Rybokarty

Rybokarty

wieś
Pałac
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	gryficki
Gmina	Gryfice
Liczba ludności (2004)	158
Strefa numeracyjna	91
Kod pocztowy	72-300[1]
Tablice rejestracyjne	ZGY
SIMC	0775971
Położenie na mapie gminy Gryfice Rybokarty
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Rybokarty
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Rybokarty
Położenie na mapie powiatu gryfickiego Rybokarty
53°54′47″N 15°04′52″E/53,913056 15,081111

Rybokarty – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, w gminie Gryfice.

We wsi znajduje się remiza Ochotniczej Straży Pożarnej, a także świetlica wiejska. W Rybokartach znajduje się sieć wodociągowa podłączona do ujęcia wody w Wołczynie. Dzieci z miejscowości są dowożone do Szkoły Podstawowej Nr 4 w Gryficach i Gimnazjum Nr 2 w Gryficach.

Znajduje się tu siedziba leśnictwa^[2].

Rybokarty od północy otaczają pagórki dochodzące do wysokości 56 m n.p.m., a od południa rozległe lasy^[3].

Integralne części wsi

Rys historyczny

W 1380 roku w statutach kapituły kamieńskiej pojawia się po raz pierwszy nazwa wsi Rybokarty. W 1447 roku miejscowość zostaje wymieniona jako Ribbekard. Z kolei w dokumencie z 1505 r. wieś określono jako Rybbekarth. Stanowiła lenno rycerza von Kretlow. Później właścicielem miejscowości został Henryk Bork, zwany też Czarnym Rycerzem. W 1606 roku kompleks gospodarski był już w posiadaniu Petera von Wohlde. Mapa Lubinusa z 1618 r. wymienia Ribcartz. Natomiast w dokumencie z 1628 roku wskazana jest inna nazwa wsi – Ribbekardt. Następnym właścicielem Rybokart był Christoph von Mildenitz. Z kolei po 22 latach w posiadanie Rybokart wszedł Hans von Hennig, który zmarł w 1669 r. Wówczas wieś przejął jego dalszy krewny – Georg von Edling. W 1765 roku, po śmierci ostatniego członka rodu von Edling, gospodarzem Rybokart został tajny radca Karol Adrian von Arnstadt. W 1780 roku nazwa wsi brzmiała Ribberkart. W 1791 r. wieś kupił za kwotę 2 tys. talarów generał major von Lettow. Członkowie rodu von Lettow uczynili pałac w Rybokartach jedną z najokazalszych siedzib. Potem właściciele pałacu i wsi zmieniali się często. W 1901 roku Rybokarty były własnością dr Fritza Röchlinga, który między innymi leczył tutaj klimatem osoby z zaburzeniami psychicznymi (depresjami). Od 1929 roku do 1945 roku właścicielem Rybokart był adwokat dr prawa Müller z Gdańska.

Po wojnie wieś nosiła nazwę przejściową Piaseczno. W latach 1946–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.

Kościół

Kościół św. Józefa Robotnika

We wsi znajduje się zabytkowy kościół pw. św. Józefa Robotnika, pochodzący z XV w. Jednonawowa na rzucie prostokąta budowla została wybudowana z kamienia polnego i cegły. W 1690 r. do elewacji zachodniej dobudowano wieżę o konstrukcji ryglowej, którą następnie smukłym hełmem. Kościół ma dość bogato wyposażone barokowe wnętrze. Znajduje się tutaj barokowy ołtarz z 1700 r. W nim umieszczone są trzy obrazy przedstawiające "Ostatnią Wieczerze" "Ukrzyżowanie" i "Złożenie do grobu". Niektóre źródła wspominają dodatkowo o istnieniu niegdyś chrzcielnicy z 1707 r.^[6] w kościele. Na uwagę zasługuje także ambona o formach barokowych wykonana w roku 1664. W kościele umiejscowione są także trzy interesujące epitafia o wysokim kunszcie artystycznym przedstawiające dawnych właścicieli pałacu. Wczesnobarokowe epitafium Wilhelma von Mildenitza (1597-1669) skarbnika kapituły kamieńskiej oraz radcy elektora brandenburskiego, barokowe epitafium Berharda Friedricha Von Edling (1666-1709) poległego w bitwie pod Mons oraz Bogislava Wilhelma von Edling (1662-1739). Kościół poświęcono ponownie 1 grudnia 1945 r.

