Rubiksantyna
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||
Wzór sumaryczny | C40H56O | ||||||||||||||||
Masa molowa | 552,85 g/mol | ||||||||||||||||
Wygląd | ciemnoczerwone lub pomarańczowoczerwone kryształy[1] | ||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||
Numer CAS | 3763-55-1 | ||||||||||||||||
PubChem | 5281252 | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
Rubiksantyna (E161d) – organiczny związek chemiczny z grupy ksantofili (podgrupa karotenoidów). Naturalny, żółtopomarańczowy lub pomarańczowoczerwony barwnik spożywczy. Do celów produkcyjnych uzyskuje się go z płatków roślin z rodziny różówatych[2]. Chociaż początkowo sądzono, że barwnik jest specyficzny dla rodzaju Rosa to kolejne badania wykazały jego obecność także u innych roślin[3]. Poza płatkami kwiatów, rubiksantyna może występować także w owocach, co potwierdzono u goździkowca jednokwiatowego, którego owoce są spożywane w Ameryce Łacińskiej[4]. Barwnik wykryto również u bakterii Staphylococcus aureus[5].
Dopuszczalne dzienne spożycie wynosi 5 mg/kg masy ciała[2].
Przypisy
- ↑ a b c CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 3-94, ISBN 978-1-4987-5429-3 .
- ↑ a b c E161d: Rubiksantyna, Food-Info [dostęp 2011-01-09] .
- ↑ L.R.G. Valadon , Rosemary S. Mummery , Taxonomic Significance of Carotenoids, „Nature”, 217 (5133), 1968, s. 1066, DOI: 10.1038/2171066a0 (ang.).c?
- ↑ D.B. Rodriguez-Amaya , Latin American food sources of carotenoids, „Archivos Latinoamericanos de Nutrición”, 49 (3 Suppl 1), 1999, 74S–84S, PMID: 10971848 (ang.).c?
- ↑ Ray K. Hammond , David C. White , Carotenoid formation by Staphylococcus aureus, „Journal of Bacteriology”, 103 (1), 1970, s. 191–198, PMID: 5423369, PMCID: PMC248056 (ang.).c?
|
|
Media użyte na tej stronie
chemical structure of rubixanthin