęp 2007-12-05].
  23. ↑ Royal Rumble 1992: Main Event. WWE. [dostęp 2007-12-05].
  24. ↑ Randy Orton vs. John Cena (WWE Championship match): A battle for redemption with 'Mania implications. WWE, 2008-01-28. [dostęp 2008-01-28].
  25. ↑ Royal Rumble 1988 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  26. ↑ Royal Rumble 1988 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  27. ↑ Royal Rumble 1989 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  28. ↑ Royal Rumble 1989 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  29. ↑ Royal Rumble 1990 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  30. ↑ Royal Rumble 1990 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  31. ↑ Royal Rumble 1991 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  32. ↑ Royal Rumble 1991 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  33. ↑ Royal Rumble 1992 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  34. ↑ Royal Rumble 1992 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  35. ↑ Royal Rumble 1993 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  36. ↑ Royal Rumble 1993 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  37. ↑ Royal Rumble 1994 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  38. ↑ Royal Rumble 1994 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  39. ↑ Royal Rumble 1995 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  40. ↑ Royal Rumble 1995 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  41. ↑ Royal Rumble 1996 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  42. ↑ Royal Rumble 1996 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  43. ↑ Royal Rumble 1997 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  44. ↑ Royal Rumble 1997 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  45. ↑ Royal Rumble 1998 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  46. ↑ Royal Rumble 1998 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  47. ↑ John Powell: Austin wins predictable Rumble. SLAM! Sports, 1998-01-19. [dostęp 2009-07-10].
  48. ↑ Royal Rumble 1999 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  49. ↑ a b Royal Rumble 1999 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  50. ↑ Chris Gramlich: Morrison wins Rumble, Rock champ again. SLAM! Sports, 1998-01-25. [dostęp 2009-07-10].
  51. ↑ Royal Rumble 2000 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  52. ↑ a b Royal Rumble 2000 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  53. ↑ John Powell: Rocky wins the Rumble, A bloody Triple H defeats Cactus Jack. SLAM! Sports, 1998-01-24. [dostęp 2009-07-10].
  54. ↑ Royal Rumble 2001 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  55. ↑ Royal Rumble 2001 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  56. ↑ John Powell: Surprises dominate Rumble 2001. SLAM! Sports, 1998-01-22. [dostęp 2009-07-10].
  57. ↑ Royal Rumble 2002 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  58. ↑ Royal Rumble 2002 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  59. ↑ John Powell: Rumble 2002 stumbles, Triple H wins WrestleMania spot. SLAM! Sports, 1998-01-21. [dostęp 2009-07-10].
  60. ↑ Royal Rumble 2003 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  61. ↑ Royal Rumble 2003 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  62. ↑ Royal Rumble 2004 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  63. ↑ Royal Rumble 2004 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  64. ↑ John Powell: Benoit wins the ‘Rumble’. SLAM! Sports, 1998-01-26. [dostęp 2009-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-19)].
  65. ↑ Royal Rumble 2005 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  66. ↑ Royal Rumble 2005 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  67. ↑ Dale Plummer: Batista claims the Rumble. SLAM! Sports, 1998-01-31. [dostęp 2009-07-10].
  68. ↑ Royal Rumble 2006 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  69. ↑ Royal Rumble 2006 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  70. ↑ Dale Plummer: Mysterio claims Rumble; Cena reigns again. SLAM! Sports, 1998-01-30. [dostęp 2009-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-19)].
  71. ↑ Royal Rumble 2007 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  72. ↑ Royal Rumble 2007 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  73. ↑ Dale Plummer: Old guard dominates Rumble. SLAM! Sports, 1998-01-28. [dostęp 2009-07-10].
  74. ↑ Royal Rumble 2008 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  75. ↑ Royal Rumble 2008 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  76. ↑ Dale Plummer: Cena wins Rumble in surprise return. SLAM! Sports, 1998-01-28. [dostęp 2009-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-18)].
  77. ↑ Royal Rumble 2009 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  78. ↑ Royal Rumble 2009 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  79. ↑ Royal Rumble 2010 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  80. ↑ a b Royal Rumble 2010 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  81. ↑ Steve Gerweck: Upcoming dates for WWE PPV events in 2011. WrestleView, 2010-07-27. [dostęp 2010-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-24)].
