Ryōkei Shōsen

Ryōkei Shōsen 龍渓性潜
Okamura
Ilustracja
Portret mistrza zen Ryōkeia Shōseia
Data i miejsce urodzenia

1602
Kioto

Data i miejsce śmierci

1670
Osaka

Szkoła

ōbaku

Linia przekazu
Dharmy zen

Yinyuan Longqi

Nauczyciel

Yinyuan Longqi

Następca

Go-Mizunoo

Zakon

zen

Honorowy tytuł lub imię pośmiertne

Daishūshōtō Zenji

Ryōkei Shōsen (ur. 15 września 1602, zm. 23 sierpnia 1670; jap. 龍渓性潜) – japoński mistrz zen szkoły ōbaku. Był głównym czynnikiem powstania szkoły ōbaku.

Życiorys

Ryōkei urodził się w Kioto. Był drugim synem Okamury Seiichirō, który był bliski śmierci, gdy chłopiec był jeszcze dzieckiem. Gdy wyzdrowiał, rodzina przypisała to leczeniu techniką termopunktury, którą wykonał wędrowny mnich buddyjski. Z tego powodu przeznaczyli Ryōkena na oddanie do klasztoru[1].

Początkiem jego kariery mnisiej stał się klasztor Tō, główna świątynia szkoły shingon w Kioto. Miał wtedy 8 lat. W wieku 16 lat opuścił Tō-ji i przeszedł ceremonię tonsurową (postrzyżyn) w małym klasztorze Jiun-san Fumon-ji w miejscowości Tonda w prowincji Settsu. Praktykował u mistrza Chūshitsu Genshō. W kilka lat później, po śmierci Chūshitsu, Ryōkei odziedziczył tę świątynię w bardzo młodym wieku.

Wkrótce wyruszył na długoletnią pielgrzymkę po klasztorach i świątyniach. W czasie jej trwania otrzymał przekaz Dharmy od mistrza zen z linii Myōshin-ji – Hakubu Eryō (zm. 1629). Po jego śmierci zastąpił go na stanowisku opata w Ryōan-ji, filii klasztoru Myōshin. Prawie w tym samym czasie został wybrany głównym mnichem w Myōshin-ji. Ryōkei nie miał wtedy jeszcze 30 lat[2][3].

W 1651 roku został opatem Myōshin-ji i otrzymał purpurowa szatę. W 1654 roku wybrano go ponownie. Wtedy wystosował zaproszenie dla chińskiego mistrza chan Yinyuana Longqi (1592-1673), który właśnie w 1654 roku przybył do Nagasaki. Ryōkei wraz ze swym stronnictwem (m.in. Tokuō Myōkō (1611-1681) i Jikuin Somon (1611-1677)) planowali przeznaczyć stanowisko opata Myōshin-ji dla chińskiego mistrza[a]. Jednak było to znacznie trudniejsze niż przypuszczali, gdyż Yinyuan jako obcokrajowiec nie miał zgody na podróżowanie po Japonii oraz grupa prowadzona przez Gudō Tōshoku (1577-1661) skutecznie blokowała wszelkie wysiłki grupy prochińskiej[4].

Ostatecznie udało się grupie Ryōkana przekonać rząd bakufu do wydania zezwolenia dla Yinyuana na opuszczenie Nagasaki i udanie się do Fumon-ji w 8 miesiącu 1655 roku. Jednak Yinyuan w 1656 roku postanowił wrócić do Chin[b]. Ryōkei i japońscy uczniowie mistrza zaczęli teraz starania o zostanie jego w Japonii. Tym razem rząd bakufu był pozytywnie nastawiony i zniesiono areszt Yinyuana dając mu także większą możliwość poruszania się[c][5].

W tym czasie od grupy odłączył Jikuin i Ryōkei zaczął sam kontaktować się z bakufu. W 1657 roku odbył dwie podróże do Edo. W czasie drugiej wizyty załatwił sfinansowanie 15 koku ryżu, co pozwalało na wyżywienie około 100 ludzi, dla społeczności w Fumon-ji. Pod koniec 1658 roku Yinyuan udał się do Edo na spotkanie z władzami bakufu i sprawy ruszyły szybko. 5 miesiąca 1661 roku zaczęto budować klasztor Mampuku, jesienią tegoż roku zamieszkał już w nim Yinyuan wraz z uczniami, aby nadzorować budowę[6].

Ryōkei w 1664 roku otrzymał potwierdzenie oświecenia od mistrza Yinyuana (jako pierwszy z kilku tak wyróżnionych japońskich uczniów). Wkrótce potem abdykowany cesarz Go-Mizunoo (後水尾, pan. 1611-1629) wyznaczył go głównym mnichem i potem opatem klasztoru Hōrin-san Shōmyō-ji. Ryōkei odbudował ten klasztor ze zniszczeń.

Był nauczycielem zen byłego cesarza Go-Mizunoo przez wiele lat. W 1666 roku cesarz został jego jedynym spadkobiercą[7].

W 1669 roku otrzymał formalny przekaz szaty od Yinyuana i został jego spadkobiercą. W tym samym roku otrzymał honorowy tytuł Daishūshōtō Zenji od Go-Mizunoo.

