Rudolf Kornke
 | |
 podporucznik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 28 września 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 24 kwietnia 1958 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   _BAR.svg){kind=small}  | |
Rudolf Kornke, ps. Insurgent, Kat, Rudko (ur. 28 września 1884 w Zagórzu k. Będzina[2], zm. 24 kwietnia 1958 w Chorzowie)[1] – górnik, podporucznik artylerii Wojska Polskiego, powstaniec śląski, senator.
Życiorys
Od 1904 pracował jako robotnik w fabryce kwasu siarkowego w Radzionkowie, później górnik kopalni „Barbara-Wyzwolenie” w Łagiewnikach, kopalni „Neue Helene” w Szarleju i kopalni „Rosenblumendelle” koło Essen. Działacz „Sokoła”, walczył w I wojnie światowej, w armii niemieckiej. W 1918 przewodniczący Rady Robotniczo-Żołnierskiej w Metz. Współtworzył Polską Organizację Wojskową na Górnym Śląsku, komendant okręgu VIII (tarnogórsko-bytomskiego). Dowódca w trakcie trzech powstań śląskich; 1922–1925 prowadził restaurację w Piekarach Śląskich; współtwórca Narodowo-Chrześcijańskiego Zjednoczenia Pracy. W latach 1926–1929 i 1936–1939 prezes Zarządu Głównego Związku Powstańców Śląskich, a w latach 1930–1933 komendant główny tej organizacji[1][3].
Po wybuchu II wojny światowej dotarł do Lwowa, gdzie 12 września 1939 współuczestniczył w formowaniu batalionu powstańczego (ok. 1000 ochotników). Po agresji sowieckiej wyjechał z Polski i przez Rumunię udał się na Bliski Wschód, następnie przebywał na południu Afryki, pracował m.in. na plantacjach tytoniu; od września 1939 poszukiwany niemieckim listem gończym[4].
Po 1945 członkowie Związku Powstańców Śląskich zrzeszeni byli w organizacji Związek Weteranów Powstań Śląskich, a od 1949 w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD). Rudolf Kornke był przewodniczącym kapituły odznaczenia Gwiazda Górnośląska[5].
Po powrocie w 1947 do Polski podjął pracę w „Centrostalu” we Wrocławiu (1947–1949), a następnie w Zabrzańskich Zakładach Piwowarsko-Słodowniczych (1949–1956); prowadził kiosk Związku Inwalidów Głuchoniemych „Odrodzenie” w Chorzowie; od 1957 rencista[4].
Zmarł 24 kwietnia 1958 w Chorzowie, pochowany na cmentarzu parafii św. Jadwigi w Chorzowie; w końcu lat 80. grób został splantowany[4].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7864
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (6 czerwca 1931)[6]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (28 grudnia 1936)[7]
- Krzyż Walecznych[1]
- Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi
Przypisy
- ↑ a b c d Hawranek 1982 ↓, s. 243.
- ↑ Wiesław Lesiuk, Władysław Zieliński, Tobie Polsko, Szkice biograficzne działaczy ruchu niepodległościowego na Górnym Śląsku, Opole - Katowice 1981, s. 254.
- ↑ Tomasz Falęcki. Kombatanci powstań śląskich. „Niepodległość i Pamięć”. R. IV, nr 2 (8), 1997, s. 88.
- ↑ a b c Rudolf Kornke » Witryna edukacyjna Kancelarii Senatu, senat.edu.pl [dostęp 2021-03-01].
- ↑ Hawranek 1982 ↓, s. 166.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 301, poz. 531 „za zasługi na polu pracy narodowej i społecznej”.
Bibliografia
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 362. [dostęp 2021-03-01].
- Franciszek Hawranek, Aleksander Kwiatek, Wiesław Lesiuk, Michał Lis, Bolesław Reiner: Encyklopedia Powstań Śląskich. Opole: Wydawnictwo Instytutu Śląskiego w Opolu, 1982.
- Kornke Rudolf 1884–1958 (pol.). Biblioteka sejmowa. [dostęp 2018-03-03].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podporucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Baretka: Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I Klasy
Senator IV kadencji Senatu w II RP (1935–1938)