Ruch Światło-Życie

Witraż z symbolem ΦΩΣ – ΖΩΗ (Światło-Życie) – znajdujący się w kaplicy Chrystusa Sługi na Kopiej Górce (Centrum Ruchu Światło-Życie) w Krościenku nad Dunajcem

Ruch Światło-Życie – jeden z ruchów odnowy Kościoła rzymskokatolickiego. Ruch ten powstał w Polsce, a jego założycielem był ksiądz Franciszek Blachnicki, uznany przez Kościół za Czcigodnego Sługę Bożego.

Ruch gromadzi ludzi różnego wieku i stanu: młodzież, dzieci, studentów, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w części rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół (nazywany także Oazą Rodzin). Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło-Życie stara się formować dojrzałych i świadomych chrześcijan oraz służyć ożywianiu lokalnych wspólnot Kościoła – parafii, dekanatów, diecezji.

Znakiem Ruchu Światło-Życie jest symbol i słowa ΦΩΣ ΖΩΗ (czyt. fos-zoe) – greckie słowa „światło” i „życie”, krzyżujące się na literze „omega”, która tutaj jest symbolem Ducha Świętego (jako tego, który jest wszystkim) i ułożone w kształt krzyża. Popularna nazwa tego symbolu to foska.

Historia ruchu

Początki historii Ruchu sięgają pierwszej „oazy”, czyli wyjazdu rekolekcyjnego o charakterze przeżyciowym, która odbyła się w 1954 z udziałem ministrantów. Przed 1976 Ruch był znany pod nazwą „Ruch oazowy”, „Ruch Żywego Kościoła”, „Ruch Niepokalanej”. Twórcą oazy, założycielem Ruchu i pierwszym moderatorem krajowym był ks. Franciszek Blachnicki, zmarły w 1987. Drugim, po ks. Blachnickim moderatorem Ruchu Światło-Życie był ksiądz Wojciech Danielski, zmarły w 1985.

Ruch zaczął później działać także poza Polską: w Bułgarii, Brazylii, na Słowacji, Litwie, w Czechach, Niemczech, Austrii, na Białorusi, Ukrainie (skąd coraz liczniej młodzież przybywa na wakacyjne oazy do Polski) i na Łotwie, a od 2006 również w Irlandii i Wielkiej Brytanii, a później także w Stanach Zjednoczonych, Chinach i Kanadzie.

Współcześnie działa w ponad 30 krajach, co czyni go ruchem międzynarodowym.

Ruch Światło-Życie przyznaje nagrodę „Prawda-Krzyż-Wyzwolenie”^[1].

Charakterystyka ruchu

Cel Ruchu Światło-Życie jest osiągany poprzez realizację programu formacyjnego. Każdy uczestnik ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego osobistego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie „uczniów Jezusa” (deuterokatechumenat), a następnie we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną służbę (diakonię) w „Kościele i świecie”. Jest ona związana z posługą na rzecz Kościoła i ruchu. Ewangelizacja – katechumenat – diakonia, to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu Światło-Życie dla każdego człowieka.

Nieodłącznie z tym ruchem wiąże się Krucjata Wyzwolenia Człowieka, polegająca na: powstrzymaniu się od spożywania napojów alkoholowych, nieczęstowania alkoholem, niewydawania pieniędzy na alkohol, powstrzymywaniu się i przeciwdziałaniu wszystkiemu, co prowadzi do zniewolenia człowieka, a także na modlitwie za osoby uzależnione. Wszystko to należy rozumieć jako sposób walki z problemem alkoholowym w Polsce.

Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to:

• metoda „światło-życie”, przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego, polegająca na tym, że szuka się światła w Słowie Bożym, by wprowadzić je w swoje życie;
• oaza rekolekcyjna i mała grupa formacyjna.

Specyfiką metody Ruchu Światło-Życie jest realizacja zasady „życie z życia” (tylko osoba, która sama żyje dojrzałą wiarą, może ją przekazywać innym) i zasady organicznego wzrostu.

Struktura ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła: małe grupy, do których należą uczestnicy ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność, spotykając się na Dniach Wspólnoty.

W ramach struktury można podzielić Ruch także na kilka gałęzi:

• Domowy Kościół (małżeńska gałąź Ruchu),
• wspólnoty młodzieżowe (najczęściej one właśnie potocznie są nazywane oazą),
• Dzieci Boże (dzieci ze szkół podstawowych).

Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługę wraz z zespołem diakonii. Diakonię moderacji mogą pełnić zarówno osoby świeckie, jak i duchowne.

Kapłani spełniają rolę moderatorów lub opiekunów (w wypadku nie przynależności do Ruchu), a nienależący do stanu duchownego – świeckich odpowiedzialnych i animatorów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot.

Moderatorzy generalni

• Franciszek Blachnicki (do 1981)
• Wojciech Danielski (1981–1985)
• Henryk Bolczyk (1985–2001)
• Roman Litwińczuk (2001–2007)
• Adam Wodarczyk (2007–2015)
• Marek Sędek (od 2015)

Zobacz też

• Domowy Kościół
• Krucjata Wyzwolenia Człowieka

Przypisy

Bibliografia

• Paluch Maria, Zarys historii Ruchu Światło-Życie, Lublin-Kraków 1998.
• Dzięcioł Bogusław, Ruch Światło-Życie. Refleksja socjologiczna, Bydgoszcz 1996.
• Ku dojrzałości chrześcijańskiej. XXVIII Kongregacja Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie, Częstochowa – Jasna Góra 28 lutego-3 marca 2003 r. Referaty, panel, świadectwa, homilie, słowo programowe, Fundacja „Światło-Życie”, Katowice 2003.
• Robert Derewenda, Dzieło wiary. Historia Ruchu Światło-Życie w latach 1950–1985, Kraków 2010.
• KrzysztofK. Brodzki KrzysztofK., JózefJ. Wojna JózefJ., Oazy Ruch Światło-Życie, Warszawa: Wydawnictwo „Książka i Wiedza”, 1988, ISBN 83-05-12042-2, OCLC 834973220 .

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Ruchu Światło-Życie
• Wizytówka Ruchu Światło-Życie
• Strona poświęcona założycielowi Ruchu