Rudolf Niemira

Rudolf Niemira

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	1 maja 1886 Święciany
Data i miejsce śmierci	6 sierpnia 1952 Balochmyle
Przebieg służby
Lata służby	1911–1952
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	I Korpus Polski Armia Wielkopolska
Jednostki	15 Wlkp. Pułk Artylerii 1 Dywizja Grenadierów I Korpus (PSZ)
Stanowiska	d-ca artylerii dywizyjnej d-ca artylerii korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa kampania francuska 1940
Odznaczenia

Rudolf Niemira (ur. 1 maja 1886 w Święcianach, zm. 6 sierpnia 1952 w Balochmyle, w Szkocji) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego i generał brygady Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

Urodził się 1 maja 1886 w Święcanach na Wileńszczyźnie w rodzinie Rudolfa i Heleny z Hryniewiczów. Ukończył w Wilnie szkołę wojskową, studiował też ekonomię w Kijowie^[1]. Od 1911 żołnierz w Armii rosyjskiej. Od listopada 1917 w stopniu kapitana służył w I Korpusie Polskim, gdzie został wyznaczony na stanowisko dowódcy baterii. W marcu 1919 objął dowództwo I dywizjonu 1 pułku artylerii lekkiej Wielkopolskiej, który 21 września 1919 przemianowano na 1 pułk artylerii polowej Wielkopolskiej. Od marca do września 1919 dowodził dywizjonem w walkach z Ukraińcami. Dowodzony przez niego pododdział stanowił artylerię Grupy Wielkopolskiej generała Daniela Konarzewskiego. Za wyjątkową odwagę w walkach pod Barem i Husiatyniem odznaczony Orderem Virtuti Militari^[1]. 23 maja 1919 na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim Komisariat Naczelnej Rady Ludowej mianował go majorem w artylerii ze starszeństwem z 1 października 1917^[2]. 6 czerwca 1919 na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego Komisariat NRL „nadał mu starszeństwo w posiadanej szarży” majora z dniem 1 października 1916 oraz mianował podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 października 1918^[3].

8 października 1919 został wyznaczony na stanowisko dowódcy macierzystego oddziału, który w 1920 przemianowany został na 15 pułk artylerii polowej. Na czele pułku uczestniczył w obejmowaniu Pomorza, a od marca 1920 w walkach z bolszewikami^[4]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Równocześnie od 15 lipca 1920 mógł „korzystać tytularnie ze stopnia podpułkownika”^[5].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 28. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[6]. 31 marca 1924 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 9. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[7]. Dowództwo pułku sprawował do kwietnia 1927, kiedy to objął stanowisko dowódcy artylerii konnej 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku^[8]. W marcu 1929 mianowany dowódcą 10 Grupy Artylerii w Przemyślu^[9]. W listopadzie 1935 przeniesiony został do garnizonu Grodno na równorzędne stanowisko dowódcy 3 Grupy Artylerii. 1 września 1938 przeniesiony w stan spoczynku.

Został osadnikiem wojskowym w osadzie Minczuki (gmina Hołynka)^[10]. Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu^[11].

We wrześniu 1939 został zmobilizowany i przydzielony do Ośrodka Zapasowego Artylerii Konnej na stanowisko komendanta. Po kampanii wrześniowej, przez Węgry, przedostał się do Francji. W grudniu 1939 wyznaczony na stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty, która 3 maja 1940 roku została przemianowana na 1 Dywizję Grenadierów. Tego samego dnia został awansowany na generała brygady^[12]. Na stanowisku dowódcy artylerii dywizyjnej walczył w kampanii francuskiej. W lipcu 1940 zastąpił gen. bryg. Ottona Krzischa na stanowisku dowódcy artylerii w Dowództwie Obozów i Oddziałów Wojska Polskiego w Szkocji. W październiku 1940, po zorganizowaniu dowództwa I Korpusu objął w nim stanowisko dowódcy artylerii. W październiku 1945 przeniesiony został do rezerwy personalnej Naczelnego Wodza i pozostawał w niej do następnego roku.

Po demobilizacji pozostał w Szkocji. Wykorzystując własne oszczędności kupił dom na wynajem, pełniąc w nim rolę administratora i stróża, co pozwalało mu na uzyskanie środków utrzymania)^[13].

Zmarł 6 sierpnia 1952 w Balochmyle^[12]. 9 sierpnia 1952 został pochowany na cmentarzu St. Peters w Glasgow^[14].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 728^[1] (1921)^[15]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[16]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (2 sierpnia 1928)^[17]

Przypisy

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ładysław Panufnik, Zarys historii wojennej 15-go Pułku Artylerii Polowej Wielkopolskiej, Warszawa 1929
• Biuletyn Informacyjny Sekretariatu Kół Oddziałowych nr 32. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/103, sierpień 1934. [dostęp 2016-10-14].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• MaciejM. Szczurowski MaciejM., Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, ISBN 83-7174-918-X, OCLC 830299476 .