W świątyni ulokowane są zabytkowe sześciogłosowe organy wybudowane przez szczecińskiego organmistrza Barnima Grüneberga w 1927 r. jako opus 731. Instrument o trakturze pneumatycznej posiada jeden manuał oraz klawiaturę nożną. Stół gry jest wbudowany w cokół szafy organowej z lewej jej strony. W szafie znajdują się oryginalne piszczałki należące do sekcji Gedackt 8', a na każdej jest podpis Grüneberga. W latach 80. przeprowadzono generalny remont, podczas którego zamontowano dmuchawę elektryczną, którą ze względu na ograniczoną ilość miejsca w instrumencie usytuowano ponad chórem. Drewniane piszczałki głosu pedałowego Subbas 16' są gierowane. Przy stole gry znajduje się mechanizm wbudowanego dzwonka dla kalikanta^[7].

Historia pałacu

Kolonie tematyczne dla dzieci w Pałacu w Rybokartach.

Zasugerowano, aby ta sekcja została przeniesiona do artykułu Pałac w Rybokartach.

We wsi znajduje się zabytkowy pałac położony nad jeziorem. Wraz z wystrojem stanowi typowy przykład stylowych przemian dworskiej rezydencji z 2. połowy XVIII w. Rozbudowany w ciągu XIX i XX wieku w stylu angielskiego neogotyku. Wystrój wnętrz pochodzi z około 1903 roku, kiedy to miała miejsce druga faza przebudowy pałacu. Wówczas przedłużono korpus pałacu w kierunku południowym o jedną oś. Po kilku latach od strony północnej wzdłuż osi podłużnej pałacu dodano całe skrzydło. Bryła pałacu wzbogacona jest dwiema wieżami, jedna z nich (czworoboczna z arkadowym podjazdem) dostawiona do elewacji północnej. Pałac otoczony jest od strony północno-wschodniej i południowo-zachodniej parkiem krajobrazowym. W parku rosną cenne stare drzewa: jodła kaukaska (obwód 295 cm), modrzew europejski (obwód 350 cm), świerk syberyjski (w parku jest wielką rzadkością), a także pomnikowe dęby i buki oraz bluszcz, czy też bukszpan. Po 1945 roku rozkradziono wyposażenie pałacowe wnętrz, zniknęły ozdobne obicia, gzymsy, witraże, kafelki, kamienne płyty oraz inne elementy wykończenia. Przez pewien czas – do 1974 roku - w pałacu mieściła się szkoła podstawowa. Pałac w Rybokartach 10 maja 1974 roku został wpisany do rejestru zabytków ówczesnego województwa szczecińskiego pod nr 758. Mimo to kolejne lata przyniosły dalsze rozkradanie wyposażenia, co doprowadziło obiekt do zupełnej ruiny^[8]. Dopiero w 1991 roku pałac trafił w prywatne ręce. Pod nadzorem Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Szczecinie obecny właściciel przeprowadził konserwację i remont kapitalny budowli. Pałac posiadał w największej rozbudowie łączną kubaturę 7 tys. m². Obecnie pałac przystosowywany jest na hotel, który gości zarówno klientów indywidualnych, jak i zorganizowane wyjazdy wakacyjne - kolonie tematyczne dla dzieci i młodzieży^[9]. W dalszych planach jest prowadzenie w nim odnowy biologicznej i kawiarni w starym stylu.

Samorząd mieszkańców

Gmina Gryfice utworzyła jednostkę pomocniczą – "Sołectwo Rybokarty", które obejmuje miejscowości: Rybokarty i Lubków. Organem uchwałodawczym sołectwa jest zebranie wiejskie, na którym mieszkańcy wybierają sołtysa. Działalność sołtysa wspomaga radę sołecką, która liczy od 3 do 7 osób – w zależności jak ustali wyborcze zebranie wiejskie^[10].

Przypisy

Bibliografia

• Urząd Miejski w Gryficach, Plan Rozwoju Miejscowości Rybokarty, 28 czerwca 2005 r.
• Anna Walkiewicz "Rybokarty" str 22-25 ksiązka z serii Zamki i Ogrody w województwie zachodniopomorskim.

Linki zewnętrzne

• Pałac "Ptaszynka" w Rybokartach