Rozchodnik biały

Rozchodnik biały

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	Saxifraganae
Rząd	skalnicowce
Rodzina	gruboszowate
Rodzaj	rozchodnik
Gatunek	rozchodnik biały
Nazwa systematyczna
Sedum album L. Sp. pl. 1:432. 1753[3]

Darń utworzona przez młode pędy

Kwiat

Rozchodnik biały (Sedum album L.) – gatunek rośliny należący do rodziny gruboszowatych. Naturalnym obszarem jego występowania jest północna Afryka, południowa, środkowa i zachodnia Europa oraz zachodnia Azja^[4]. W Europie występuje w stanie dzikim i zdziczałym. W Polsce został introdukowany przez ogrodników w drugiej połowie XIX w. Obecnie występuje niezbyt licznie w Sudetach i Karpatach oraz na pogórzu, gdzie rozprzestrzenił się jako uciekinier z upraw. Status gatunku we florze Polski: kenofit. Nie stanowi zagrożenia dla gatunków rodzimej flory^[5]. Jest pospolicie uprawiany jako roślina ozdobna.

Morfologia

Pokrój

Roślina wieloletnia, zimująca w gruncie tworząca luźne darnie wysokości 10–15 cm. Oprócz pędów kwiatowych w darni występują liczne pędy płonne.

Łodyga

Płożące pędy tworzą luźną zimozieloną darń. Pędy kwiatostanowe często są zaczerwienione, osiągają wysokość 15 cm.

Liście

Liście ciemnozielone długości 4–12 mm, okrągłe, mięsiste w przekroju są nagie, tępe, wąsko-lancetowate lub jajowate, naprzemianległe.

Kwiaty

Białe lub jasnoróżowe, drobne, gwiazdkowe na krótkich szypułkach zebrane są w gęste, rozgałęzione baldachogrona. Działki kielicha 2-4 razy krótsze od płatków korony i tępo zakończone. Pręciki z purpurowobrunatnymi pylnikami na białych nitkach. Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Owoce

Wielonasienne, wydłużone i wzniesione torebki na szyjkach ok. dwukrotnie krótszych od torebki.

Biologia i ekologia

Bylina, chamefit. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Jest sukulentem. Rośnie na podłożu suchym, nasłonecznionym o dużej przepuszczalności wody, dlatego ze względu na niedobory wody przystosował się do trudnych warunków, gromadząc zapasy wody w liściach i łodygach. Roślina mało wymagająca, rosnąca na każdej glebie i w każdym miejscu chętnie z zawartością wapnia – roślina wapieniolubna. Lubi miejsca nasłonecznione o dużej przepuszczalności wody. W stanie dzikim rozmnaża się przez kłącza oraz wysiew nasion.

Zastosowanie

• Roślina uprawna: nadaje się do ogrodów skalnych i naturalistycznych oraz jako roślina okrywowa do zadarniania mniejszych powierzchni. Tworzy bardzo ładne, jasnozielone kępy szczelnie zakrywające podłoże. Rozmnaża się z sadzonek, Nie ma wymagań co do gleby, wytrzymuje dobrze suszę i jest całkowicie mrozoodporny. Najlepiej rośnie na słonecznym stanowisku. Rozmnaża się go poprzez sadzonki wiosną i latem^[6].
• Roślina lecznicza: sok wyciśnięty z liści wykorzystywany był w medycynie ludowej przy opuchliznach, chorobach wrzodowych, rakowych i krwotokach. Okłady z pogniecionych liści stosowane były do uśmierzania bólu.
• Sztuka kulinarna: młode, soczyste liście w kuchni ludowej stosowano jako dodatek do sałatek.

Przypisy