Rudolf Lang (polski pułkownik)

Rudolf Lang

pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	30 maja 1880 Koszyce
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	c. k. Obrona Krajowa Wojsko Polskie
Jednostki	24 Pułk Ułanów
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Rudolf Lang^[a] (ur. 30 maja 1880 w Koszycach, zm. 1940 w ZSRR) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 30 maja 1880 w Koszycach jako syn Rudolfa^[2].

W korpusie ułanów C. K. Obrony Krajowej został mianowany podporucznikiem z dniem 1 września 1900^[3], potem awansowany na porucznika z dniem 1 listopada 1905^[4]. Był przydzielony do Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 3 w Rzeszowie^[5], od ok. 1907 do ok. 1911 był adiutantem pułku^[6][7][8]. Następnie został awansowany na rotmistrza z dniem 1 listopada 1913^[9]. Od tego czasu służył w Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 1 we Lwowie^[10], w tym podczas I wojny światowej^[11] do 1918, gdy jako oficer nadkompletowy był komendantem c. k. stacji remontowej (koni) w Lissa an der Elbe^[12].

29 listopada 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora jazdy i przydzielony do 9 Pułku Ułanów Małopolskich na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego^[13]. 19 kwietnia 1920 został przeniesiony z 9 puł. do dyspozycji Dowództwa Okręgu Generalnego „Pomorze”^[14]. W tym samym miesiącu, w Grudziądzu, objął dowództwo szwadronu zapasowego 5 Pułku Konnych Strzelców Wielkopolskich, który 28 października 1920 został przemianowany na 7 Pułk Strzelców Konnych, a 30 maja 1921 na 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich^[15]. Na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego 5 psk 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej^[16]. 1 czerwca 1921 nadal pełnił służbę w 7 psk, w stopniu podpułkownika^[17].

Od listopada 1921 był dowódcą 24 Pułku Ułanów w Kraśniku^[18][19][20]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 30. lokatą w korpusie oficerów jazdy^[21][22], a 1 grudnia 1924 mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 8. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[23][24]. Z dniem 31 grudnia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku^[25]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku, był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto^[26].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam prawdopodobnie na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 551/5-29 oznaczony numerem 1652)^[27]. Ofiary tej zbrodni zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Czterej pułkownicy kawalerii w stanie spoczynku z Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI w 1934 wymienieni jako oficerowie przewidziani do użycia w czasie wojny, tj. Stefan Cieński, Rudolf Lang, Wawrzyniec Łobaczewski, Gwido Poten, zostali zamordowani w 1940 i widnieją na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej.

19 kwietnia 2022 postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy został pośmiertnie awansowany na generała brygady^[28].

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (15 czerwca 1939)^[29]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (przed 1916)^[11] z mieczami (Austro-Węgry, przed 1918)^[12]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce czerwonej (Austro-Węgry, przed 1914)^[10]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry, przed 1909)^[7]
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry, przed 1914)^[10]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Juliusz S. Tym: 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich. T. 108. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1999, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej.