Rudolf Kesselring
 | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 16 lipca 1884 |
| Data i miejsce śmierci | 14 października 1961 |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: teologia ewangelicka | |
| Doktorat | 1910, 1928 |
| Profesura | 1937 |
| Odznaczenia | |
  | |
Rudolf Jacob Johann Kesselring (ur. 16 lipca 1884 w Nowym Chruśnie k. Lwowa, zm. 14 października 1961 w Pfronten-Steinach[1]) – duchowny luterański, profesor Wydziału Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego.
Życiorys
Urodził się w Nowym Chruśnie, kolonii józefińskiej, jako syn Heinricha i Katarzyny z Rückemannów. Pochodził z niemieckiej, ewangelickiej rodziny przybyłej z Saksonii do Galicji w końcu XVIII wieku.
W latach 1884-1900 był uczniem C. K. II Wyższego Gimnazjum z niemieckim językiem wykładowym we Lwowie. W latach 1903–1907 odbył studia w zakresie teologii, historii, geografii i filozofii na Uniwersytecie Wiedeńskim, Uniwersytecie w Lipsku i Uniwersytecie w Halle[2]. W 1907 został ordynowany i wprowadzony na urząd wikariusza Superintendentury Kościoła Ewangelickiego b. Galicji i Bukowiny w Białej. W latach 1908–1929 pełnił urząd proboszcza parafii Kościoła Ewangelickiego we Lwowie[2]. W 1910 uzyskał stopień doktora filozofii na Uniwersytecie w Czerniowcach, a w 1928 doktora teologii na wydziale teologii ewangelickiej w Wiedniu[2]. Podczas I Wojny Światowej pełnił funkcję kapelana armii austriackiej w latach 1915–1917 jako Feldkurrat der Reserve. Służył na froncie rosyjskim i włoskim. Początkowo był duszpasterzem przy 106 dywizji obrony krajowej, a następnie od 1917 kierownikiem ewangelickiego duszpasterstwa wojskowego dla Generalnego Gubernatorstwa w Lublinie. Za swoją służbę otrzymał od cesarza Franciszka Józefa I, Krzyż Zasługi dla Duchownych Wojskowych. Po zakończeniu działań wojennych przeniósł się do Lwowa, obejmując stanowisko II, po czym I proboszcza parafii ewangelickiej augsburskiego i helweckiego wyznania[3]. W 1929 został kapelanem wojskowym[1] - był szefem duszpasterstwa ewangelickiego przy Dowództwie VI, V i X Korpusu (Lwów - Przemyśl). 19 maja 1932 został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego Wydziału Teologii Ewangelickiej UW i objął po ks. prof. Karolu Serinim Katedrę Teologii Systematycznej, a w 1937 na stanowisko profesora zwyczajnego na Katedrze Teologii Semantycznej Wydziału Teologii Ewangelickiej UW (noszącego wówczas nazwę: Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego) – stanowiska te zajmował do września 1939[2].; oficjalnie został pozbawiony katedry 17 lipca 1948 r.
Był jednym z niewielu pracowników ówczesnego Uniwersytetu Warszawskiego o korzeniach niemieckich. Zachowując niemiecką świadomość narodową, wyraźnie czuł się związany z polskością w sensie państwowym i kulturowym.
W czasie okupacji hitlerowskiej podpisał niemiecką listę narodowościową[1]. Pełnił w tym czasie funkcje opiekuna archiwum miejskiego w Nowym Sączu[1]. W 1941 roku opublikował pracę o niemieckim osadnictwie i historii miasta Nowy Sącz pt. Neu-Sandez und Neu-Sandezer Land: Ihre deutsche Vergangenheit und Aufbauarbeit (1230–1940), będącą bezpośrednim powodem pozbawienia katedry na UW w 1948 r.[1]
Po wojnie pracował jako nauczyciel religii w Bayreuth a następnie w Koblencji[1].
Życie osobiste
Od 1908 był żonaty z Heleną z domu Thomke (zm. 1952), córką wicekuratora gminy ewangelickiej w Ost-Bielitz, z którą miał troje dzieci (Johanna, Erwin i Rolf)[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1932)[4]
- Krzyż Zasługi dla Duchownych Wojskowych (Austro-Węgry)
Wybrane publikacje
- Die evangel. Siedlungen Galiziens im josefinischen bis franzisceischen Zeitalter 1772–1822, Lemberg, 1912
- Die Einigungsbestrebungen der Evangelischen Kirchen in Polen, Lwów, 1926
- Die evangelische Kirchengemeinde Lemberg von ihren Anfängen bis zur Gegenwart [1778–1928]. Zur Feier des 150. jährigen Bestehens der Kirchengemeinde im Auftrag des Presbyteriums dargestellt, Lwów, 1929
- Stosunki kulturalne polskie wieku XVI wedle sprawozdania ambasadora angielskiego sir George Carew z roku 1598, Warszawa, 1932
- Czego nas współczesnych w Polsce uczą dzieje reformacji? Przemówienie wygłoszone na Akademji Reformacji w Warszawie w dniu 1 XI 1933. Warszawa, 1933
- Quo vadis, Ecclesia Evangelica? Krytyczne uwagi odnośnie Kościoła Ewangelickiego Trzeciej Rzeszy, Warszawa, 1934
- Ulryk Zwingljusz. W 450 rocznicę urodzin wielkiego teologa i reformatora, Warszawa, 1934
- Znaczenie psychoanalizy i psychologji indywidualnej we współczesnym systemie wychowawczym: referaty wygłoszone w Cieszynie 27–29 sierpnia 1935 r. na kursie pracowników wśród młodzieży ewangelickiej w Polsce, Głos Ewangelicki, 1936
- Chrześcijaństwo i Kościół w walkach światopoglądowych dni dzisiejszych, Rocznik Teologiczny 2: 37–133. Warszawa 1937
- Tolerancja jako zasada i podstawa życia religijnego, moralnego i społecznego cz. I, Rocznik Teologiczny 3: 283–340. Warszawa 1938
- Tolerancja jako zasada i podstawa życia religijnego, moralnego i społecznego cz. II, Rocznik Teologiczny 4: 319–415. Warszawa 1939
- Neu-Sandez und Neu-Sandezer Land: Ihre deutsche Vergangenheit und Aufbauarbeit (1230–1940), Kraków - Warszawa 1941
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Eduard Kneifel: Die Pastoren der Evangelisch-Augsburgischen Kirche in Polen. Ein biographisches Pfarrerbuch mit einem Anhang. Eging: 1967, s. 110.
- ↑ a b c d Sylwetka ks. Rudolfa Kesselringa na witrynie galizien-deutsche.de (dostęp: 27 sierpnia 2014).
- ↑ Marcin Hintz, „Badania w zakresie teologii systematycznej w Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego” - Rocznik Teologiczny LIX – z. 3/2017 - s. 405-423, marzec 2017.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295 „za zasługi na polu pracy naukowej i społecznej”.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
ribbon of the religious merit's medal - Austria
Professor Rudolf Kesserling (University Warsaw)