Rudolf Dzipanow

Rudolf Dzipanow

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	19 września 1921 Suwałki
Data i miejsce śmierci	23 kwietnia 2013 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1944–1987
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób Rudolfa Dzipanowa na cmentarzu wojskowym na Powązkach

Rudolf Dzipanow (ur. 19 września 1921 w Suwałkach, zm. 23 kwietnia 2013 w Warszawie^[1]) – generał brygady Ludowego Wojska Polskiego, doktor nauk humanistycznych, autor publikacji historyczno-wojskowych.

Życiorys

Syn Jana (pochodzenia serbskiego) i Natalii z Bydelskich. Przed wojną skończył gimnazjum w Suwałkach^[2]. W 1939 został wicemistrzem Polski juniorów w łyżwiarstwie szybkim^[3]. W latach 1939-1944 przebywał na Lubelszczyźnie, gdzie pracował w gospodarstwie rolnym i brał udział w działaniach AK i BCh. W sierpniu 1944 roku wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, ukończył podoficerską szkołę w 4 samodzielnym batalionie szkolnym i jako dowódca plutonu fizylierów 11 pułku piechoty przeszedł szlak bojowy razem z 4 Dywizją Piechoty. W bitwie pod Kołobrzegiem został ranny w nogę.

Po wojnie pełnił różne funkcje w sztabach i w wyższym szkolnictwie wojskowym. Był m.in.: dowódcą I batalionu w 36 pułku piechoty, oficerem taktyczno-wyszkoleniowym 34 pułku piechoty oraz dowódcą II batalionu w tym samym oddziale (1947–1949), zastępcą szefa Katedry Taktyki Ogólnej w Akademii Wojskowo-Politycznej i Wojskowej Akademii Politycznej (1954–1963), zastępcą szefa Wojskowego Instytutu Historycznego (1963–1964), szefem Katedry Taktyki Ogólnej i Sztuki Operacyjnej w Wojskowej Akademii Politycznej (1964–1965) oraz szefem Zarządu III Operacyjnego OTK Sztabu Generalnego WP (1965–1967). W 1956 roku ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. W 1964 roku w Wojskowej Akademii Politycznej uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. W 1966 roku został mianowany na stopień generała brygady.

Następnie był szefem Sekretariatu Komitetu Obrony Kraju i zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. Obrony Terytorialnej Kraju. W 1973 roku powierzono mu funkcję szefa Polskiej Misji w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Wietnamie, a następnie szefa Zespołu Naukowego w Sztabie Generalnym WP. W marcu 1978 roku został komendantem Wojskowego Instytutu Historycznego im. Wandy Wasilewskiej. W 1981 roku mianowano go pełnomocnikiem Ministra Obrony Narodowej - szefem Delegatury MON przy Polskiej Akademii Nauk (funkcję tę sprawował do 1986 roku). W 1987 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

W okresie stanu wojennego w Polsce (1981-1983) był pełnomocnikiem Komitetu Obrony Kraju – komisarzem wojskowym w Polskiej Akademii Nauk^[4].

W 1987 roku wszedł w skład polskiej sekcji ruchu „Emerytowani Generałowie na rzecz Pokoju i Rozbrojenia”. Wieloletni członek Rady Naczelnej ZBoWiD, a w latach 1988–1990 Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa^[5]. Zmarł 23 kwietnia 2013 i został pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera FIII-5-6)^[6].

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Order Virtuti Militari V klasy
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 387-389.