Ryūjō (1869)

Ryūjō (龍驤)

Okręt pancerny „Ryūjō”
Historia
Stocznia	Alexander Hall and Company[1] w Aberdeen
Położenie stępki	styczeń 1864[2]
Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Wejście do służby	27 kwietnia 1869[1][3] 24 lipca 1869[4][5]
Wycofanie ze służby	2 grudnia 1893[4]
Los okrętu	sprzedaż na złom w 1908[1][2][6] złomowany w 1904[3]
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa – 1429 t[6][3] pełna – 1864 t[6] 2571 t[7] (2530 l.t.[5][8][9])
Długość	65 m (313 stóp) między pionami[3] 64 m (211 stóp)[9] 64,5 m[7] 65,9 m[8]
Szerokość	10,5 m[3] 12,5 m[7] (41 stóp[9]) 12,8 m[8]
Zanurzenie	5,3 m[3] 6 m[7]
Napęd
2-cylindrowy silnik parowy[7] o mocy 800 hp[7][8][9], 1 śruba[7]
Prędkość	9 węzłów[6] 6 węzłów[7]
Uzbrojenie
2 armaty kalibru 6,5 cala, 10 armat kalibru 5,5 cala[6] od 1894 6 armat Krupp 64 lb (6 cali)[3][5][7]
Załoga	Pojemność 275 osób, w październiku 1873[10]

Ryūjō (jap. 龍驤 Ryūjō) – parowy okręt pancerny japońskiej Marynarki Wojennej, określany również jako pancernik, zamówiony przez Thomasa Blake’a Glovera dla prywatnej floty władcy Kumamoto (z rodu Hosokawa). Zbudowany w stoczni firmy Alexander Hall and Company w Aberdeen w latach 1864-1869, został przekazany cesarzowi Mutsuhito dla nowo powstałej cesarskiej marynarki wojennej 8 maja 1870 pod nazwą „Ryūjō” i przepłynął z Nagasaki do Jokohamy pod dowództwem brytyjskiego kapitana. Do czasu zbudowania pancernika „Fusō” był flagowym (i najpotężniejszym) okrętem Marynarki Cesarskiej.

W 1871 cesarz Mutsuhito odwiedził okręt. „Ryūjō” również należał do eskorty honorowej rosyjskiego następcy tronu (później cara) Mikołaja podczas oficjalnej wizyty w 1872. Brał udział w bitwach wczesnego okresu Meiji, w tym w powstaniu Saga, powstaniu Satsuma i karnej ekspedycji na Tajwanie w 1874.

Japońscy kadeci na „Ryūjō” wokół brytyjskiego instruktora artylerii porucznika Horse'a (ホース中尉), na początku 1871

16 października 1877 został wyrzucony na brzeg niedaleko Kagoshimy wskutek silnych wiatrów, ale udało się go sprowadzić z powrotem na wodę. Między lutym a lipcem 1881 odbył podróż do Sydney i Melbourne oraz opłynął Tasmanię.

W 1884 japoński lekarz Kanehiro Takaki przeprowadził za zgodą cesarza eksperyment dotyczący etiologii choroby beri-beri. Wybrano dwa pancerniki: załoga jednego z nich („Tsukuba”) była karmiona mięsem, rybami, jęczmieniem, ryżem i fasolą, załoga drugiego („Ryūjō”) była karmione wyłącznie białym ryżem. Oba statki miały identyczny kurs. „Ryūjō” i „Tsukuba” popłynęły do Nowej Zelandii, wzdłuż wybrzeża Ameryki Południowej z Santiago do Limy, przez Honolulu i z powrotem do Japonii, w ciągu 9 miesięcy. Spośród 376 członków załogi „Ryūjō” 161 zachorowało na beri-beri, a 25 zmarło. Jedynie 14 członków załogi „Tsukuba”, którzy mieli bardziej zróżnicowaną dietę, zachorowało na beri-beri; nikt spośród nich nie umarł. Ten eksperyment przekonał dowództwo Japońskiej Marynarki, że nieodpowiednia dieta była głównym czynnikiem odpowiedzialnym za beri-beri i zaczęto przeciwdziałać chorobie.

„Ryūjō” został formalnie wycofany ze służby 2 grudnia 1892, ale potem został wyposażony w nowe działa produkcji Kruppa i służył jako treningowy okręt artyleryjski. Został złomowany w 1908.

Przypisy

Bibliografia

• Hansgeorg Jenschura, Dieter Jung, Peter Mickel: Warships of the Imperial Japanese Navy 1869-1945. Wyd. 1. Londyn: Arms and Armour Press, 1977, s. 12. ISBN 0-85368-151-1. (ang.).
• Roger Chesneau, Eugène M. Koleśnik, N.J.M. Campbell: Conway's All the World's Fighting Ships: 1860-1905. Londyn: Conway Maritime Press, 1979, s. 219. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).

• Hiroshi Nishida Ryujo ironclad na stronie Imperial Japanese Navy Page. [dostęp 2018-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-20)]. (ang.) (dostęp 2018-07-03)