Rudolf Dreszer

Rudolf Dreszer

płk Rudolf Dreszer (przed 1932)
generał brygady
Pełne imię i nazwisko	Rudolf Eugeniusz Dreszer
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 1891 Grodzisk Mazowiecki Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	22 października 1958 Waszyngton Stany Zjednoczone
Przebieg służby
Lata służby	1914–1946
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	201 Ochotniczy Pułk Szwoleżerów Brygada Kawalerii „Suwałki” Wileńska Brygada Kawalerii 4 Dywizji Piechoty
Stanowiska	dowódca pułku kawalerii dowódca brygady kawalerii dowódca dywizji piechoty dowódca grupy operacyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Zawody jeździeckie o mistrzostwo DOK VII w Poznaniu; lipiec 1927. Zwycięska ekipa 15 puł – z nagrodą stoi płk Rudolf Dreszer.

Rudolf Eugeniusz Dreszer (ur. 27 lutego 1891 w Grodzisku Mazowieckim, zm. 22 października 1958 w Waszyngtonie) – generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie z bolszewikami i w II wojnie światowej.

Życiorys

Rudolf Eugeniusz Dreszer był synem Jana Augusta (1863–1931), adwokat, notariusz, działacz niepodległościowy^[1] i Emilii z domu Rusch^[2]. Jego braćmi byli Zygmunt (1888–1947), polityk PPS, poseł, Gustaw (1889–1936), generał, Juliusz (1892–1937), oficer, adwokat. W 1900 wraz z rodziną przeniósł się do Częstochowy, gdzie jego ojciec założył prywatną kancelarię. W tym mieście bracia Dreszerowie uczęszczali do Gimnazjum Rządowego^[3]. W czasie rewolucji 1905 roku uczestniczył w strajku szkolnym. Wydalony ze szkoły w następnym roku kontynuował naukę w prywatnym Gimnazjum Polskim w Częstochowie. W gimnazjum został członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość”. W latach 1909–1914 studiował w Belgii na wydziale elektrycznym Politechniki w Liège.

W latach 1912–1913 odbył jednoroczną służbę w 14 pułku huzarów w Częstochowie. W czasie I wojny światowej powołany do służby wojskowej w armii rosyjskiej, gdzie pełnił służbę na froncie od 1 sierpnia 1914 roku do 29 października 1917 roku. Następnie wstąpił do I Korpusu Polskiego i służył w wydziale wywiadowczym korpusu.

W dniu 1 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i został komendantem miasta Chełm, pełniąc tę funkcję do 17 listopada. Następnie kolejno pełnił funkcję zastępcy dowódcy 7 pułku ułanów Lubelskich, szefa łączności w dowództwie 1 Dywizji Jazdy oraz dowódcy 201 Ochotniczego pułku szwoleżerów.

W latach 1919–1921 słuchacz Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. Po jej ukończeniu był oficerem sztabu inspektora jazdy przy Inspektoracie Armii nr 1. 15 lipca 1924 został przydzielony do 3 pułku szwoleżerów z równoczesnym odkomenderowaniem do Inspektoratu Armii Nr 1 na sześć tygodni^[4]. W sierpniu odkomenderowanie zostało mu przedłużone do 1 listopada tego roku^[5].

Szef sztabu 1 Dywizji Kawalerii (1924), dyrektor nauk w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (październik 1924 – sierpień 1927).

Następnie przeszedł do służby liniowej, pełniąc kolejno funkcję dowódcy 15 pułku ułanów Poznańskich (sierpień 1927 – październik 1931), Brygady Kawalerii „Suwałki” (październik 1931 – kwiecień 1937), Wileńskiej Brygady Kawalerii (kwiecień 1937 – sierpień 1939). W tym czasie bronił sprawców ciężkiego pobicia docenta Stanisława Cywińskiego, Aleksandra Zwierzyńskiego i Zygmunta Fedorowicza za domniemaną obrazę Józefa Piłsudskiego w gazecie Dziennik Wileński.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w osadzie Orliczyn (gmina Chotiaczów w województwie wołyńskim), wraz z nim osadnikami byli tam jego brat Juliusz oraz płk Stanisław Dreszer^[6][7].

W ramach przygotowań do wojny, został mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej w Armii odwodowej „Prusy” i wziął udział w kampanii wrześniowej, następnie od 8 września 1939 w składzie Armii „Małopolska”.

Po kapitulacji przedostał się przez Rumunię do Francji, gdzie służył w Polskich Siłach Zbrojnych, pełniąc funkcję dowódcy 4 Dywizji Piechoty (styczeń – kwiecień 1940). Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został dowódcą 5 Brygady Kadrowej Strzelców (październik 1940 – styczeń 1941).

Następnie od stycznia 1941 do stycznia 1942 roku bez przydziału, przebywał w obozie Rothesay na wyspie Bute w Szkocji. W styczniu 1942 roku przeniesiony w stan spoczynku, do stycznia 1944 roku. Następnie w dyspozycji Naczelnego Wodza. Zdemobilizowany w 1946 roku. Po demobilizacji wyjechał do Kanady, gdzie zamieszkał.

Zmarł w 1958 roku w Waszyngtonie.

Awanse

• chorąży – 1913
• podporucznik – 1914
• porucznik – 1918
• rotmistrz – 1918
• major – 1921
• podpułkownik – 1924
• pułkownik – 1 stycznia 1929 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[8]
• Krzyż Niepodległości (12 marca 1931)^[9]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)^[10]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz pierwszy w 1922^[11])
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[12][13]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Sztabu Generalnego
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1928)^[14]

Opinie

Taktycznie przejawia dość dużo temperamentu i inicjatywy, o zdrowych i słusznych zasadach działania broni, lecz oprócz tych dodatnich cech w szkoleniu daje się wyczuć pewien schematyzm i niepewność siebie. Charakter dość twardy i nie wpływowy, o bezwzględnym osądzie podwładnych i ich działań. W metodzie szkolenia umie jasno i w zdrowy sposób podchodzić, do zagadnień taktycznych. Umysł jasny, zwięzły, bez zbytnich frazesów. Ogólnie dobry. /-/ gen. Dąb-Biernacki^[15].

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 762. ISBN 83-211-1096-7.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994, s. 104. ISBN 83-11-08262-6.
• Rudolf Dreszer. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-11-09].

Linki zewnętrzne

• Almanach Absolwentów IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie