Ryk

Herb Ryk i jego odmiany
Ryk według Klingspora
Ryk I według Ostrowskiego
Ryk II według Ostrowskiego

Ryk (Reck, Recke, Rück, Rek, Ryck, Rueck)inflancki herb szlachecki, baronowski i hrabiowski.

Opis herbu

Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]. Istnieją drobne sprzeczności u różnych autorów w kwestii wyglądu tego herbu. Według Baltisches Wappenbuch, herb ten powinno się blazonować następująco[2]:

„W polu błękitnym pas srebrny z czterema słupami czerwonymi. Klejnot: nad hełmem w koronie dwa skrzydła orle, błękitne, na każdym pas jak w godle. Labry czerwone, podbite srebrem”.

Juliusz Karol Ostrowski zamieścił natomiast dwa warianty tego herbu, nieco się różniące. Wedle niego, wyglądały one następująco[3]:

  • Ryk I (Rek, Ryck, Reck, Recke, Rueck): „W polu srebrnym pas srebrny z trzema słupami czerwonymi. W klejnocie nad hełmem w koronie skrzydła orle czarne, prawe ze skosem lewym, lewe ze skosem, każdy ze słupami jak w godle. Labry czerwone, podbite srebrem”.
  • Ryk II: „W polu błękitnym pas czerwony z trzema słupami srebrnymi. W klejnocie nad hełmem w koronie (albo zawoju czerwono-srebrnym) skrzydła orle czarne, każde obarczone godłem. Labry z prawej błękitne, z lewej czerwone, podbite srebrem[4]”.

Najwcześniejsze wzmianki

Według Ostrowskiego, herb przynależał westfalskiej rodzinie von der Reck-Volmerstein, znanej już w XIII wieku, z której Maciej osiadł w XVI wieku w Inflantach i wstąpił do zakonu niemieckiego. Tam też miał otrzymać od Stefana Batorego dobra lenne Karkus. Rodzina otrzymała tytuł baronowski w Cesarstwie w 1437 i 1623, w Rosji w 1834 i 1863 oraz hrabiowski w Prusach w 1817[5].

Herbowni

Ryk (Reck, Recke, Rück, Rek, Ryck, Rueck).

Przypisy

  1. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104–108. ISBN 978-83-247-0100-1.
  2. Carl Arvid von Klingspor: Baltisches Wappenbuch. Wappen sämmtlicher, den Ritterschaften von Livland, Estland, Kurland und Oesel zugehöriger Adelsgeschlechter. Sztokholm: F&G Beijer, 1882, s. 89. (niem.)
  3. Juliusz Ostrowski red.: Księga herbowa rodów polskich. T. 1. Warszawa: Józef Sikorski, gł. skł. Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897–1906, s. 554.
  4. Opisy za rysunkami u Ostrowskiego, opisy słowne nieco od nich odbiegają.
  5. Juliusz Ostrowski red.: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Józef Sikorski, gł. skł. Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897–1906, s. 335.

Media użyte na tej stronie