Rudolf Underka

Rudolf Kazimierz Underka de Tirion

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	13 marca 1887 Lwów
Data i miejsce śmierci	9 sierpnia 1969 Birmingham
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	214 pułk artylerii polowej 23 Dywizja Piechoty DOK VII 23 pułk artylerii lekkiej DOK II 1 Okręgowe Szefostwo Artylerii 11 Grupa Artylerii
Stanowiska	dowódca pułku artylerii dowódca artylerii dywizyjnej szef artylerii DOK szef sztabu okręgowego szefostwa artylerii dowódca grupy artylerii zastępca dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Kraju
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Rudolf Kazimierz Underka de Tirion (ur. 13 marca 1887 we Lwowie, zm. 9 sierpnia 1969 w Birmingham) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, w 1966 roku mianowany przez Prezydenta RP na Uchodźstwie honorowym generałem brygady.

Życiorys

Był oficerem artylerii armii austriackiej. Od lipca 1919 do października 1920 r. dowodził 214 pułkiem artylerii polowej (późniejszym 23 pułkiem artylerii lekkiej w stopniu pułkownika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. Od października 1920 r. do 1922 r. pełnił funkcje dowódcy artylerii dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty oraz szef artylerii Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. W latach 1922–1925 ponownie był dowódcą 23 pułku artylerii lekkiej. Następnie do 1927 r. zajmował stanowisko zastępcy szefa artylerii Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W latach 1927–1929 był szefem sztabu 1 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Warszawie. Od 1929 r. do sierpnia 1933 r. dowodził 11 Grupą Artylerii złożonej z dziesięciu samodzielnych dywizjonów artylerii przeciwlotniczej^[1]. Z dniem 1 sierpnia 1933 r. przeszedł w stan spoczynku. W latach 1935–1939 pełnił obowiązki oficera łącznikowego Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I przy Komisariacie Rządu na miasto stołeczne Warszawę. Od kwietnia do 4 września 1939 r. był komendantem obrony przeciwlotniczej Warszawy, zaś od 4 do 18 września 1939 r. - zastępcą dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Kraju. Po kampanii wrześniowej udało mu się przedostać przez Rumunię do Francji. Od grudnia 1939 r. do czerwca 1940 r. był komendantem Ośrodka Wyszkolenia Oficerów w Bressuire. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii do czerwca 1942 r. kierował Biurem Wojskowym w Edynburgu. Następnie został przeniesiony w stan nieczynny i do rezerwy personalnej Naczelnego Wodza. 11 listopada 1966 r. prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski nadał mu tytuł honorowego generała brygady.

Po II wojnie światowej mieszkał w Birmingham. Tam zmarł i został pochowany na cmentarzu katolickim Oscott College w tym mieście.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (2 sierpnia 1928)^[2]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[3]

Przypisy

Bibliografia

• Kryska-Karski Tadeusz, Żurakowski Stanisław, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa, Editions Spotkania, 1991.
• Kosk Henryk, Generalicja polska, t. 2, Pruszków, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001.