Mistrz zen Ryōkei Shōsen zmarł 23 sierpnia 1670 roku podczas wizyty z wykładami w Osace w klasztorze Kyūshin-in, który został zalany falą powodziową. Zdołał jeszcze pędzelkiem napisać swój wiersz śmierci, który potem odnaleziono[8].

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

  • 68/41 Miyun Yuanwu (1566–1642)
    • 69/42 Feiyin Tongrong (1593–1661)
      • 70/43/1 Yinyuan Longqi (jap. Ingen Ryuki) (1592–1673) 23 spadkobierców Dharmy w tym 3 Japończyków. 1 opat Mampuku-ji
        • 71/44/2 Duzhan Xingrong (1628-1706)
          • 72/45/3 Tengan (bd)
        • 71/44/2 Yiran Xingrong (1601–1668) opat Kōfuku-ji
        • 71/44/2. Dokuhon Shōgen (1618–1689)
        • 71/44/2. Dokuryu Shoeki
        • 71/44/2. Ryōkei Shōsen (1602–1670) 1 spadkobierca Dharmy, opat Shōmyō-ji
          • 72/45/3. Go-Mizunoo (1612–1629) cesarz Japonii
            • 73/46/4. Kaiō Hōkō (1635–1712) opat Shōmyō-ji, linia ta dała później dwóch opatów Mampuku-ji.
        • 71/44/2. Dokushō Shōen (1617–1694)
        • 71/44/2. Jifei Ruyi (jap. Sokuhi Nyoitsu) (1616–1671) 5 spadkobierców Dharmy
        • 71/44/2. Mu’an Xingtao (jap. Mokuan Shōtō) (1611–1684) 46 spadkobierców Dharmy, w tym 43 Japończyków. 2 opat Mampuku-ji
        • 71/44/2. Huilin Xingji (1609–1681) 6 japońskich spadkobierców Dharmy. 3 opat Mampuku-ji
          • 72/45/3. Linia przekazu ryūko
          • 72/45/3. Duzhan Xingying (Xingrong) (1628–1726) 39 spadkobierców Dharmy (38 Japończyków). 4 opat Mampuku-ji
            • 73/46/4. Linia przekazu shishirin oraz 3 mniejsze linie
            • 73/46/4. Enzū Dōjō (1643–1704) 17 spadkobierców Dharmy
            • 73/46/4. Sekisō Dōkō (1638–1704
            • 73/46/4. Yuefeng Daozhuang (1655–1734) 8 opat Mampuku-ji
            • 73/46/4. Yuefeng Daozhang (1655–1734) Chociaż sam nie był opatem, jego linia przekazu dała następnych.
        • 71/44/2. Huimen Rupei (1615–1664) początkowo następca Yinyuana w Chinach; przybył do Nagasaki. 11 spadkobierców Dharmy.
          • 72/45/3. Gaoquan Xingdong[e] (1633–1695) 16 spadkobierców Dharmy. 5 opat Mampuku-ji
            • 73/46/4. Linia przekazu bukkoku-ha

Uwagi

  1. ↑ Według jego biografii w Obaku bunka jinmei jiten Ryōkei dlatego zaangażował się po stronie Yinyuana, gdyż wciąż miał nadzieję na otrzymanie inka (potwierdzenia oświecenia) od wybitnego mistrza
  2. ↑ Zapewne wpłynęło na jego decyzję to, że zasadniczo trzymany był w tej świątyni w areszcie domowym, gdyż podejrzewano go o szpiegostwo na rzecz mongolskiego reżimu Chin
  3. ↑ Było kilka warunków: mógł podróżować swobodnie w rejonie Kioto (Kioto, Nara, Osaka, Sakai i Ōtsu w okresie do 12 dni w towarzystwie Ryōkeia, Tokuō lub Jikuina, mógł założyć monastyczną wspólnotę w Fumon-ji składającą się z maksimum 200 japońskich mnichów, ludzie świeccy (wyłącznie wyznawcy zen) mogli się z nim spotykać tylko w obecności Ryōkeia i Tokuō
  4. ↑ Był to główny klasztor szkoły w Edo. Była to w tym okresie najwyższa funkcja dostępna Japończykom
  5. ↑ Ostatni w pełni wykwalifikowany mistrz chan, który przybył z Chin

Przypisy

  1. ↑ Helen J. Baroni. Obaku Zen. Str. 75
  2. ↑ Helen J. Baroni. Obaku Zen. Str. 75, 76
  3. ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 301, 302
  4. ↑ Helen J. Baroni. Obaku Zen. Str. 44
  5. ↑ Helen J. Baroni. Obaku Zen. Str. 48, 49
  6. ↑ Helen J. Baroni. Obaku Zen. Ss. 50-53
  7. ↑ Helen J. Baroni. Obaku Zen. Str. 76
  8. ↑ Helen J. Baroni. Obaku Zen. Str. 76, 77

Bibliografia

  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
  • Helen J. Baroni: Obaku Zen. The Emergence of the Third Sect of Zen in Tokugawa Japan. Honolulu: University of Hawai'i Press, 2000, s. 280. ISBN 0-8248-2243-9.

Media użyte na tej stronie

RyukeiShosen125.jpg
Portrait of Zen Master Ryokei Shosen