Rusznikarstwo
Rusznikarstwo – zawód i rzemiosło rusznikarza, tzn. wyrób, naprawa i konserwacja ręcznej broni palnej.
Rusznikarstwo to zawód pozaszkolny, wykonywać go więc można po ukończeniu praktyk czeladniczych i uzyskaniu uprawnień czeladnika lub mistrza[1].
Historia
W dawnej Polsce była to gałąź rzemiosła, zajmująca się produkcją i naprawą ręcznej broni palnej. Na ziemiach polskich pojawiło się w XV wieku. Rusznikarze wchodzili przeważnie w skład cechów ślusarskich i ślusarsko-kowalskich. Od XVI wieku powstawały osobne cechy rusznikarzy. Często tworzyli wspólne cechy wraz z puszkarzami i łożownikami. Największymi ośrodkami rusznikarstwa były Gdańsk, Kraków, a na Śląsku Wrocław[2]. Cech rusznikarzy jest wymieniany jako jeden z ponad sześćdziesięciu cechów obecnych w Poznaniu w XVI w.[3]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ strona Związku Rzemiosła Polskiego – pkt 7 "rusznikarz". [dostęp 2010-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-05)].
- ↑ Maurycy Horn, Rusznikarstwo, w: Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku, Warszawa 1981, t. II, s. 221
- ↑ Księga Pamiątkowa Miasta Poznania- Przegląd dziejów miasta Poznania, Nakładem Magistratu Stołecznego Miasta Poznania, Poznań, 1929, s. 56
Media użyte na tej stronie