  82. ↑ WWE presents Royal Rumble, 01-29-2012. WWE, 2011-12-11. [dostęp 2011-12-11].
  83. ↑ Ryan Murphy: Sheamus won the 30-Man Royal Rumble Match. WWE, 2012-01-29. [dostęp 2013-09-29].
  84. ↑ Kevin Powers: WWE Champion CM Punk def. Dolph Ziggler (Special Guest Referee John Laurinaitis). WWE, 2012-01-29. [dostęp 2013-09-29].
  85. ↑ Royal Rumble 2013 results. WWE, 2013-01-28. [dostęp 2013-09-29].
  86. ↑ Alex Giannini, Zach Linder: John Cena won the 30-Man Royal Rumble Match. WWE, 2013-01-27. [dostęp 2013-09-29].
  87. ↑ John Clapp: The Rock def. WWE Champion CM Punk. WWE, 2013-01-27. [dostęp 2013-09-29].
  88. ↑ Ryan Murphy, Zach Linder: Batista won the 30-Man Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2014-01-27].
  89. ↑ Royal Rumble 2014 results. [dostęp 2014-11-10].
  90. ↑ Adam Martin: WWE Royal Rumble PPV Results – 1/25/15 (30 Man Rumble). WrestleView. [dostęp 2015-01-26].
  91. ↑ Marc Middleton: WWE Reveals Details On The 2016 Royal Rumble And Fastlane Pay-Per-Views. [dostęp 2015-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-22)].
  92. ↑ Ryan Murphy: Triple H won the 2016 Royal Rumble Match for the WWE World Heavyweight Championship. WWE. [dostęp 2016-01-25].
  93. ↑ Royal Rumble returns to Alamodome for the first time in 20 years. WWE. [dostęp 2016-09-30].
  94. ↑ Philadelphia to host 30th anniversary of WWE Royal Rumble in 2018. WWE. [dostęp 2017-01-26].
  95. ↑ Anthony Benigno: Shinsuke Nakamura won the 2018 Men’s Royal Rumble Match. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2018-01-28].
  96. ↑ WWE.com Staff: The historic first-ever Women’s Royal Rumble Match announced for Jan. 28. [w:] WWE.com [on-line]. December 18, 2017. [dostęp 2017-12-19].
  97. ↑ Anthony Benigno: Asuka won the first-ever Women’s Royal Rumble Match; Ronda Rousey debuted. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2018-01-28].
  98. ↑ Saudi Arabia to host the Greatest Royal Rumble this April. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2018-03-05].
  99. ↑ WWE Greatest Royal Rumble to be shown live on Sky Sports Box Office. [w:] Sky Sports [on-line]. March 22, 2018. [dostęp 2018-03-22].
  100. ↑ Anthony Benigno: Seth Rollins won the 30-Man Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
  101. ↑ Anthony Benigno: Becky Lynch won the 30-Woman Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
  102. ↑ McIntyre once again becomes The Chosen One with Rumble victory. WWE. [dostęp 2021-02-08]. (ang.).
  103. ↑ Charlotte bests Baszler to win Women’s Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2021-02-08]. (ang.).
  104. ↑ Edge won the 2021 Royal Rumble Match. [dostęp 2021-01-31]. (ang.).
  105. ↑ Bianca Belair won the 2021 Royal Rumble Match. [dostęp 2021-01-31]. (ang.).
  106. ↑ Brock Lesnar wins the 30-Man Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2022-01-29]. (ang.).
  107. ↑ Ronda Rousey wins the Women’s Royal Rumble. [dostęp 2022-01-29]. (ang.).
  108. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Royal Rumble Statistics and Facts. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 9, 2016)].
  109. ↑ Royal Rumble Statistics and Facts. Smark Out Moment.
  110. ↑ Ryan Murphy, Zach Linder: Full list of Royal Rumble Match participants and eliminations. WWE. [dostęp 2014-01-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 marca 2014)].
  111. ↑ Royal Rumble 2001. WWE. [dostęp 2010-02-10].
  112. ↑ Royal Rumble 1989. WWE. [dostęp 2010-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)].
  113. ↑ Royal Rumble 1997. WWE. [dostęp 2010-02-10].
  114. ↑ Royal Rumble 2011. www.mondaynightwarriors.com. [dostęp 2010-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)].
  115. ↑ The 30 Best Rumbers ever #1 Shawn Michaels. WWE. [dostęp 2015-06-09].
  116. ↑ Waldman, Jon: The Royal Rumble stat pack. SLAM! Wrestling, 2010-01-30. [dostęp 2010-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-24)].
  117. ↑ The 30 best Rumblers ever – Page 27. WWE. [dostęp 2015-06-09].
  118. ↑ http://www.thehistoryofwwe.com/87.htm.
  119. ↑ Denny Burkholder: The Lost Royal Rumble and how a signature WWE event survived despite early failure. cbssports.com, January 26, 2017. [dostęp 2018-01-23].
  120. ↑ http://www.thehistoryofwwe.com/88.htm.
  121. ↑ Tony Cameron: The Forgotten Royal Rumbles. wwfoldschool.com, January 24, 2016. [dostęp 2018-01-23].
  122. ↑ a b c d Graham Cawthon: the History of Professional Wrestling Vol 2: WWF 1990–1999. CreateSpace Independent Publishing Platform, 2013.
  123. ↑ Graham Cawthon: WWE Smackdown 2004. The History of WWE. [dostęp 2015-06-09].
  124. ↑ Graham Cawthon: WWE Raw 2008. The History of WWE. [dostęp 2015-06-09].
  125. ↑ Graham Cawthon: WWE Raw 2011. The History of WWE. [dostęp 2015-06-09].
  126. ↑ Royal Rumble 2015. Royal Rumble. [dostęp 2015-01-18].

Linki zewnętrzne

Gale pay-per-view i WWE Network federacji WWE
Obecne
Dawne
Zwycięzcy Royal Rumble
Męski Royal Rumble
Żeński Royal Rumble

Media użyte na tej stronie

Royal Rumble match.jpg
Autor: Bryan Horowitz, Licencja: CC BY-SA 2.0
The Royal Rumble 2010 match