Rudolf Tarnawski

Rudolf Tarnawski

Rudolf Tarnawski Edler von Sleme

tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1869 Żywiec
Data i miejsce śmierci	1946 Bielsko-Biała
Przebieg służby
Lata służby	1891 – 1924
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	PKU Kamionka Strumiłowa
Stanowiska	komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa Wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Rudolf Tarnawski Edler von Sleme (ur. 10 kwietnia 1869 w Żywcu, zm. 1946 w Bielsku-Białej) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Rudolf Tarnawski urodził się 10 kwietnia 1869 roku w Żywcu, w rodzinie Piotra i Franciszki z domu Bem. W 1885 roku, po ukończeniu czterech klas gimnazjum w Bielsku, wstąpił do Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie. W latach 1891–1892 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Jazdy w Mostarze, po ukończeniu której rozpoczął zawodową służbę w kawalerii cesarskiej i królewskiej Armii. Od 1909 roku był wykładowcą taktyki w macierzystej szkole kadetów, po czym powrócił do służby liniowej. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Walczył na froncie włoskim. W 1917 roku był dowódcą pułku piechoty na froncie rosyjskim, w 1918 roku na froncie francuskim i w Belgii. 22 maja 1917 roku otrzymał nobilitację szlachecką z predykatem von Sleme. W czasie służby awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta–zastępcy oficera (1 września 1889 roku), podporucznika (1892), kapitana I klasy (1 maja 1905 roku), majora (1 stycznia 1915 roku), podpułkownika (1 listopada 1916 roku).

Po zwolnieniu żołnierzy z przysięgi przez ostatniego cesarza Karola I (listopad 1918 roku) wstąpił do Wojska Polskiego. Wyznaczony do służby w Dowództwie Okręgu Generalnego w Krakowie. Był dowódcą i organizatorem 10 pułku piechoty w Cieszynie, później – komendantem wojskowym Cieszyna. 12 listopada 1918 roku został mianowany komendantem Będzińskiego Okręgu Wojskowego. Jego szefem sztabu był wówczas major Felicjan Sławoj Składkowski, który tak opisał pierwszy kontakt ze swym dowódcą: „wkrótce przybył pułkownik, średniego wzrostu, zażywny pan, mówiący po polsku z lekkim niemieckim akcentem, ale dobry Polak, grzeczny i uprzejmy. Oświadczył, że wojnę spędził na froncie (miał austriacką Eiserne Krone), ale w sprawach polityki w terenie liczy na moją pomoc i współpracę. Wobec tego paląca kwestia rozbrojenia oddziałów czerwonej gwardii spadła na moje barki”^[1].

W czasie wojny polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej dowodził przez jakiś czas 11 pułkiem piechoty i 15 pułkiem piechoty. Później dowódca XV Brygady Piechoty, walczył na froncie litewsko-białoruskim. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku. Po wojnie bolszewickiej inspektor piechoty w Dowództwie Okręgu Generalnego „Pomorze”.

W 1921 roku został mianowany dowódcą Obozu Warownego „Toruń”. Z dniem 10 września 1922 roku przeniesiony został z Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kamionka Strumiłowa na stanowisko komendanta^[2].

1 czerwca 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady z równoczesnym zatrzymaniem czasowym w służbie czynnej^[3]. Z dniem 1 czerwca 1923 roku został przeniesiony ze stanowiska komendanta PKU Kamionka Strumiłowa do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V^[4]. Z dniem 1 marca 1924 roku został mu udzielony urlop, a z dniem 31 maja tego roku został ostatecznie przeniesiony w stan spoczynku^[5]. Osiadł w Bielsku-Białej^[6].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych po raz pierwszy – 12 lipca 1921 „za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”^[7]
• Krzyż Walecznych po raz drugi^[8]
• Order Żelaznej Korony 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce
• Krzyż Wojskowy Karola
• Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów
• Brązowy Jubileuszowy Medal Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione
• Felicjan Sławoj Składkowski, Nie ostatnie słowo oskarżonego, Warszawa 2003, ISBN 83-88736-22-9
• H.P. Kosk, Generalicja polska t. 2 wyd. Oficyna Wydawnicza Ajaks Pruszków 2001.